ตอนที่ 6
1059 Words
มณีรินตื่นสายทำให้มาเรียนสายไปด้วย คงเป็นเพราะเมื่อคืนหล่อนมัวแต่นอนฝันหวานถึงมังกรนั่นเอง รุ่นพี่สุดหล่อที่หล่อนแอบหลงรัก
“รีบร้อนจังนะ น้องภูธร”
จู่ๆ ก็มีสาวหน้าตาสะสวยหลายคนก้าวมาขวางหน้าเอาไว้ และหนึ่งในนั้นก็มีรุ้งลาวัลย์ คนสวยประจำมหาวิทยาลัยรวมอยู่ด้วย
“พวกพี่... มีอะไรกับรินเหรอคะ”
หล่อนพยายามตั้งสติถามออกไปอย่างเป็นมิตร แต่ดูเหมือนว่ากลุ่มคนเบื้องหน้าจะไม่ยอมมอบความรู้สึกเดียวกันกลับคืนมาเลย
สายตาของพวกนั้นเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม มองหล่อนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า และมันก็ทำให้หล่อนอับอายเหลือเกิน
“พวกเราก็แค่อยากทำความรู้จักกับแฟนของมังกรอย่างใกล้ชิดน่ะ”
พวกนั้นเดินใกล้เข้ามา และตีวงล้อมรอบตัวของหล่อน
“พวกพี่... จะทำอะไรรินคะ”
หล่อนหมุนตัวมองคนที่ยืนรอบกรอบร่างของตัวเองเอาไว้ด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าหวานซีดเผือด หล่อนไม่อยากมีเรื่อง เพราะถ้ามีเรื่องเกิดขึ้น อนาคตในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ก็อาจจะต้องดับวูบลง
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ทำอะไรหรอก แค่อยากรู้จักน่ะ”
“อ๊ะ...”
มณีรินเอ่ยร้องขึ้น เมื่อมีมือสองสามข้างยื่นมาผลักศีรษะของหล่อน
“อย่าหัวสูงให้มากนักนะ รู้ไหมน้องภูธร”
พวกนั้นหัวเราะร่วน สนุกสนานกับการแกล้งให้หล่อนอับอาย
บางคนเอามือผลักไหล่ บางคนผลักหัว บางคนใช้เท้าเขี่ยร่างของหล่อน
ความอับอายแล่นไหลไปทั้งร่าง น้ำตาไหลรินออกมา
“อย่าทำอย่างนี้กับรินเลยค่ะ รินขอร้องล่ะ รินต้องรีบไปเข้าเรียน”
“แหม แค่ทักทายหน่อยทำเป็นบีบน้ำตา แบบนี้สินะมังกรถึงได้หลง จริงไหมยายรุ้ง”
“พวกเด็กบ้านนอกคอกนาก็แบบนี้แหละ มารยาสาไถยเก่งไร้ที่ติ”
ผู้หญิงที่สวยไปทั้งตัวแต่คำพูดที่ออกมาจากความคิดกับตรงกันข้ามกับอย่างสิ้นเชิง
มณีรินมองรุ้งลาวัลย์อย่างผิดหวัง ก่อนจะยกมือขึ้นป้ายน้ำตาลวกๆ
“พวกพี่พอใจกันแล้วใช่ไหมคะ งั้นรินขอตัวค่ะ”
“ยัง”
แขนของหล่อนถูกกระชากเอาไว้ ก่อนจะถูกมือของใครบางคนขยุ้มที่เส้นผม
“โอ๊ย... เจ็บนะ”
พวกนั้นไม่สนใจความเจ็บปวดของหล่อน หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน และแน่นอนว่าหล่อนจะต้องโดนยำมากกว่านี้ หากไม่มีเสียงห้าวกระด้างของมังกรดังขัดขึ้นเสียก่อน
“ปล่อยมือออกจากตัวแฟนของฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“มังกร...”
สาวๆ พวกนั้นครางชื่อของรุ่นพี่มังกรออกมา ก่อนจะรีบปล่อยหล่อนให้เป็นอิสระ
หล่อนร้องไห้ โดยมีมังกรเข้ามาประคองเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“เป็นอะไรมากไหม ริน”
“ริน... ไม่เป็นไรค่ะรุ่นพี่”
ใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตา กับเส้นผมที่ยุ่งเหยิงของมณีรินทำให้มังกรกัดฟันแน่น ก่อนจะตวัดตาขึ้นมองหน้าตัวต้นเหตุทุกคนอย่างโมโห
“ห้ามแตะต้องผู้หญิงของฉันอีก”
“มังกร... คือว่า...”
“หุบปากไปเลยทุกคนนั้นแหละ และจำเอาไว้นะ ถ้าใครแตะต้องมณีรินอีก ฉันจะเอาคืนอย่างสาสมเลยทีเดียว และไม่สนใจหน้าไหนทั้งนั้นด้วย”
แม่ผู้หญิงที่ยกพวกมารุมทำลายหล่อนถึงกับหน้าซีดเผือด
“ไสหัวไปให้พ้นเลย ไปสิ!”
ผู้หญิงพวกนั้นต่างพากันวิ่งแตกตื่นหนีกระเจิงกันไปจนหมดทุกคน
“รุ่นพี่อย่าไปดุพวกเธอสิคะ”
“ยังจะมาทำตัวเป็นนางเอกอีก จะถูกตบอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง”
เขาทำหน้าดุใส่หล่อน
มณีรินเสหลบสายตา ก่อนจะพยายามดันตัวออกห่าง แต่มังกรไม่ยอมปล่อยมือ
“รุ่นพี่ปล่อยรินเถอะค่ะ รินไม่เป็นไรแล้ว”
มังกรยอมคลายอ้อมแขนแต่โดยดี แต่กระนั้นก็ยังอดที่จะพูดขึ้นอีกไม่ได้
“ทำไมวันนี้มาสาย เห็นไหมว่าการมาสายมันทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย”
หล่อนรู้ดีว่าเขาเป็นห่วง แต่เขาไม่รู้จริงๆ เหรอว่าอันตรายทั้งหลายทั้งมวลที่เกิดขึ้นกับหล่อนน่ะ มันมาจากเขานั่นแหละ
“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป พี่จะไปรับริน เราจะมาเรียนพร้อมกัน”
“เอ่อ... ไม่ต้องหรอกค่ะรุ่นพี่”
หล่อนรีบส่ายหน้าดิก เพราะเกรงใจ
“ห้ามดื้อกับพี่สิ เอาอย่างที่พี่บอกนั่นแหละ”
“แต่ริน... เกรงว่า...”
“ไม่มีแต่ เพราะพี่จะไม่มีวันยอมให้เหตุการณ์แบบในวันนี้เกิดขึ้นกับรินได้อีกแล้ว”
คำพูดของมังกรทำให้หล่อนหัวใจพองฟู และแน่นคับอก เขาทำให้หล่อนรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยยามที่อยู่ใกล้ยิ่งนัก
“ก็... ได้ค่ะ”
มือใหญ่ยกขึ้นลูบเส้นผมยุ่งๆ ให้สองสามครั้ง
“งั้นก็รีบไปเข้าเรียนได้แล้ว อยู่ลำพังคนเดียว เดี๋ยวถูกดักตบอีก”
มณีรินช้อนตาขึ้นมองคนที่ตัวสูงกว่าอย่างขอบคุณ รู้ดีว่าไม่ควรถลำใจรักเขามากไปกว่านี้ แต่ก็ไม่อาจจะห้ามตัวเองได้
‘รุ่นพี่คะ รินรักรุ่นพี่ค่ะ’
“แล้วตอนเที่ยงไปรอพี่ที่หน้าคณะนะ เราจะไปกินข้าวพร้อมกัน”
“เอ่อ... ไม่ดีกว่ามั้งคะรุ่นพี่”
คนตัวโตโน้มศีรษะลงมาใกล้ๆ และกระซิบแผ่วเบาที่ข้างใบหูเล็กของคนที่ตัวเตี้ยกว่ามาก
“เธอกำลังแสดงละครเป็นแฟนของพี่อยู่ อย่าลืมสิ มณีริน”
คำพูดของเขาทำให้หล่อนไม่อาจจะสรรหาคำใดมาปฏิเสธได้อีก
“ค่ะ รุ่นพี่”
หล่อนจำต้องพยักหน้ารับออกไป
มังกรระบายยิ้มพึงพอใจ
“ดีมาก เด็กดี”
แล้วคนตัวโตก็หมุนตัวเดินจากไป ในขณะที่หล่อนยืนมองตามไปด้วยตาระห้อยอาลัย
“ทำไมผู้ชายต้องห้ามจะต้องหล่อ นิสัยดี แถมยังปากหวานแบบนี้ด้วยนะ”
มณีรินถอนใจยาวเหยียด บอกตัวเองให้หยุดใจเต้นกับมังกรได้แล้ว แต่ให้ตายเถอะ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน แต่ก็ยังหยุดรักเขาไม่ได้เสียที
รักมากขึ้นทุกที และทุกวินาทีอีกต่างหาก...
- Writer
