บทที่ 11
1087 Words
เสียงเคาะประตูห้องเป็นจังหวะทำให้คนที่นอนมองความสมบูรณ์แบบที่หลับใหลอยู่ข้างกายสะดุ้ง เขาเองก็ลืมตาและลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาไม่สนว่าหล่อนกับเขาต่างคนต่างเปลือยเพราะสิ่งแรกที่เขาคว้าได้จากใกล้มือที่สุดคือปืน
มีเสียงคนที่คุยกันอยู่ด้านนอกก่อนประตูจะเปิดออก แล้วกว่าจะมีคนกรูเข้ามาโดยไม่ได้เอ่ยปากเชิญ ปลายกระบอกปืนของชานป๋อหลินก็จ่อไปทางนั้นแล้ว
“นี่นายเคาะโค้ดว่ามีคนคนบุกรุก ทั้งที่ฉันเป็นคู่หมั้นเขางั้นเรอะ” คนที่เดินนำเข้ามาไม่กลัวเกรงปลายกระบอกปืน หันไปถามลูกน้องคนสนิทของชานป๋อหลินแล้วหันกลับมามองมาที่มาเฟียหนุ่มที่ลดปืนลงและนั่งพิงหัวเตียงไม่สะทกสะท้าน
แน่ล่ะว่าจุดที่น่าสนใจคือคนที่กอดผ้าห่มแน่นก้มหน้าก้มตา เห็นสภาพของคู่หมั้นหนุ่มกับคนที่อยู่ข้างเขาแล้วใบหน้าเครียดๆ อยู่แล้วก็เครียดกว่าเก่า
“มีอะไรรีบล่ะ ถึงได้บุกเข้ามาไม่บอกไม่กล่าว” ชานป๋อหลินถาม
“ก็เมื่อก่อนเข้านอกออกในห้องคุณไม่เห็นต้องเคยบอกอะไรนี่นะ... ไม่คาดคิดหรอกว่าเข้ามาห้องของชานป๋อหลินแล้วจะเจอภาพอะไรแบบนี้”
เสียงมาเฟียหนุ่มถอนหายใจยาวพรืด คนที่ซ่อนตัวอย่างอดสูที่ใต้ผ้าห่มก็กริ่งเกรงยิ่งนัก หากหายไปจากตรงนี้ได้หล่อนคงทำไปแล้ว
“มีอะไร หลินเพ่ยอิง” เสียงเรียกของคู่หมั้นหนุ่มเน้นคำดูทรงอำนาจเหมือนจะไม่สนุกที่โดนยียวน เวลาเขาเน้นเสียงใครฟังก็แทบขนลุก
“มีเรื่องด่วนจะคุยด้วย ตามออกมาคุยที่ห้องฉันตอนนี้ หวังว่าคงไม่มัวอ้อยอิ่งกันนะ ฉันไม่ชอบรอ” คู่หมั้นสาวของเขาบอก ก่อนจะเดินออกไป ตามด้วยลูกน้องของเขาที่รีบเอ่ยขอโทษที่ปล่อยให้หลินเพ่ยอิงเข้ามาห้องของชายหนุ่มก่อนที่เขาจะเอ่ยปากด่า
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้ว่าไม่มีอะไรห้ามเพ่ยอิงได้ รหัสก็ไม่ได้บอกสักคำยังรู้ว่าฉันใช้อะไร เอาเถอะไว้ฉันจะคุยกันทีหลัง พวกนายไปได้”
เสียงคนกรูกันออกไปหมดแล้วและประตูก็ปิดลง ชานป๋อหลินก้าวลงจากเตียงอย่างว่องไว เพียงพริบตาเขาก็อยู่ในสภาพที่พร้อมจะออกไปด้านนอกได้ ในขณะที่กำลังจะเดินออกไป สายตาของเขาก็กวาดไปยังคนที่อยู่ใต้กองผ้าห่ม เสียงสะอื้นดังแผ่วๆ ทำให้เขานิ่วหน้า
ผ้าสีขาวนุ่มถูกกระชากออก... คนที่พยายามกลั้นสะอื้นอย่างสุดความสามารถขดตัวร้องไห้อยู่ในนั้นอย่างอึดอัด บอกไม่ถูกว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้นมันทำไมทำให้หล่อนรู้สึกแย่ได้ขนาดที่ว่าร้องไห้ราวกับสูญเสียทุกอย่างในชีวิตขนาดนี้...
“ร้องไห้ทำไม”
หญิงสาวส่ายหน้าแล้วหันหลังให้เขา พูดไป... เขาจะเข้าใจอะไร
“อลิน... ฉันต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้ ร้องไห้ทำไม” คว้าตัวหล่อนกลับมาแล้วถามเสียงเข้ม
“ฮะ ฮึก...” ร้องหนักกว่าเก่าเมื่อเขาเขย่าไหล่หล่อนเพื่อคาดคั้นคำตอบ รู้ว่ากำลังทำให้เขาโกรธ... “ฉันแค่โมโหตัวเอง... ที่มาอยู่ตรงนี้ เป็นผู้หญิงที่อยู่บนเตียงของคุณ ต่อหน้าคู่หมั้นคุณ ต่อหน้าลูกน้องคุณ ฉะ ฉันเกลียดที่อยู่ในสถานะนี้... ฉันถึงไม่อยากรับงานนี้แต่คุณก็บังคับ”
“ร้องไห้เรื่องนี้นี่นะ ฉันไม่เข้าใจว่าเธอจะคิดมากอะไร”
“ฉันจะต้องร้ายกาจและไร้ยางอายขนาดไหนถึงจะมองผ่านและไม่รู้สึกเรื่องนี้...” เผลอแหวลั่นเพราะเขาดูไม่สะท้านหรือเกรงใจคู่หมั้นของเขา หล่อนเสียอีกที่เกลียดตัวเองจนทำนบน้ำตาพังทลาย ถ้าเขาไม่ดึงดันเอาตัวหล่อนมาที่นี่ ก็คงไม่ได้อยู่อย่างผู้หญิงไร้ยางอาย ไม่มีที่ทางยืนเป็นของตัวเองอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้
“เธอแค่ทำหน้าที่ของเธอ และอยู่ที่ของเธอไป ไม่มีใครมีปัญหาอะไรที่เธออยู่ตรงนี้ ดูเหมือนเธอคนเดียวด้วยซ้ำที่จะมีปัญหา เธอเป็นคู่นอนของผู้ชายที่ยังไม่ได้แต่งงานคนหนึ่งไม่ได้เป็นเมียน้อยที่แอบมาลักลอบกินสามีคนอื่น เธอจะเดือดร้อนและโวยวายทำไม ฉันไม่เข้าใจ”
ก็รู้... ว่าเขาจะไม่มีวันเข้าใจ ว่าหล่อนอยากเป็นแค่คนหนึ่งที่ได้อยู่ข้างเขาเพราะรัก และอยากเป็นคนที่เขารักในสายตาคนอื่น... แต่การที่ได้เป็นเพียงแค่คู่นอนไร้ค่า แม้แต่คู่หมั้นของเขาก็ยังไม่รู้สึกอะไรเลยที่มีหล่อนอยู่ เพราะวันหนึ่งหล่อนก็ต้องไป อลินเกลียดที่มันเป็นอย่างนี้ แต่ก็ต้องยอมรับว่าหนีมันไม่พ้น เพราะเรียนผูกแล้วต้องเรียนแก้ด้วยตัวเอง...
“บอกป๋อหลินว่าจะให้อลินอยู่ต่อ เขาต้องแต่งงานกับอลิน แล้วอลินจะได้รับอิสระ” คำพูดที่มุกลดาเคยบอกไว้ยังก้องในหู เขาจะต้องการหล่อนต่อหรือไม่ก็ตาม อลินจะต่อรองกับเขา เพื่อให้เขาเลิกตามราวี
หล่อนจะไม่มีทางตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องเป็นผู้หญิงชั่วคราวของเขาอีกตลอดไป...
“ฉันหวังว่าจะไม่เกิดปัญหาด้วยเรื่องงี่เง่าอย่างนี้อีก ทำแค่สิ่งที่ฉันต้องการให้เธอทำก็พอ ไม่ต้องมาคิดมากหรือรู้สึกอะไรที่ไม่มีความจำเป็น”
คำสั่งเหมือนกับว่าหล่อนเป็นเพียงหุ่นยนต์ไม่มีหัวใจถูกเอ่ยจากปาก หล่อนไม่ได้สบตาเขา ไม่แม้แต่จะฟังเสียง เพราะพยายามทำใจให้ก้าวผ่านสิ่งนี้ไปได้ด้วยตัวเอง...
“ห้ามออกไปไหน จนกว่าจะได้รับอนุญาตจากฉัน”
แล้วเขาก็ก้าวเดินออกไป โดยที่ไม่คิดจะใส่ใจความรู้สึกของหล่อนอีก... อลินไม่ได้เข้มแข็งและไร้หัวใจพอที่จะไม่รู้สึกว่า สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้นั้น ทรมานหัวใจหล่อนที่สุด และหล่อนอยากจะหนีให้พ้นเพื่อไม่ต้องมาตกเป็นอย่างนี้อีก...
แต่หากต้องคะคานกับเขาเพื่อออกไปจากจุดนี้เร็วกว่ากำหนดหล่อนก็ไม่คงสามารถทำได้... สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็แค่เพียงนับวันรอเท่านั้น
- Writer
