วันต่อมา
วันนี้ฉันตั้งใจจะไม่ไปทำงาน อยากอยู่กับแม่ตอนแม่ฟื้น ฉันโทรลาคุณหญิงก่อนแล้ว กันไว้เผื่อบอสไม่ให้ลาจะได้มีข้ออ้าง
โทรหาคุณหญิงเสร็จฉันก็โทรหาบอสซันต่อ
ฉัน: บอสคะ วันนี้ฉันขอลางานหนึ่งวันนะคะ
บอสซัน: ไม่ได้
คิดไว้แล้วเชียวว่าต้องได้คำตอบแบบนี้กลับมา
ฉัน: ฉันโทรไปลากับคุณหญิงเรียบร้อยแล้วค่ะ แค่นี้นะคะบอส ฉันมีธุระ
บอสซัน: เดี๋ยว...!!
ฉันรีบกดวางสายเลย หลังจากวางสายฉันก็อาบน้ำแต่งตัว วันนี้ปลายจะไปกับฉันด้วย
ณ โรงพยาบาล xx
ฉันเดินเข้ามาในห้องพิเศษที่แม่พักอยู่ ภาพที่ฉันเห็นคือแม่กำลังนอนคุยกับอานพ เห็นแบบนั้นฉันก็รีบวิ่งไปกอดแม่น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง มันดีใจมากจนพูดไม่ออก
“เบา ๆ หน่อย แม่หายใจไม่ออกแล้วเหมย” เเม่ลูบหัวฉันเบา ๆ
“ก็เหมยดีใจนี่คะ”
“แม่ไม่เป็นไรแล้ว เลิกร้องไห้ขี้แยเหมือนเด็กได้แล้ว”
“เหมยคิดถึงแม่ที่สุดเลย แม่มาอยู่กรุงเทพกับเหมยนะ นะ ๆ แม่นะ” ฉ
