ณ ห้องไอซียู
ฉันเล่าเรื่องที่คุณหมอบอกอาการแล้วก็ค่ารักษาของแม่ให้อานพกับปลายฟัง ทุกคนหน้าถอดสีกันหมด
อ่า! ลืมบอกไปว่าอานพน่ะชอบแม่ฉันนะ ชอบตั้งแต่แม่ฉันยังสาว ๆ สมัยแม่ยังไม่เจอกับพ่อ แต่พอแม่มีพ่อ อานพก็หลีกทางให้ พอพ่อเสียอานพก็คอยดูแลแม่ฉันตลอด อานพเป็นคนดี แต่แม่ฉันยังไม่ยอมเปิดใจให้อานพ เพราะแม่รักพ่อมาก ที่ฉันรู้เพราะแม่เล่าให้ฟัง
"อาก็จนปัญญาเหมย อาแค่ชาวนาจน ๆ อาไม่รู้จะช่วยยังไง เงินในบัญชีอาก็มีไม่ถึงหมื่น จะขายไร่ขายนาก็คงจะไม่พอ" อานพร้องไห้ออกมา นี่คือครั้งแรกที่ฉันเห็นอานพร้องไห้แบบนี้
"ยังไงเหมยก็ต้องหาวิธีช่วยแม่ให้ได้ เหมยจะไม่ยอมให้แม่เป็นอะไรเด็ดขาดค่ะ" ฉันนั่งลงข้าง ๆ เตียงแม่ แล้วจับมือแม่แน่น
"แม่อย่าทิ้งเหมยนะ รอเหมยก่อนนะแม่นะ" ฉันพูดกับแม่ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ หยดน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มไม่ขาดสาย
"เหมยทุกอย่างต้องมีทางออก สู้ ๆ นะแก พรุ่งนี้แกต้องกลับไปทำงาน
