เหมือนจะตกลงกันได้ว่าจะไปร้านไหน พอหลังเลิกเรียนขุนเขาก็ไม่ได้รีบกลับบ้าน แต่นั่งเล่นกับกลุ่มเพื่อนที่คณะ หรืออาจจะลืมไปว่าต้องกลับพร้อมเฌอเอม จนสุดท้ายเฌอเอมเดินลงมาจากตึก เขามองเห็นแต่ทำเป็นเฉย ส่วนเฌอเอมเธอเหลือบสายตามามองเหมือนจะรู้ว่าขุนเขายังไม่กลับ อีกทั้งเธอก็ไม่อยากไปวุ่นวายอยู่แล้ว จนเสียงเข้มของเพื่อนที่เดินมาพร้อมเธอพูดขึ้น
“ให้เราไปส่งนะ” เจตเสนอพร้อมรอยยิ้มที่มองใบหน้าสวยของเพื่อน จากนั้นเฌอเอมเธอก็พูดบ้าง
“ไม่เป็นไร เรานั่งรถเมล์กลับได้”
“จะนั่งรถเมล์ทำไมวะ เจตก็บอกอยู่ว่าจะไปส่ง”
ทุกประโยคทุกคำพูดขุนเขาได้ยิน เขาเองก็ไม่ได้นั่งไกลอะไร เพียงแต่เลือกที่จะไม่สนใจ อีกอย่างเขาเองก็มัวแต่นั่งคุยนั่งเล่นมือถือ สุดท้าย เฌอเอมก็เป็นฝ่ายตอบตกลง
“ก็ได้”
“ก็แค่นั้น” เป็นเหมียวที่พูดขึ้น แน่นอนว่าเขามองเห็นขุนเขาแต่ที่พอรู้คือขุนเขาไม่เคยสนใจเพื่อนเธออยู่แล้ว อีกอย่างเฌอเอมก็บอกว่
