ความฝันที่น่าหวาดกลัวที่สุดนั้นยังสะเทือนอยู่ในดวงจิต สติเลือนรางพร่างพรายที่ยังแยกระหว่างตื่นกับฝันไม่ออกนั้นถูกเรียกออกมาให้อยู่กับปัจจุบัน เมื่อสมองของไอยวรินทร์รับรู้ถึงแสงสว่างยามเช้าลอดเข้าดวงตา
ไอยวรินทร์หลับตาลงอีกครั้ง พยายามบังคับให้มันเป็นความฝัน ไม่อยากยอมรับ หากความเจ็บปวดรวดร้าวที่แล่นปราดไปทั่วร่างยามเมื่อขยับตัวนั้นยังไม่ตอกย้ำเท่ากับร่างอุ่นๆ ที่นอนก่ายเกยร่างเปล่าเปลือยของตนเองอยู่ ให้รู้ว่าที่ผ่านมานั้นไม่ใช่ความฝัน...
ไอยวรินทร์เบิกตาโพลงขึ้นมายามเมื่อได้สติเต็มเปี่ยม และรับรู้ว่าตนไม่ได้อยู่เพียงคนเดียวบนเตียงกว้างนี้!
“กรี๊ดดดดดดดดดด” เสียงกรีดร้องโหยหวนที่ไม่มีเพียงหนึ่งครั้ง แต่มันดังตลอดเว้นช่วงแค่ตอนคนต้นเสียงหยุดสะอื้นและหายใจเท่านั้น...
ชีคซาอิดเผลอสะดุ้งตื่นขึ้นมาเห็นคนข้างๆ ร้องโวยวายดิ้นพล่านราวกับถูกจับเชือด และโคมไฟในมือของผู้หญิงคนนั้นกำลังจะฟาดมาที่หั
