2 - มวยถูกคู่ 🔥
847 Words
ยัยพีอาร์เมเนเจอร์รีบเดินไปเกาะแขนบอสซันทันที
“...พอดีใยไหมจะมาพบบอสน่ะค่ะ แต่เลขาบอสไม่ให้เข้าไปพบ” เธอพูดแบบคนตอแหล ถ้าบอสดูไม่ออกก็โง่เต็มที
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้คนเข้าไปพบฉัน” นั่นไงว่าแล้วบอสโง่จริงด้วย ซื้อไม่ถูกแต่หวยจริงๆ ฉันเนี่ย
“เสียดายนะคะที่เรียนมาสูง…”
“เธอว่าใคร!!” บอสซันตวาดถามเสียงดัง เขามองฉันด้วยสายตาดุดัน
“เปล่านี่คะ”
“ไปรอฉันในห้อง” บอสซันหันไปบอกยัยนั่น พูดจาเสียงหวาน แต่กับฉันตวาดเหมือนโกรธกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน
นี่ขนาดเพิ่งเป็นวันแรกที่เริ่มงานนะ ฉันจะทนกับผู้ชายคนนี้ได้ยังไง
“ค่ะบอส” ใยไหมนางหันมามองฉันแบบเยียดๆ ด้วย
อย่าให้เจอนอกบริษัทนะ ฉันจะตบสักที
บอสซันคว้ามือมาบีบแขนฉันแรงมากๆ ทำให้ฉันต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ยบอสคะ เหมยเจ็บ”
ด้วยความเจ็บปวดก็เลยเผลอปากพูดชื่อของตัวเองออกไป บอสมองหน้าฉันตาเขม็งแล้วพูด
“อย่ามายุ่งเรื่องของฉันให้มันมาก” เขาหยุดพูดแล้วโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ “หรือว่าที่เธอพยายามเข้าหาฉันเพราะอยากให้ฉันสนใจในตัวเธอ ?”
“……” ฉันเบือนหน้าหนี อยากจะตอบกลับไปว่าเขามันบ้า หลงตัวเอง แต่เงียบไว้คงจะเป็นสิ่งที่ดีกว่าพูดมันออกไป
“หึ!!” บอสซันกระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วปล่อยมือฉันจากนั้นก็เดินกลับเข้าห้องทำงานไป
ไอ้บอสเถื่อน...!! (คิดในใจ)
ฉันมองดูนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาสิบโมง ตายล่ะ! นี่จะถึงเวลาคุยงานแล้วต้องรีบไป อีตาบอสจะมาทำตัวเหมือนว่างงานไม่ได้
เฮ้อ!! วันแรกทำไมอีตาบอสถึงทำให้ฉันปวดกบาลได้มากขนาดนี้นะ ความคิดของฉันคือบอสต้องเป็นคนขยัน มุ่งมั่นกับงาน แต่ที่ได้เจอคือมันแตกต่าง แตกต่างมาก!!
คงต้องให้ย้ำอีกครั้งสินะ
คิดได้แบบนั้นฉันเลยเดินมาเปิดประตูเข้าไปในห้องบอสทันที โดยที่ลืมเคาะประตูห้องก่อน
“อร๊ายย!!” ฉันรีบเอามือปิดตา เพราะบอสซันกับอีพีอาร์นั่นกำลังนัวเนียกันอยู่เลย
ฉันลืมไปเลยว่าบอสอยู่กับยัยนั่น ไม่อย่างนั้นคงไม่เปิดประตูเข้ามาแบบนี้แน่ๆ
“นี่เธอ จะเข้ามาทำไมไม่รู้จักเคาะประตูก่อน ฮะ!!” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามฉันอย่างไม่พอใจ
“กะ...ก็ใกล้จะถึงเวลาคุยงานแล้วนะคะบอส เราต้องไปกันตอนนี้ กว่าจะถึงอีกนะคะ” ฉันพยายามพูดออกไปอย่างใจเย็น
นึกถึงคำพูดของคุณหญิงเข้าไว้!! ถ้าฉันทำให้อีตาบอสสายหื่นนี่ตั้งใจทำงานได้ ฉันก็จะได้เงินเดือนเพิ่ม!!
“เธอนี่มัน!!” บอสซันจ้องหน้าฉันแบบไม่พอใจ
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งบอส ว่าจะให้ไปตอนไหนกี่โมง ฮะ!!” ยัยนี่ ถ้าพูดแล้วมันไม่เข้าหูก็น่าจะเก็บปากไว้อมเหรียญตอนตายมากกว่านะ
“ฉันเป็นเลขา ฉันก็ต้องเตือนบอสสิ เพราะยังไงงานก็ต้องสำคัญกว่าผู้หญิง” พูดจบฉันก็ตวัดสายตามองที่บอสซันพร้อมกับตั้งคำถาม “…จริงไหมคะบอส ^_^”
“เอาไว้ต่อที่คอนโดฉันก็แล้วกัน” บอสซันบอกกับผู้หญิงที่นั่งบนตักของตัวเอง
“ก็ได้ค่ะบอส”
ใยไหมเธอลุกขึ้นจากตักของบอสซัน ก่อนจะออกไปจากห้องเธอได้จ้องหน้าฉันราวกับว่าเกลียดขี้หน้ากันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว
บอสซันเองก็เอาแต่จ้องหน้าฉัน นี่ฉันเป็นคนตรงต่อเวลามันผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันทำตามหน้าที่อย่างดีเยี่ยมขนาดนี้ควรได้รับคำชมสิ ไม่ใช่มาจ้องเขม็งแบบนี้
“จะยืนบื้ออยู่ทำไม ไปเตรียมเอกสารสิ!!” เขาตวาดเสียงดุ
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” ฉันผายมือเชิญให้บอสออกจากห้องทำงาน “เชิญบอสลุกขึ้นแล้วไปพบลูกค้ากันดีกว่าค่ะ ^_^”
บอสซันชักสีหน้าใส่แบบไม่พอใจฉันสุดๆ แล้วก็เดินออกจากห้องไปเลย
#ลานจอดรถของโรงแรม
“ขับรถให้ฉันด้วย!!” บอสซันหยุดเดินเมื่อมาถึงที่รถ จากนั้นก็ออกคำสั่ง
“ฉันขับรถยนต์ไม่เป็นหรอกค่ะบอส ขับเป็นแต่มอเตอร์ไซค์ บอสอยากจะไปมอเตอร์ไซค์ไหมล่ะคะ”
“แล้วจะให้ฉันเป็นคนขับให้เธอขึ้นหรือไง!!”
“บอสก็ให้คนขับรถขับสิคะ ไม่เห็นจะยากเลย”
บอสซันจ้องหน้าฉันครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “ขึ้นรถเดี๋ยวขับเอง!!”
อะไรของเขากัน! ถ้าขับเองแต่แรกก็ไม่ต้องมาหงุดหงิดแบบนี้หรอก
- Writer
