ตอนที่ 4
1005 Words
“ห๊ะ... ว่ายังไงนะยายริน...?!”
มณีรินรีบเอามืออุดปากของอันดาเอาไว้ทันที เมื่อเพื่อนสาวแหกปากลั่น
“ชูว์... เบาๆ อันดา”
“อืม โอเค”
เมื่อเพื่อนพยักหน้าและทำเสียงอู้อี้ตอบรับ มณีรินจึงเอามือออกจากปากของเพื่อน และทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งหินอ่อน สีหน้าเคร่งเครียด
“แล้ว... จู่ๆ ทำไมเธอถึงได้เป็น... แฟนกำมะลอของพี่มังกรล่ะ ไหนเล่ามาให้หมดสิ”
“ก็ฉันเดินผ่านไปพอดี แล้วรุ่นพี่ก็จำฉันได้ว่าเคยช่วยฉันเอาไว้เมื่อตอนเช้า ก็เลย... ลากฉันเข้าไปร่วมขบวนการน่ะ”
“แก... ฉันว่ามันฟินมากเลยนะ เหมือนในนิยายเปี๊ยบเลย แล้วอีกสักพักพระเอกกับนางเอกก็จะเป็นแฟนกันจริงๆ ไม่ใช่แฟนกำมะลอเหมือนเดิมแรก”
อันดาทำหน้าเคลิ้มฝัน แต่มณีรินไม่ได้คล้อยตามไปด้วย
“มันเป็นแบบนั้นไม่ได้หรอกอันดา”
“อ้าว ไม่แน่นะ อยู่ใกล้ๆ กันน่ะ เดี๋ยวก็เผลอใจรักกันเอง”
หล่อนก็อยากให้เป็นอย่างที่อันดาพูด แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก
“กฎข้อเดียวและเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำให้ได้ก็คือ... ห้ามคิดอะไรเกินเลยกับรุ่นพี่น่ะ”
“เฮ้ย... จริงอ่ะ” อันดาอุทานตกใจ เลิกฟินไปในบัดดล
“จริง รุ่นพี่บอกแบบนี้เลย”
มณีรินพึมพำออกมาด้วยความเศร้าหมอง
“แล้วฉันก็เลย... ต้องทำเป็นไม่ได้รู้สึกอะไรกับรุ่นพี่ เพราะไม่อย่างนั้นทุกอย่างก็จะจบ แล้วฉันก็จะไม่ได้เงินค่าจ้างด้วย”
อันดาถอนใจและยกมือขึ้นตบบ่าเพื่อนรักอย่างให้กำลังใจ
“เอาน่า บางทีอาจจะเป็นพี่มังกรเองก็ได้ที่ตกหลุมรักแกน่ะ ริน”
มณีรินส่ายหน้าไปมา
“ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกอันดา หน้าตาฉันบ้านนอกขนาดนี้ แถมยังเชยเฉิ่มแบบนี้ ขนาดผู้ชายที่ไม่ใช่รุ่นพี่ยังไม่มองเลย แล้วนับประสาอะไรกับหนุ่มฮอตอย่างรุ่นพี่มังกรล่ะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าให้เปลี่ยนการแต่งตัว ฉันช่วยเอาไหม”
“ขอบใจนะอันดา แต่ฉัน... ไม่อย่างคิดเรื่องไร้สาระพวกนี้จริงๆ”
“งั้นก็อย่ามาบ่นว่าตัวเองเชยอีก เพราะแกทำตัวเอง ยายริน”
มณีรินพยักหน้ารับกับการตัดสินใจของตัวเอง และกำลังจะปลีกตัวไปห้องน้ำ แต่ก็มีกลุ่มนักศึกษาสาวรุ่นพี่เกือบห้าคนเดินมาหยุดข้างโต๊ะม้าหินอ่อนที่หล่อนกับอันดานั่งเสียก่อน
“นี่เหรอแฟนของมังกร หน้าตาบ้านสุดๆ เลยว่ะ”
ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นและหัวเราะเยาะ และคนทั้งกลุ่มก็หัวเราะประสานเสียงกัน
มณีรินเม้มปากเป็นเส้นตรง หน้าตาแดงก่ำด้วยความอับอาย แต่ก็ไม่คิดจะโต้ตอบอะไร เพราะไม่อยากมีเรื่อง
“อันดา เราไปที่อื่นกันเถอะ”
“อย่าเพิ่งไปสิน้องภูธร อยู่คุยกับพวกพี่ก่อน”
“พวกพี่จะมาพูดจาระรานอะไรพวกหนูคะ ในเมื่อพวกหนูไม่เคยทำอะไรให้พวกพี่สักหน่อย”
อันดาพูดขึ้นอย่างเหลืออด
“เธอไม่เกี่ยว อย่ามายุ่ง”
“หนูจะไม่ยุ่งได้ยังไงคะ ในเมื่อนี่น่ะเพื่อนของหนู”
อันดาจับแขนของหล่อนเอาไว้ และแสดงท่าทางปกป้อง หล่อนซาบซึ้งใจไม่น้อย
“อันดา เธอไปซื้อน้ำเถอะ หิวไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง”
“ไม่เอาน่าริน อยู่ด้วยกันนี่แหละ”
อันดาไม่ยอมทิ้งเพื่อน และหันไปถามแมนๆ
“พวกพี่มีอะไรก็ว่ามาค่ะ”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกนะ แค่มาดูหนังหน้าแฟนของมังกรน่ะ”
“ก็เห็นแล้วนี่คะ ไปได้หรือยังคะ”
อันดาโต้ตอบแทนมณีรินที่ยืนหน้าซีดเผือด
“ใช่ เห็นแล้ว และก็อยากจะอ้วกเลยล่ะ ไม่อยากจะเชื่อว่ามังกรจะชอบผู้หญิงหน้าตาแบบนี้ แกสวยกว่าตั้งเยอะยายรุ้ง”
แล้วผู้หญิงที่ยืนอยู่ห่างออกไปก็เดินเข้ามา ซึ่งมณีรินจำได้ดีว่าเป็นใคร
เจ้าของรถที่แทบจะชนหล่อนเมื่อเช้านั่นเอง
“นึกอยู่แล้วเชียวว่าทำไมมังกรถึงต้องช่วยเธอด้วย ที่แท้ก็มีซัมติ่งกันนี่เอง” รุ้งลาวัลย์เบะปากมองบนด้วยความดูแคลน
“ไม่อยากจะเชื่อว่ามังกรจะชอบของแปลก”
“นั่นสิรุ้ง ฉันว่ามังกรน่าจะโดนของมากกว่าน่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่เอายายนี่มาเป็นแฟนหรอก”
“พวกพี่หยุดด่าเพื่อนหนูได้หรือยังคะ”
อันดาเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเพื่อนสนิท
“ด่าตรงไหน พวกพี่พูดความจริงต่างหาก”
รุ่นพี่สาวๆ พวกนั้นหัวเราะ และมองมณีรินอย่างดูถูก ก่อนที่รุ้งลาวัลย์จะเอ่ยขึ้น
“ฉันจ้างห้าหมื่น เลิกยุ่งกับมังกรซะ”
มณีรินรู้สึกไม่ต่างจากการถูกลากไปตบหน้ากลางสี่แยกไฟแดง หล่อนกำมือทั้งสองข้างแน่น
“รินไม่รับหรอกค่ะ”
“น้อยไปหรือไง งั้นหนึ่งแสนบาท”
รุ้งลาวัลย์ยื่นข้อเสนออีกครั้ง แต่มณีรินก็ยังยืนยันคำเดิม
“รินต้องขอโทษพวกพี่ๆ ด้วยนะคะที่ทำให้อกหัก แต่รินคงเลิกกับรุ่นพี่มังกรไม่ได้ เพราะเราสองคนรักกันมาก ไปกันเถอะอันดา”
มณีรินกัดฟันพูดโต้ตอบออกไป ก่อนจะคว้ามืออันดาและเดินหนีไปทันที เสียงก่นด่าจากสาวๆ ขี้อิจฉาพวกนั้นดังตามหลังมาไม่หยุด แต่หล่อนก็ไม่คิดจะสนใจ เพราะยิ่งสนใจก็ยิ่งเจ็บช้ำ
สักพักสองคนก็เดินมานั่งที่หน้าตึกทันตะแพทย์แทน
“นี่แหละที่ฉันลืมเตือนแก ยายริน”
อันดาพูดขึ้นทันทีที่ก้นสัมผัสกับเก้าอี้
“แกจะต้องรับศึกหนักมาก เหตุการณ์แบบนี้จะต้องเกิดขึ้นอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะแกทำให้ผู้หญิงมากมายอกหัก”
- Writer
