PROVE THEM WRONG (Tagalog)

I am currently lying on the cold plain floor of my room right now, where I am curling because of the pain. Gumalaw ako nang kaunte pero napabalik rin kaagad sa dating posisyon nang lumatay ang sakit sa buong katawan dahil sa pagtangka kong tumayo. He hurted me again. My older brother, he hurted me again for the nth time. Yes, you read it right--- my own brother. Wala akong ibang ginawa kundi tanggapin lahat ng p*******t niya, cause I know I deserve it. Tulad ng dati ay hinahayaan ko lamang siyang saktan ako. Ayokong manlaban dahil alam kong karapatdapat lang iyon sa akin. It's all because of me. I cried once again. This time it's not about the pain I am feeling physically, but because of the pain I've been carrying here... inside my heart. Hindi ko na mawari kung pang ilang besses niya na akong sinaktan, sa sobrang daming besses na ay tila hindi ko na ito mabilang. Naiiyak nalang ako kapag naaalala ko ang mga araw na yun. Right after the day when our Mom died and Dad leave us for his new family. Kuya changed for a bigtime. Sinisi niya ako sa pagkasira ng aming perpektong pamilya. Which I also agree, I am the reason of this all. I am the reason why Dad left us, kung bakit iniwan kami ng Daddy dahil sa ibang babae. Alam ko naman na ako yung rason eh. Alam kong tulad ni Kuya ay sinisisi niya rin ako sa pagkawala ni Mommy. Naninikip ang dibdib kong pinunasan ang luhang sunod-sunod na pumapatak sa aking mga pisngi. Gusto kong pigilan ang mga luha sa pagpatak pero tila may kanya-kanya itong mga isipan para tumulo ng kusa, dahil alam nilang puno ng puot ang aking nararamdaman ngayon. Mom, our Mother. Naiiyak kong inabot ang unan, kahit masakit ang katawan ko'y pilit kong inunat ang mga kamay upang maabot ito. Niyakap ko ito at doon nilabas ang lahat ng aking nararamdaman. We lost our Mom. I lost my Mom. She was hitted by a car, hit and run. At hanggang ngayon ay hindi pa nakikilala kung sino ang walang pusong umiwan lang sa Mommy kong nakahalupasay sa daan at naliligo sa sariling dugo. I can still remember how horrified that day was. Mom was dead on the spot. Hinigpitan ko ang pag-akap sa nababasa ko ng unan. Hindi ko alam na may sasakit pa pala sa nararamdaman ko ngayon. Walang katumbas ang mga sugat at pasang natanggap sa sobrang sakit ng nararamdaman ko sa loob ko. I was grade 10 that time. That was our moving up ceremony day. One of the students' most awaiting day, but turns out to be my very most painful day. Isang butil ng luha ang nagbadyang pumatak mula sa aking mga mata. Hindi pa man ito tuluyang tumutulo ay pinahiran ko na ito gamit ang aking nanginginig na mga kamay. I sighed and tried to remember that day. Nagtext siya sa akin that time na papunta na siya. Sabi niya siya yung magsasabit ng medalya sa akin. Sabi niya on the way na siya, naghintay ako sa kanya pero natapos nalang ang seremonya ay hindi pa rin siya dumadating. That time ay hindi na talaga maganda ang kutob ko. Even the ceremony was done, I didn't left the event place. I waited for her but she didn't came, then minutes later I found myself running on the way to the nearest hospital, as I didn't have a money to commute. Tumakbo ako habang naka uniporme. Habang suot-suot ang medalya at dala-dala ang certificate of completion na natanggap ko. Umiiyak akong tumatakbo nun patungo sa pinakamalapit na ospital, kung san sinabi ng babaeng kumausap sa akin gamit ang phone ni Mommy na doon siya mahahanap. Tumutulo ang pawis ko at mga luha ng dumating ako sa ospital. Hinanap ko agad si Mommy. Inisa-isa kong hinanap si Mom sa bawat kwarto ng ward, pero wala siya. Hindi ko siya nahanap kaya lumapit na ako sa isang nurse. Nahihiya man ay kinapalan ko na ang mukha ko. Nag tanong ako kung nasaan ang room ni Maria Elina del Franco. She paused for a bit after reading something on her computer. Binigyan niya ako ng isang malungkot na tingin at pinasunod sa kanya. Sumunod naman ako rito pero biglang nanlambot ang mga paa ko nang makita kung saan kami patungo, patungo kami sa morgue ng ospital! Tinanong ko pa siya na baka mali ang pagkakarinig niya sa pangalan ng Mommy ko. Ilang ulit kong inulit ang pangalan ng nanay ko but she only looked at me with sympathy in his eyes, kaya nilusob ako ng matinding kaba. No! Mom is not dead she's not in there. No! nagkakamali lang ng rinig ang nurse na ito. No! Mom will not gonna leave me! She's not leaving us this early! I said in myself as I slowly walk towards the room where only the dead people are placed. The nurse stopped in front of that room at marahang tinulak ang pintuang bahagyang nakabukas na. I found my Dad and brother there crying in front of a metal bed with a white cloth on it. May taong nakahiga roon na tinatakpan ang buong katawan ng puting tela. Nanginginig akong lumapit doon. Hindi ko alam pero dapat sa mga oras na iyun ay tumakbo na ako palayo sa lugar na yun, dahil takot ako sa mga patay na katawan. But I have that feeling that time na nagsasabing wag kang matakot it's your Mom. Hindi ko alam kung bakit ko iyon nasabi sa sarili. Please no! It's not my Mom. I said again that time on myself. And to be sure naglakas loob akong hawiin ang puting telang tumatakip sa kanyang mukha. Napasigaw ako sa sobrang sakit ng nararamdaman ko that time. Hindi ko alintana na may ibang taong nakatingin sa amin. Humagulhol ako and hugged my mother's cold and stiffed body, with a lot of bruises. Tears were flowing down my cheeks. My Dad hugged me, to comfort me. "Wala na si Mommy mo Gree. Iniwan na niya tayo." He said as a tear fell from his eye na siya ring dahilan para mas mapahagulhol ako ng sobra. That time, all I did is hugged Dad while my brother was just staring on our mother's body. Tears were flowing down from his eyes. Pero wala akong makitang emosyon sa kanyang mukha. Hindi tulad ng kanina na sobrang makikita sa mukha niyang nasasaktan ito, but this time ay walang emosyon lamang itong nakatingin kung nasaan nakahiga si Mom. It's been years and still hindi ko parin matanggap. Mom is my best friend. My best sister and the best Mother! Hindi ko man lang nasabing mahal na mahal ko siya. Hindi ko man lang siya nayakap bago siya mawala. Hindi man lang niya nasabit sa akin ang medalyang natanggap ko, dahil nagtapos ako as an honor student na siyang kinasaya niya nang sabihin ko ito sa kanya noon. Sana pala ay sinamahan ko nalang siyang pumunta sa school siguro ay magkasama parin kami hanggang ngayon, oh di kaya ay ako nalang yung nasagasaan. Im still in grief. I lost my Mom. After that I lost my Dad though he still keep on calling us walang palya every Saturday. Pumupunta pa rin naman siya dito every Sunday kasama ang anak niya sa bagong asawa na si Elyse but never with her. Hindi naman kasi siya welcome dito. I always rolled my eyes and never talked to her whenever she's in here. Gumagaspang ang ugali ko kapag nakikita siya. Hindi ako masamang bata pero pag dating sa kanya'y hindi maganda ang pakikitungo ko, kumukulo ang dugo ko. Maybe it's because she's the new wife of my dad? Hindi ko alam. Basta sa tuwing nakikita ko siya, there's something inside me na kumukulo sa pagkakadisgusto sa kanya. Ramdam ko rin na isa yan sa hindi nagustohan sa akin ni Daddy, kaya sa tuwing umuuwi siya'y pinapangaralan or more on pinapagalitan niya ako. Naramdaman din ata ni Elyse na hindi siya welcome sa bahay namin kaya hindi na ito muling bumalik pa rito. I can't feel that she's nice pero kahit ano namang gawin niya, hinding hindi niya mapapalitan ang nanay ko. I only want my Mother to be my Mother no one can replace her, no one. While their daughter Aly? Masyadong feel at home I never see her as my sister maybe just a kiddo. She's cute and bubbly but Im not really into kids so hindi rin kami close. I acctually always wanted to slap that kids butt dahil sa kalikutan, pero hindi ko ginagawa. Pinipigilan ko ang sariling paluin ang batang yun dahil alam kong sa huli, mapapagalitan lang ako ni Daddy. She cares too much with that child. Biglang tumulo ang mga luha sa aking mga mata nang maramdaman ko na ang pangingirot ng aking kaliwang hita. Kung saan paulit-ulit akong sinipa ni Kuya kanina. "Aray!" I groaned in pain. Hindi ko mapigilan ang sarili kong hindi mapahikbi. Hindi ko rin mapigilan ang panginginig ng katawan. I'm so tired, but I want to fight. "You're stongger thatpn this Greekah." I cheer up myself. Itinaas ko ang laylayan ng hanggang tuhod kong uniporme. Nakita ko ang bahagyang pamumula ng hita ko. Pinunasan ko ang aking mukha gamit ang laylayan ng aking palda. Balak ko na sanang tumayo nang mapahinto ako sa malakas na pagkasarado ng pintuan sa sala at sumunod ang ingay ng makina mula sa motor ni Kuya. "Aalis na naman siya?" I sighed and wiped my tears. Basang basa na ang mukha ko dahil sa mga luhang hindi ko alam kung kailan pa ba mauubos. I've been crying almost everyday because of this life of mine. Feeling ko pinagkait sa akin ang kaligayahang dapat nakakamit ng isang bata. Pilit kong itinayo ang sarili at paika-ikang naglakad patungo sa bintana. Doon ay nakita ko ang papalayong pigura ng aking kapatid. Hindi ko alam kung saan nag pupupunta si Kuya sa ganitong mga oras. Palagi siyang lumalabas ng mga alas nuwebe ng gabi at bumabalik na ng hating gabi. Pero hindi naman siya lasing kung umuwi, hindi rin naman parang naka-droga, wala namang mga pasa pero halatang malulungkot ang mga mata nito. Paika-ika akong pumunta sa kusina ng bahay para kumuha ng yelo, para hindi naman mamaga ng husto itong hita ko. Dadating din ang araw na babalik ka sa dati Kuya, ani ko sa sarili. Nang matapos ako sa ginagawa ay bumalik agad ako sa kwarto ko at ni'lock ang pintuan. Mabuti nang sigurado, ayoko ng madagdagan pa ng pasa ang katawan ko. May pasok pa naman ako bukas. Tinanaw ko ang wall clock ng room ko at napasinghap ng makitang alas dyes na pala. I should go to sleep now. Bahagyang nakapikit na ang aking mga mata nang maramdaman ko ang pag-vibrate ng cellphone ko sa tabing table ng aking higaan. Minsan lang ako nakakatanggap ng mensahe at galing kay Daddy lamang kadalasan ang mga yun. Inabot ko ang cellphone ko sa lamesa at binasa ang natanggap na mensahe. 1 message received from Charm4 founder: I opened the message and read it out loud. " Congratulations! You passed the qualifications to be one of my charmers. I already have sended to you your charm wand and I hope you will use it very wisely!" Nangunot ang noo ko. Ano 'to? Huh? Charm what?