รอยราคีมาเฟีย

บทที่ 2

อลินเป็นคนแรกที่เขาได้ตัวมาแล้วไม่ได้กระโดดคร่อมก่อนจะบรรจงมอบความสุขให้เขาจนแทบสำลัก แต่หล่อนกลับนิ่งและเป็นฝ่ายถูกเขาบำเรอให้หล่อนตายใจและรู้จักความต้องการแล้วก็กลืนกินหล่อนโดยที่หล่อนพร้อมพรั่งและให้ความร่วมมือ เซ็กซ์ที่ดื่มกินจากหล่อนทำให้เขาอิ่มแทบบ้า แล้วก็แทบทำให้เขาไม่เคยรู้จักพอ เพราะอิ่มแล้วก็หิวเสียใหม่ยิ่งกว่ามื้ออาหารเสียอีก

สะกิดปลายป้านแห่งความเป็นชายกับความอ่อนนุ่มจนคนที่อยู่ในอ้อมกอดครางในลำคอเบาๆ แขนอีกข้างกอดหล่อนให้คุ้นชินแล้วก็ดุนดันเข้าไปสู่ความคับแน่นจนต้องแหงนหน้าครวญครางไม่เป็นภาษากับความเผ็ดซ่านที่เกิด ณ จุดเชื่อมระหว่างเขากับหล่อน จากนั้นเอวสอบก็เคลื่อนที่รวดเร็วจนหญิงสาวต้องกัดปากเพราะเสียงร้องของหล่อนชักจะดังมากเพราะความหฤหรรษ์ที่บังเกิด ความรู้สึกแตกพล่านหลังจากที่เขาเคลื่อนไหวอยู่บนเรือนกายหล่อนพักใหญ่ ทำให้อลินถอนหายใจยาว หอบลึกด้วยความเหนื่อย หากแต่คนร่างสูงยังไม่อิ่ม..

เขาขยับกายหล่อนให้นอนคว่ำและค้ำโซฟาไว้ กดเข่าลงเพื่อแยกต้นขากับหล่อนออกขยับกายเข้าใกล้โอบกอดหล่อนจากด้านหลังด้วยแขนข้างหนึ่ง ส่วนอีกมือก็ขยับแก่นกายที่ร้อนเป็นหินแหวกสู่ความฉ่ำชื้นที่เร้ารัดจนเขาและหล่อนต่างครวญครางเพราะความทรมาน...

เป็นนานที่เขากับหล่อนต่างสลับการเคลื่อนไหวบนเรือนกายกันที่โซฟาหนา

วิญญาณในกายหล่อนถูกเขาปลุกที่นอกจากจะรับมือกับความแข็งแกร่งแล้ว เขายังนำพาหล่อนให้หัดกลืนกินความเป็นชายด้วยความอ่อนนุ่มของตนเองแล้วควบขี่ประหนึ่งกำลังบัญชาอาชาไนยตัวมหึมา... เสียงครางของเขาและความแข็งแกร่งที่เข้าลึกทำให้หล่อนแหงนหน้าและขยับกายตามที่เขาสั่งเพื่อหวังให้ความทรมานแห่งความซ่านเสียวนั้นผ่านพ้นไป... หากแต่ยิ่งขยับ มันก็ยิ่งทวีคูณจนแตกพร่างทำให้ทั้งคู่ประสานเสียงสูดปากกันโดยไม่ได้นัดหมาย หลังจากที่ถึงจุดหมายคนตัวเล็กๆ สั่นเทาถึงกับหมดแรงซบลงกับตัวชื้นเหงื่อของเขา...

ชานป๋อหลินจับเอวเล็กให้กลับมานอนหงาย ก่อนจะเสียดแทงความอลังการเข้าหาหล่อนโดยที่เขาเป็นคนคุมจังหวะ ปทุมถันคู่งามที่เคลื่อนไหวตามแรงกระแทกกระทั้นทำให้เขาทะยานพุ่งแรงเข้าหา เพื่อสุขสมตามไปหลังจากที่เขาส่งหล่อนขึ้นฟ้าทะยานไปหลายต่อหลายๆ คราและแน่นอนว่าเขาก็คงอิ่มหลังจากที่ปลดปล่อยความต้องการเข้าหาหล่อนอย่างร้อนรุ่ม

ขณะที่เขาลุกขึ้นและหายใจยาวๆหลังจากพายุรักหักโหมพัดผ่านไป อลินหอบหายใจระทวยหากแต่ก็กัดฟันเก็บแรงเฮือกใหญ่มาเสื้อผ้าที่เขาโยนทิ้งอย่างไม่ไยดีมาสวมปกปิดร่างเปล่าเปลือยหลังจากที่ได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับคนที่โทรเข้ามาหาว่ามีงานด่วนมาก และเขาจะต้องไปในทันที

หล่อนกลัวว่าถ้ายังนอนจนกว่าจะมีแรง เขาคงแต่งตัวแล้วเดินจากไปอย่างไม่ไยดี ทั้งที่หล่อนนอนเปลือยอยู่ตรงนี้...

เพราะรู้ตัวว่าไม่ได้มีความหมายอะไรกับเขาและเขาก็คงไม่แคร์พอที่จะให้เกียรติคนที่ขายเรือนกายให้เขาแลกเงิน จึงต้องรีบลุกขึ้นมาดูแลตัวเองอย่างรู้หน้าที่

อลินปรายตามองเงินที่เขาวางให้ แม้นจะอดสู แต่หล่อนก็มีเป้าหมายและความจำเป็นที่ใครก็คงไม่เข้าใจกับการกระทำของหล่อน...

จำนวนเงินมากมายจนน่าตกใจ... หากแต่หล่อนไม่ทักท้วงและจัดเก็บมันเข้ากระเป๋าเงียบๆ หวังในใจว่ามุกลดาคงไม่ทำอย่างหล่อน เพราะมันจะทำให้มุกลดาดูไม่เหลือศักดิ์ศรีเหมือนที่หล่อนกำลังเป็นอยู่ตอนนี้...

แต่มันจบแล้วล่ะ เงินก้อนนี้ได้มากกว่าที่คิด... มันทำให้หล่อนมั่นใจว่า งานนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายของหล่อน แม้จะมีใจปฏิพัทธ์อยู่ลึกๆ กับผู้ว่าจ้างแต่เมื่อได้สิ่งที่ต้องการหล่อนก็จะเดินจากหนทางแห่งความอัปยศนี้อย่างเด็ดขาดแล้ว

“ฉันต้องออกทริปเรือสำราญหนึ่งอาทิตย์ จะเอาเธอไปด้วย ฉันให้คนของฉันคุยกับเจ้านายเธออยู่"

“ฉัน จะไม่รับงานอีกแล้วค่ะ" เห็นหัวคิ้วหน้าขมวด อลินก็รีบแก้ต่าง “หมายถึง ยังไม่รับงานนอกค่ะ..." ยิ่งรู้ว่าคนอย่างเขาเกลียดการถูกปฏิเสธ แต่ก็ไม่มีคำพูดไหนที่จะดูดี และไม่บ่งบอกว่าปฏิเสธเลย เพราะความจริงคือ ต่อไปหล่อนจะปฏิเสธงานเหล่านี้ทั้งหมด...

“ฉันไม่รับคำปฏิเสธ" ดวงตาคมกริบจ้องหล่อนขณะที่มือเขากำลังรูดเนกไทเข้าที่

ฉุนโกรธหล่อนเหลือกำลังที่หล่อนปฏิเสธ คำพูดของชานป๋อหลินแม้เพียงคำเปรยแผ่วเบาก็เหมือนดั่งคำประกาศิต ผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยเงินอย่างหล่อนไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเขา...

“เธอจะได้เงินเพิ่มสิบเท่าที่เคยได้รับ... ฉันจะให้เธอไป ทริปเรือสำราญกับฉันหนึ่งอาทิตย์"

“ตะ แต่"

“ฉันจะคุยกับเจ้าของที่ทำงานของเธอ และเงินสามารถเบิกล่วงหน้าไว้ก่อน..." เขาหันกลับมามอง คนที่นั่งเผยอปากเซ็กซี่ของหล่อนค้างไว้เหมือนอยากจะเถียง แต่เขานั้นไม่ได้เว้นช่องให้...

“นัยน์ตาคมกริบของมาเฟียแดนมังกรละจากความสวยงามตรงหน้าไปมองบรรยากาศภายนอกอาคารที่เป็นวิวตึกสูง มีไฟส่องพราวระยับจับตา เหมือนดวงดาวบนผืนปฐพี... เขามีงานต้องทำอีกมากมายเพียงแค่ปลีกเวลามาปลดปล่อยและต้องไปก็ถือว่าเสียเวลามากพอสมควรแม้จะได้รับการปรนเปรอที่แสนคุ้มค่าก็ตามที

ช่วงนี้อลินถูกใจเขาที่สุด และเขาจ่ายสูงเพื่อให้หล่อนทำงานให้เขาคนเดียว... หากแต่เขาไม่ได้อนุญาตให้หล่อนเข้าใกล้ความเป็นส่วนตัวเขา การรับหล่อนไปอยู่ใกล้ตัวจึงไม่เกิดขึ้น แม้จะนึกถึงหล่อนจนไม่นึกถึงใครในตอนนี้ แต่เขาก็ไม่คิดจะจริงจังกับหล่อน เหมือนที่ไม่เคยคิดจะจริงจังกับใคร

ไม่นานเขาก็คงเบื่อ แต่ตอนที่ไม่เบื่อ หล่อนจะต้องพร้อมเสมอเพื่อเขา... คำปฏิเสธจะต้องถูกพูดจากปากเขาคนเดียว ไม่ใช่หล่อน

“ฉันไปล่ะ ขอบใจสำหรับวันนี้" มือหนาล้วงกระเป๋า หยิบกล่องแหวนเพชรที่ให้เลขาเตรียมไว้ให้ขึ้นมาแล้วยื่นให้หล่อน “ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ที่วันนี้เธอเอาใจฉันเป็นอย่างดี"

พึมพำก่อนจะเดินออกไปอย่างสง่าผ่าเผยในท่วงท่า...

ทิ้งคนข้างหลังไว้กับข้าวของเงินทองที่เขาประเคนให้หลังจากที่หล่อนบำเรอให้เขาจนพอใจ...

อลินถอนหายใจ... เปิดกล่องแล้วเห็นแหวนเพชรชูเม็ดเดี่ยวน้ำงาม ครอบครัวหล่อนเคยทำงานร้านเพชรก่อนที่บิดาจะถูกโกงจนล้มละลายและท่านก็เครียดจนเส้นเลือดในสมองแตกแล้วทิ้งภาระหนี้สินจากการรักษารวมทั้งกิจการที่อยู่ในภาวะขาดทุนให้หล่อนรับผิดชอบ จากนั้นหล่อนต้องหนีมาทำงานผิดกฎหมายด้วยความช่วยเหลือจากเพื่อนที่เคยเรียนมัธยมด้วยกันที่โรงเรียนนานาชาติในฮ่องกง...

ตอนนี้หล่อนเก็บกำเงินค่ารักษาบิดา ค่าใช้จ่ายของครอบครัว รวมทั้งเงินเพื่อการศึกษาของพี่สาว ความมั่นคงของครอบครัวจะต้องกลับคืนมา แม้จะต้องแลกมาด้วยวิธีที่ไม่ถูกต้องนักก็ตาม...

แต่มันจะเป็นอย่างนี้อีกไม่นานหรอก

ปลายนิ้วเรียวลูบไล้เพชรน้ำงาม ขาวใส เหลี่ยมกะรัตที่เจียระไนนั้นเล่นไฟสะท้อนวูบวาบในดวงตา ความงดงามของเพชรบอกราคามหาศาล ของสูงค่าในมือแม้ผู้ให้จะเฉยชาหมิ่นหยาม และหยิบยื่นให้หล่อนราวกับเป็นขอทานข้างถนน แต่หล่อนก็ไม่เหลือศักดิ์ศรีพอที่จะขว้างปามันทิ้ง...

ความจนมันน่ากลัว... หล่อนต้องมีทุนเพื่อกลับไปทำธุรกิจและเริ่มต้นชีวิตใหม่ และขับเคลื่อนนำพาครอบครัวรอดพ้นวิกฤติให้ได้... หล่อนจึงยอมรับและเก็บมันไว้เป็นของตัวเอง

ลองสวมแหวนเเพลตตินัมชูเพชรขนาดสองกะรัตเข้ากับนิ้ว... มีเพียงนิ้วเดียวที่ใส่ได้พอดีคือนิ้วนางข้างซ้าย... ช่างบังเอิญเหลือเกิน แต่หล่อนไม่มีวันสวมใส่มันจริงๆ เพราะคนที่เห็นเข้าคงหาว่าหล่อนเผยอชูคอเป็นหงส์ คิดว่าได้เป็นผู้หญิงของชานป๋อหลินทั้งที่ความจริงหล่อนเป็นเพียงแค่นางบำเรอ

แหวนสูงค่าวงนี้ คงมีโอกาสเก็บไว้เป็นเพียงความทรงจำลึกๆ