ยอมเธอแค่คนเดียว
1149 Words
"วันนี้...น้องเสน่ห์คนสวยสวยอยากจะขอขอบคุณทุกๆ คนจริงๆ ที่อุตส่าห์สละเวลามาเพื่อร่วมแสดงความยินดีให้กับวันครอบรอบของเสน่ห์กับอั๋น ดังนั้น! น้องเสน่ห์จึงอยากที่จะขอตอบแทนทุกคนในที่นี้โดยการ มาเล่นเกมสนุกๆ กันค่า!"
"เด็กมึงคงไม่ได้คิดที่จะทำอะไรแผลงๆ อย่างนั้นใช่ไหมไอ้อั๋น" ไอ้ซันที่นั่งอยู่ข้างกันกระซิบถามผมก่อนที่ไอ้ทีซีที่นั่งถัดไปจากไอ้ซันอีกทีจะชะเง้อหน้ามาคาดคั้นคำตอบไม่ต่างกัน
"ไม่หรอก...มั้ง"
"ซึ่งเกมที่ว่านั้นก็คือ! พรมวิเศษนั่นเองค่า!"
ตึง!
เพียงเท่านั้นไอ้สามแก่อย่างผม ไอ้ซันแล้วก็ไอ้ทีซีก็ถึงกับหงายตึงอย่างไม่อยากที่จะเข้าร่วมไอ้เกมนั้นที่เธอเสมอมาเพราะล้วนแล้วแต่ข้อเข่าเสื่อมกันไปหมดแล้วนั่นเอง จะมีก็พวกไอ้โซน ไอ้วีละก็ไอ้แซ็กวัยรุ่นๆ แหละที่ดูเหมือนจะตื่นเต้นเป็นพิเศษกับการเล่นเกมที่แฟนของผมเธอว่ามา
"ละจะแบ่งทีมกันยังไง" ไอ้พวกยังหนุ่มร้องปากเอ่ยถามในขณะที่ไอ้พวกหนุ่มเหลือน้อยอย่างพวกผมกำลังจะแห้งเหี่ยวตายขึ้นไปทุกที
"ไม่เห็นจะยาก" ผมมองไปยังน้องน้ำหวานที่เป็นคนออกปากตอบคำถามด้วยความรู้สึกหวาดวิตกว่าตัวเองจะต้องมาอยู่ทีมเดียวกันกับน้องเขา ก็ไม่ใช่ว่าน้องเขาจะตัวใหญ่ซะจนผมลากไม่ไหวแต่ก็อย่างที่บอกไปว่าไอ้ผมมันแก่แล้วไง ก็เลยว้าวุ่นเลยทีนี้
"โอนอยออก" และวิธีการแบ่งฝ่ายที่ว่านั้นก็คือการโอนอยออกนั่นเอง และแน่นอนว่าความปรารถนาที่ไม่อยากจะร่วมทีมกับน้องน้ำหวานนั้นมันไม่สมหวังจึงเป็นเหตุให้ผมต้องมาอยู่ทีมเดียวกับน้องเขาอย่างช่วยไม่ได้!
"มาแล้วๆ" แฟนของผมเธอกลับมาพร้อมผ้าสแลนสองผืนที่อยู่ในมือ ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นของพวกน้าๆ ชาวประมงระแวกนี้แหละ
"จุดเริ่มต้นอยู่ตรงนี้ และ... เส้นชัยอยู่ตรงนี้ กติกาก็คือแต่ละทีมต้องส่งตัวแทนออกมาครั้งละสองคน คนนึงเป็นคนนั่งบนผ้าสแลนนี้ ส่วนอีกคนเป็นคนลาก นึกออกใช่ปะ? ทีนี้พอไปถึงเส้นชัยแล้ว อีตัวคนที่นั่งเนี่ยต้องรีบหอบผ้าสแลนผืนนั้นกลับมารับพวกในทีมทียังเหลือ ทำแบบนี้จนครบและพากันกลับมาจนจุดเริ่มต้นเหมือนเดิม ทีมไหนทำได้ก่อน ชนะจ้า"
ผมหันไปมองทีมของตัวเองที่นำทีมโดยผม ตามมาด้วยน้องน้ำหวาน ไอ้ทีซี ไอ้ซัน แล้วก็ไอ้โซน ซึ่งนับได้ว่าทั้งถึกและบึกบึนกันแบบโคตรๆ ในขณะที่ฝั่งของแฟนผมที่มีแฟนของผมเป็นคนนำทีม ตามมาด้วยน้องซันนี่ น้องแนนซี่ ไอ้วีแล้วก็ไอ้แซ็ก ซึ่งทั้งทีมล้วนแล้วแต่เอวบางร่างน้อยกันทั้งหมดทั้งสิ้น
"โธ่...ซันนี่ เพื่อนเธอกับเธอส่งซิกอะไรกันรึเปล่าวะ" ผมแทบจะหลุดขำออกมาในตอนที่ไอ้ซันมันออกปากประโยคที่อยู่ภายในใจของผมเช่นเดียวกันแต่ผมไม่มีความกล้าพอมากที่จะพูดออกไป
"นี่! พูดให้มันดีๆ นะตาแก่งี่เง่า! ถ้าแค่นี้ไม่ไหวไปนอนค่ะฉันจะได้ไปหาผัวใหม่!"
ปั๊ก!
"อ้าว...ละกูผิดไร" ผมช้อนตาขึ้นมองไอ้คนที่ถูกเมียด่าแล้วพาลมาถีบผมจนล้มลงบนผ้าสแลนอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก
"อ้าวเฮ้ย! ไอ้ซัน ไอ้ห่า เบาๆ!" ก่อนที่นาทีต่อมาผมจะเปลี่ยนตำแหน่งของมือให้มาเกาะกุมผ้าสแลนแทบไม่ทันเมื่อจู่ๆ ไอ้เพื่อนเวรมันก็ออกแรงลากผ้าสแลนที่ผมนั่งทับอยู่เอาซะหน้ากูเกือบหงาย!
"แฮ่กๆ"
"ขากลับมึงโดนกูแน่!" ผมเมินในท่าทีหอบเหมือนสุนัขวิ่งตะครุบตัววรนุชของไอ้ซันก่อนจะหันไปคว้าผ้าสแลนเพื่อไปลากตัวน้องน้ำหวานที่เป็นคนถัดไปมาที่เส้นชัย
"เบาๆ หน่อยยังไงกูก็เพื่อนมึงนะ"
"แล้วมึงเบาให้กูไหมละไอ้เวร!" ตอนนี้ก็เดินทางมาถึงช่วงลากตัวของเพื่อนร่วมเกมกลับไปยังจุดเริ่มต้นแล้วละครับทุกคน และไอ้เพื่อนเลวที่มันทั้งถีบทั้งลากผมมาเมื่อก่อนหน้านี้มันก็กำลังวิงวอนความเมตตาจากผมซึ่งเป็นผู้ที่ถูกมันกระทำก่อน!
"ฝันไปเถอะไอ้เวร!"
"มึงอยากให้เด็กมึงแพ้รึไงไอ้ควาย!" ผมหันไปมองตามที่ไอ้ทีบอกก็เจอกับภาพของแฟนตัวเองที่กำลังพยายามลากตัวไอ้แซ็กซะจนหน้าดำหน้าแดงทั้งๆ ที่ไอ้แซ็กก็พยายามกระเถิบตัวเพื่อช่วยแบ่งเบาแรงหัวหน้าทีมอย่างเธอแล้วแท้ๆ แต่มันก็คงเป็นเพราะเธอตัวเล็ก เล็กแบบมากๆ จึงส่งผลให้ความช่วยเหลือนั้นของไอ้แซ็กแทบจะไม่มีความหมายเลย
"หึๆ"
"กูสงสารแฟนกูหรอก" ผมค้อนวงใหญ่ใส่ไอ้ผีเปรตบางตัวที่มันนั่งอยู่บนผ้าสแลนด้วยอย่างรู้สึกหัวเสียเล็กน้อย ในขณะที่แขนขาก็พยายามที่จะเคลื่อนไหวไปข้างหน้าให้ช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้
"เย้ๆๆ" รอจนเธอลากตัวไอ้แซ็กไปจนถึงจุดเริ่มต้นแล้วผมจึงหันมาเร่งกำลังแขนขาของตัวเอง ส่งผลให้ไอ้ซันที่ไม่ทันจะตั้งตัวอ้าปากงับเม็ดทรายเข้าปากไปเต็มเหนี่ยว ฮ่าๆๆ
"แค่กๆ ไอ้เวร!"
"สมน้ำหน้ามึง"
ตู้ม!
เมื่อกลับมาถึงจุดเริ่มต้นผมจึงไม่รอช้าที่จะออกแรงถีบไอ้ซันให้กระเด็นลงไปในทะเล ส่งผลให้เสื้อผ้าหน้าผมของมันเปียกชุ่มไปหมดแล้วในตอนนี้
บอกตรงๆ ว่าสะใจฉิบหาย!
"ฮะ...เฮ้ย!"
ตู้ม!
"สุขสันต์วันครบรอบสองเดือนค่ะที่รัก" ตแนแรกก็กะจะโกรธใครบางคนที่เข้ามากระแทกตัวผมในตอนที่กำลังเผลอจนผมล้มลงในทะเลแล้วแหละ แต่พอเห็นว่าคนๆ นั้นคือแฟนของผมเอง
ผมก็โกรธเธอไม่ลงจริงๆ ครับทุกคน...
"รักนะครับ..." ก่อนที่เราสองคนจะนอนกอดกันในผืนน้ำทะเลอยู่อย่างนั้นอย่างไม่คิดสนใจด้วยซ้ำว่าใครจะผ่านมาเห็น มันเหมือนกับว่าโลกทั้งใบในตอนนี้มีแค่เรา...
"รักค่ะ... รักแฟนมากเลยนะ" แค่เราสองคนเท่านั้น...
เขาหวานกันดีเนอะ เรื่องนี้ฟิลกู้ดค่ะ แทรกด้วยคอมเมดี้ ดราม่าบ้างเล็กน้อยพอเป็นสีสันค่ะ❤️❤️❤️
- Writer
