ค่อยๆเดินนะคะ หรือว่าให้พี่อุ้มไปดี มาพี่อุ้มดีกว่า"
วันนี้คุณหมออนุญาตให้ทิฟฟี่ออกจากโรงพยาบาลแล้วครับผมก็อาสาไปส่ง ไม่ให้ไปก็จะไปหน้าด้านครับไม่พูดเยอะ ผมกำลังจะอุ้มน้องมันแต่ก็ถูกผลักให้ออกไปไกลๆซะก่อน รุนแรงเหลือเกินนะ
"เดินเองได้ จะไปไหนก็ไป"
"ไม่ครับพี่จะไปส่ง"
ผมตีมึนถือกระเป๋าเดินตามไปเรื่อยๆนี่ขนาดลงทุนโทรไปขอร้องไม่ให้คนที่บ้านน้องมันมารับสักคนเลย ดีแค่ไหนที่พวกท่านไม่โกรธผมตามน้องมันไปอีกคนอ่ะ อาจจะไม่พอใจบ้างแต่ก็ไม่ได้ขัดขวางว่างั้นเถอะ
"จะให้ส่งที่บ้านอีกแค่นั้น ถึงแล้วจากนี้ไปก็ต่างคนต่างอยู่อย่ามายุ่งหรือวุ่นวายกับทิฟอีก"
ผมยักไหล่ยิ้มๆไม่พุดอะไร ไล่ได้ไล่ไปเลยครับผมบอกแล้วไงว่า ผมหน้าด้าน จบนะ
"หิวมั้ยคะเที่ยงแล้วน้องยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะคะ เดี๋ยวลูกจะหิวน้า แวะร้านข้างหน้ามั้ยน้องชอบทานนี่"
ผมพยายามชวนคุยแต่น้องมันเอาแต่หันหน้าหนีผมไม่ยอมคุยกับผม พอผมจะแวะไปทานข
