แมงเม่าเหงาใจ

1178 Words

"เราชื่อแนนซี่ ที่แปลว่าโสดนะ..." "!" น้าสำรวยอึ้ง ฉันอึ้ง เพื่อนร่วมกลุ่มอีกสามคนอึ้ง ทุกคนต่างก็ตะลึงกันไปหมดในทันทีที่ยัยแนนมันพูดประโยคสิ้นคิดแบบนั้นออกมา "เราก็โสด คบกันปะ" ในขณะที่ไอ้จอนมันก็ยังเสือกกล่าววาจาที่ยิ่งเพิ่มพูนความอึ้งทึ่งและเสียวสันหลังให้กับพวกเราทุกคนมากขึ้นไปกว่าเดิมอีกด้วยไอ้เวร! แนนซี่... อย่าได้หาหลงเข้ามาในถ้ำเสือนะเป็นอันขาดนะเว้ย กูขอ! แนนซี่ หนีไป อีแนนอย่าเด้อ! "เอาดิ...เราตกลง" "หา!" เราที่เหลือร้องพร้อมกันเมื่อเรื่องระหว่างสองคนนั้นถูกดำเนินไปอย่างเหนือความคาดหมาย และในเมื่อทั้งคนสองคนต่างก็มีความรู้สึกนึกคิดที่ตรงกันถึงขั้นนั้นแล้ว ฉันเองก็คงจะทำได้เพียงยินดีและยืนมองอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ... "ตะ... ตกลงเราจะไปไหนกัน" ก็ดูเอาเถอะ! ขนาดฟ้าใสที่ได้รับฉายาว่านางฟ้าปากสุนัขมันก็ยังพูดไม่ค่อยออกเลยหลังจากที่ได้รับรู้ในเรื่องราวของไอ้จอนกับยัยแนน แล้วพวกฉันอีกสี่คนจะเหลืออยู่อีกอย่างนั้นเหรอ! "ไปหาดที่เราฉลองกันเมื่อหลายเดือนก่อน แล้วก็พักที่รีสอร์ทอั๋นเขา..." ฉันเอี้ยวหน้ากลับมาให้คำตอบในคำถามของยัยฟ้าใส และเมื่อเห็นว่าทุกคนต่างก็กดหน้าลงเชิงรับรู้แล้ว ฉันยังหมุนตัวกลับไปนั่งประจำที่ของตัวเองเหมือนเดิม... "อั๋นนี่...กิ๊กคนไหนของมึงอีกวะอีพุดเดิ้ล" "คนนี้แฟนกู แฟนกูที่แปลว่ากูทั้งรักทั้งหวง" "โอ้โห... ทั้งรักทั้งหวงซะด้วยสิ... สงสัยคนนี้จริงจังสินะครับ...." "เสือก" ฉันออกปากด่าใครบางคนที่กำลังพูดจาดูแคลนความรักที่ฉันมีให้แฟน โดยที่มันก็ยินยอมที่จะปิดปากของตัวเองไปในทันทีที่เห็นว่าฉันเริ่มที่จะโมโหขึ้นมาแล้วจริงๆ ศรันย์ติณห์ยคุณ รีสอร์ท "เดี๋ยวกูจะไปจองห้องให้" ฉันผละตัวออกจากทุกคนทันทีที่ถึงจุดหมาย "มากันกี่ท่านคะ อ้าว...คุณหนูเสน่ห์สวัสดีค่ะ แล้ว.." "วันนี้พวกเรามากันหกคนค่ะพี่นวล แต่หนูมากับเพื่อนค่ะเพราะอั๋นเขาติดงานอยู่ที่คลับค่ะ" "ไง...ได้ยัง" จอนนี่ก็ยังคงเป็นจอนนี่นั่นแหละค่ะทุกคน ดูเอาเถอะ.... ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าตอนนี้พี่นวลเธอกำลังมองมาที่ฉันกับมันพร้อมด้วยสีหน้าท่าทางที่อยากรู้อยากเห็นจนออกนอกหน้า แต่อีตาจอนบ้านี่มันยังเลือกที่จะเดินเข้ามากอดเอวฉันอย่างที่เคยทำประจำเฉยเลย "ญาติของหนูเองค่ะพี่นวล ญาติทางฝั่งพ่อ" "อ๋อ...ค่ะ" ฉันดูออกนะว่าพี่นวลเธอกำลังไม่เชื่อถือในสิ่งที่ฉันพึ่งจะบอกออกไป แล้วไอ้ฉันมันก็ไม่ชอบที่จะอธิบายอะไรที่มันซ้ำซากซะด้วยสิ... แต่ช่างเหอะ...ถือว่าฉันบอกเธอแล้วเด้อนวล "ได้แล้วค่ะ...สามห้อง พักห้องละสองท่านนะคะ" พี่นวลตอบขณะที่สายตาก็ยังทอดมองมายังจอนนี่กับฉันแน่นอย่างไม่มีท่าทีว่าจะลดละ "อันนี้เป็นคีย์การ์ดห้องค่ะ..." ก่อนที่พี่นวลเธอจะยื่นคีย์การ์ดสามใบมาไว้ตรงหน้าฉัน "ขอบคุณค่ะพี่นวล เราก็ไปขนของกันเถอะจอห์น" ฉันจึงรับรับคีย์การ์ดสามใบนั้นมาใส่ไว้ในกระเป๋าก่อนจะออกปากชวนจอนนี่ให้ไปช่วยกันขนพวกสัมพาระ... "คุณหนูคะ...เดี๋ยวให้คนของเราจัดการให้ก็ได้ค่ะ" "ขอบคุณค่ะพี่นวล" "ยินดีค่ะ" แน่นอนว่าจนถึงตอนนี้พี่นวลยังคงมีท่าทีสงสัยถึงความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับจอนนี่ แต่...ฉันถือว่าฉันบอกไปแล้วนะ และฉันเองก็คงจะไม่อธิบายถึงเรื่องนี้ให้เธอฟังเป็นครั้งที่สองเพราะหนึ่งละ ขี้เกียจ สองก็คือยิ่งอธิบายมันจะยิ่งกลายเป็นว่าเรากำลังไม่บริสุทธิ์ใจ! "ทำไมเขามองเราแบบนั้นวะ" "นี่ไอ้จอห์น เขาเป็นพนักงายในโอวาทของแฟนกูนะ... การที่เขาได้เห็นมึงกับกูกอดกันตัวกลมเขาก็ต้องมองเป็นธรรมดา" ฉันน่ะไม่เคยมีปัญหากับการที่มันคอยเกาะแกะร่างกายฉันหรอกเพราะเราทั้งคู่ต่างก็รักกันเสมือนพี่น้องที่คลานตามกันมา เราสองคนสนิทกันมากจนถึงขั้นเคยนอนห้องเดียวกัน ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน กินข้าวจานเดียวกัน เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่ยังเด็กจนถึงในตอนนี้ มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่เราจะรู้สึกรักและผูกพันกันมากถึงขนาดนี้... จะก็มีแต่ชาวบ้านนี่แหละที่ชอบมาสอดรู้สอดเห็นเรื่องของกูตลอด! "อะไรกัน นี่กูกอดมึงไม่ได้แล้วเหรอวะ" "ช่างเรื่องนั้นเหอะน่า" ฉันยกมือขึ้นห้ามใครบางคนที่ดูเหมือนว่าจะยังอยากตั้งคำถามออกมาไม่หยุด "เออ...ห้องมีสามห้อง นอนได้ห้องละสองคน มึงนอนกับกูละกันนะจอห์น" และตัดสินใจที่จะเปลี่ยนไปพูดคุยถึงเรื่องอื่นๆ แทน "ถ้าไม่ใช่มึงกูก็ไม่นอนหรอก" มันพูดท่าทางที่สบายๆ แต่ฉันกลับสัมผัสได้ถึงลางมรณะภายใต้ท่าทางสบายๆ นั้นของมัน "อีแนนมันไม่เคยมีความรักมาก่อนนะจอน... ถ้ามึงไม่จริงใจมึงก็ควรละเว้นคนที่ดีเอาไว้ให้คนที่เขาพร้อมจะดูแลหัวใจของมันจริงๆ นะจอน... ถือว่ากูขอ" "มันก็รับปากยากปะ...ก็ในเมื่อครั้งนี้กูไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มรุกก่อน เอางี้ดีกว่า...กูรับปากว่ากูจะพยายามให้เพื่อนของมึงที่เข้าหากูเอง... เจ็บปวดแบบนุ่มนิ่มที่สุด" "ไอ้จอน!" "พูดมากรู้แล้วน่าไปกินกุ้งเผาดีกว่า กู หิว แล้ว!" "จอนนี่! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ!" "ไปละ..กูหิว" ฉันที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมก็ได้แตากำหมัดแน่นในตอนที่มองคนกะล่อนอย่างญาติของฉันเองวิ่งหายลับไปจากสายตา... หรือว่าฉันควรที่จะออกปากตักเตือนให้เพื่อนของตัวเองเป็นฝ่ายถอนตัวออกไปก่อนที่ทุกอย่างจะถลำลึกมากไปกว่านี้นะ... ไอ้จอห์นลองแกทำลูกสาวฉันเจ็บสิ ฉันจะแพ่นกบาลให้เปิดเลยคอยดูสิ ป.ล. จอห์นนี่ก็คือลูกติดของ จอร์แดน อรรถพล อภัยสุขแสน จากเรื่อง Come Later- วาสนาเมีย(น้อย) นั่นเองจ้าทุกคน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more