Bedfeel ก็แค่ของเล่น

งานเลี้ยงวันเกิดของขุนเขาจัดขึ้นที่บ้านย่านสาทร โดยมีเพื่อนสนิทและคนรู้จักเดินทางมาร่วมยินดี ดื่มด่ำฉลองอายุครบยี่สิบสองปีบริบูรณ์ ของวันนี้ แน่นอนละว่า งานวันนี้ต้องมีทั้งผู้ใหญ่และญาติของพ่อแม่มาร่วมด้วย คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะฐานะของชายหนุ่มถือได้ว่าร่ำรวย เพราะพ่อและแม่ทำธุรกิจส่วนตัวอยู่แล้ว ค่ำคืนที่แสนอบอุ่นของครอบครัวที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน แถมยังมีญาติและเพื่อนบ้านที่คบหากันมาร่วมด้วย ไม่เพียงเท่านั้นยังมีเพื่อนสนิทของขุนเขามาร่วมแสดงความยินดีอีกด้วย "งานวันเกิดปีนี้ กูว่าพ่อแม่มึงจัดเต็มกว่าทุกปีนะ" เป็นเสียงของเรย์เพื่อนสนิทอีกคนของขุนเขาพูดขึ้น ในขณะที่ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งกำลังยกแก้วเหล้าขึ้นมาจิบเพียงเบาๆ "อันที่จริงก็ไม่ได้ใหญ่อะไร เพียงแต่ปีนี้มีญาติมาร่วมแถมยังมีเพื่อนบ้านที่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่กูมาร่วมอีก" พูดจบขุนเขาก็เหลือบสายตาไปทางโต๊ะของ อานิกร เพื่อนสนิทของพ่อ ทว่าสายตาที่มองไปนั่นเหมือนจะไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก แถมคนที่เดินเสิร์ฟอาหารให้กลุ่มผู้ใหญ่ก็เป็นลูกสาวของ นิกร ‘เฌอเอม’ สายตาที่ตวัดเหลือบมองไปนั้น มันเยือกเย็นไร้ความรู้สึกรักใคร่ นับถือ เพราะอานิกรที่เขาเรียกขานนั้นเป็นพ่อหม้าย นั้นหมายความว่าภรรยาได้ตายจาก ส่วนเฌอเอมก็กำพร้าแม่มากว่าสองปี จึงทำให้บ้านนี้รักและเอ็นดูเด็กสาวเป็นพิเศษ แต่ผิดกับลูกชายเจ้าของบ้านที่มองว่าบ้านนั้นมาเกาะพ่อแม่ของตนมีอะไรพ่อของตนก็นึกถึงเพื่อนบ้านตลอด “ทำไมมึงมองแบบนั้นวะ ไม่ชอบน้องเขาเหรอ” “ไม่รู้วะ กูรู้สึกว่าสองพ่อลูกนั่นเหมือนจะเสแสร้งยังไงไม่รู้” “เท่าที่กูดู กูว่าน้องคนนั้นน่าจะเรียบร้อยนะ อีกอย่างเหมือนกูเคยเจอที่ไหน” “มึงก็ต้องเคยเจออยู่แล้ว ก็เรียนที่เดียวกับเรา แถมคณะเดียวกันอีก เขาอยู่ปีหนึ่ง” “ถึงว่ากูเหมือนเคยเห็น” เรย์พูดจบก็หันไปมองอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขามองแล้วยิ้ม เมื่อเห็นว่าเฌอเอมน่ารักแม้ว่าเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงสายเซ็กซี่ แต่ใบหน้าสระสวยนั้นก็ชวนมองไม่น้อย “ยิ้มอะไรของมึง” “ก็น้องน่ารักดี” แค่ได้ยินคนที่เอ่ยชมว่าน่ารัก ชายหนุ่มร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบก็หันไปมองอีกครั้ง ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นความสวย ต้องเรียกว่าเห็นจนเบื่อ จนมองไม่ออกมากว่าสวยสะกดยังไง “แบบนี้เหรอวะที่มึงเรียกน่ารัก” “ทำไม มึงมองไม่ออกเหรอ น้องน่ารัก สวยดี ดูธรรมชาติ” สายตาที่เหลือบมองอยู่นานพลางยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม จากนั้นก็วางลงพร้อมกับพูดขึ้นเสียงเรียบ “กูไม่ได้ตาบอดเหมือนมึง” ขุนเขาวางแก้วเหล้าในมือลงจากนั้นก็เดินไปสั่งแม่ครัวเรื่องกับแกล้ม ส่วนเรย์ เขาไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของสองบ้านเป็นแบบไหนได้แต่มองตามด้วยความสงสัย หลังจากที่เดินไปสั่งเรียบร้อยก็เดินกลับมาที่เดิม ตอนนี้ไม่ได้มีแค่เรย์ที่นั่งอยู่ แต่มีเฟรนเพื่อนอีกคนที่นั่งร่วม เพราะก่อนหน้าเฟรนเดินไปเข้าของน้ำ “ขุนเขากูอยู่ดึกไม่ได้นะ อีกหน่อยกูคงกลับแล้ว” เป็นเสียงของเฟรนที่พูดขึ้น จากนั้นก็หันมาบอกเรย์อีกคน “พรุ่งนี้เช้ากูมีธุระกับทางบ้านอยู่เป็นเพื่อนมึงไม่ได้ เอ้างี้กูกลับก่อนมึงก็สนุกอยู่กับมันก็ได้” “เอางั้นเหรอ งั้นมึงขับรถกลับดีๆ แล้วกัน” เป็นเสียงของเรย์ที่เอ่ยบอก เมื่อนั่งอยู่สักพัก เฟรนก็ขอตัวกลับอย่างปากบอกไว้ อย่างที่บอกว่าเป็นงานเลี้ยงวันเกิดภายใน เพื่อนบางคนก็ไม่กล้ามาร่วม เพราะเกรงใจผู้ใหญ่จะมีมาก็แค่คนสนิท ดังนั้นตอนนี้ก็เลยเหลือแค่ ขุนเขากับเรย์ และญาติผู้ใหญ่ไม่กี่คนเท่านั้น เพราะบางคนเริ่มทยอยกลับกันหมด ดื่มด่ำน้ำเมาจนได้ที่รู้สึกได้ว่าตนเองเริ่มใบหน้าร้อนผ่าว ขุนเขาลุกออกจากที่จากนั้นก็หันมาบอกเพื่อน “กูเข้าห้องน้ำแป๊บนะ มึงรออยู่ตรงนี้อย่าพึ่งรีบกลับ” แม้นว่าน้ำเสียงที่ใช้พูดจะดูเปลี่ยนไปนิด แต่ก็ยังคงประคองสติเดินตรงได้ ชายหนุ่มเดินลับตาไปทางหลังบ้าน ที่มีห้องน้ำอยู่ด้านหลัง จังหวะนั้นเองก็เจอกับสาวน้อยหน้าหวานที่เดินสวนออกมาพอดี “เดี๋ยว!” “พี่ขุนเขามาเข้าห้องน้ำเหรอคะ พอดีเอมกำลังจะออกไป” เฌอเอมเธอไม่ใช่คนมองโลกในแง่ร้ายในเมื่อคนตรงหน้าคือลูกชายเจ้าของบ้าน แน่นอนแหละว่าเขาคือพี่ชายที่เธอนับถือ แต่… “เธอทำไม ไม่กลับบ้าน อยู่อ่อยใครไม่ทราบ” “เอะ!” ประโยคที่หลุดออกมาจากปากมันทำให้เฌอเอมต้องชะงัก เพราะไม่เคยได้ยินพี่ขุนเขาพูดแบบนี้สักครั้ง “ตกใจอะไร เธออยู่อ่อยใคร นี่มันสี่ทุ่มแล้วนิ” “เอมไม่ได้อ่อยใคร ก็พ่อของเอมยังอยู่ เอมรอกลับพร้อมพ่อ” “แต่บ้านของเธออยู่แค่ตรงนี้นะ” ก็ใช่ว่าบ้านของเธออยู่แค่ตรงนี้ แต่ทำไมวันนี้พี่ชายเจ้าของบ้านพูดไม่เป็นมิตรกับเธอแม้แต่น้อย ก่อนหน้าเขาเองก็ทำเป็นนิ่งๆ แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้พูดทำร้ายน้ำใจเพื่อนบ้านได้ลง “หากพี่ไม่สะดวกให้เอมอยู่ เอมกลับก็ได้ค่ะ” “ดี! ชวนพ่อเธอกลับไปด้วยนะ” พูดจบก็เดินสวนกลับไปทันที โดยไม่สนใจเลยว่าความรู้สึกของน้องจะเป็นยังไง รู้สึกแบบไหน ขุนเขาคิดแค่ว่าไม่ไว้ใจสองพ่อลูกคู่นี้ เมื่อก่อนที่เขาทำนิ่งไม่ค่อยใส่ใจเพราะต่างคนต่างใช้ชีวิต แต่หลังจากที่แม่ของเฌอเอมเสีย เหมือนบ้านนั้นจะเริ่มมาเกาะแกะมากขึ้น เข้าออกบ้านจนไม่เกรงใจแล้ว ในหัวคิดเพียงแค่ว่าอานิกรจะมาหลอกพ่อของตน ปล.นิยายเรื่องนี้ใช้นามปาก บวร. อยู่ภายใต้ของfrogprincess พริ้มเภา นะคะ