Chapter 8 ข้ามภพมาเป็นพระชายา
1102 Words
Chapter 8 ข้ามภพมาเป็นพระชายา
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปจัดยาบำรุงมาให้นาง”
“น้อมรับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”
บัวบูชาอ้าปากค้าง พลางคิดในใจ ‘อู้วหูว คำราชาศัพท์และภาษาลิเกมาเต็มมาก ว่าแต่ภาษาที่ได้ยินมันภาษาจีน ละ...แล้ว ระ...เราฟังพูดภาษาจีนออกได้ยังไงเนี่ย’
“โอ้ย! ฉันอยากเป็นลม’’
พูดเพียงเท่านั้นหญิงสาวก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหลับตานิ่ง เอาวะนอนหลับอีกสักตื่น บางทีทั้งหมดนี่อาจจะเป็นแค่ความฝันซ้อนความฝันซ้อนความฝันก็เป็นได้
หญิงสาวคิดในใจก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
แน่สิ...เธอเล่นวิ่งห้อดั่งม้าศึกสุดฝีเท้าซะขนาดนั้น แถมยังถูกอุ้มเหาะกลางอากาศจนหัวใจแทบวาย ไม่หลับก็คงต้องสลบเหมือดอยู่ดี เพราะเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด
ทางด้านองค์ชายเซี่ยฉิงหยางนั้นยืนมองร่างบางหลับสนิทบนเตียงด้วยความรู้สึกสับสนในหัวใจ ก่อนหน้านี้นางแทบไม่พูดไม่จานั่งนิ่งไม่ต่างจากท่อนไม้จนถูกนินทาลับๆ ว่านางคือ
‘พระชายาใบ้’ บ้างก็ว่า ‘พระชายาผู้เย่อหยิ่ง’
เป็นเทพเซียนสูงส่งที่ไม่ต้องการลดตัวเสวนากับเหล่าปีศาจ แต่แล้วเหตุใดวันนี้นางจึงพูดมากจนลิงหลับ
ข้าสับสนไปหมดแล้ว ไป๋เหลียน....เจ้าเป็นคนเช่นไรกันแน่
บัวบูชาบิดตัวไปมาด้วยความเกียจคร้าน ยกสองมือชูเหนือศีรษะก่อนจะขยี้เปลือกตาแรงๆ ช่างเป็นฝันที่ยาวนานเหลือเกิน ในที่สุดเราก็ตื่นเสียที วันนี้ต้องเดินทางไปทำงานที่เชียงใหม่เสียด้วย ถ้าไปสนามบินสายรับรองเลยว่าเจ้านายต้องด่าเช็ดไปยันเจ็ดชั่วโคตร
จังหวะที่เธอผุดนั่งแล้วยืนขึ้น ใบหน้าที่แจ่มใสพร้อมรับเช้าวันใหม่ก็ค่อยๆ ซีดเผือด เมื่อพบว่าตนเองยังคงสวมเสื้อป้ายทับสีขาวกรุยกราย อ้าปากค้างเมื่อหมุนมองไปรอบๆ ตัว แล้วพบว่าเธอยังอยู่ที่เดิม
เผียะ!
ไม่รอช้าเธอตบหน้าตัวเองสุดแรง
“โอ๊ย! เจ็บชิบ!” บัวบูชายกมือกุมแก้ม น้ำตาปริ่มด้วยความเจ็บ ไม่น่าตบแรงเลย...
“พระชายาทำร้ายตนเองทำไมเพคะ” สาวใช้สองคนที่นังอยู่ด้านหนึ่งของมุมห้อง ปราดเข้ามาประคองผู้เป็นเจ้านายเอาไว้อย่างรวดเร็ว
บัวบูชาผงะจ้องมองผู้หญิงทั้งสอง ก่อนจะยื่นมือไปจับเขาเล็กๆ ที่หน้าผาก แล้วออกแรงดึงเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงเอาเขาสีดำที่น่าจะหล่อจากซิลิโคนมาแปะที่หน้าผาก ทว่า...
“โอ๊ย! หม่อมฉันเจ็บนะคะเพคะพระชายา”
“ขะ...ขอโทษ ฉันนึกว่าของปลอม นะ...นั่นเขาจริงเหรอคะ”
“จริงสิเพคะ พวกเราเผ่าปีศาจล้วนมีเขานี่ติดตัวทุกคนเพคะ” นางกำนัลตอบพลางลูบเขาเล็กกระจิริดของตนเองอย่างหวงแหน
“เอ่อ...เผ่าปีศาจเหรอ อย่าบอกนะว่าเธอเป็นปีศาจ นี่เรื่องล้อกันเล่นใช่มั้ย บนโลกใบนี้จะมีปีศาจได้ยังไงกัน”
“ทำไมจะมีเผ่าปีศาจไม่ได้เล่าเพคะ ในเมื่อ ‘เทือกเขาคุนเหม่ย’ มีสรรพชีวิตมากมาย ไม่ว่าจะเป็นอสูร ปีศาจ หงส์ เต่า มังกร กิเลน จิ้งจอก นกกระเรียนฟ้า เงือก และอีกมากมาย เทือกเขาคุนเหม่ยกว้างยาวสุดสายตา กินอาณาเขตจดสวรรค์เก้าชั้นฟ้า หยั่งลึกสู่ปรโลก ไม่มีมนุษย์หน้าไหนกล้าย่างกรายเข้าไปที่นั่น เพราะล้วนแล้วแต่เกรงกลัว จะมีบ้างก็พวกมนุษย์ที่มีวรยุทธ์ แต่พวกนั้นจะอยู่บริเวณตีนเขา ไม่เหยียบย่างลึกเข้าไปเพคะ ส่วนเทือกเขาที่พวกเราเผ่าปีศาจตั้งรกรากอาศัย เรียกว่า ‘เทือกเขาฉิงลี่’ เป็นเทือกเขาที่อยู่ระหว่างรอยต่อของสวรรค์และโลกมนุษย์ พวกเราเผ่าปีศาจครอบครองเทือกเขาฉิงลี่ทั้งหมดเพคะ”
“อะ...เอ่อขนาดนั้นเชียว”
หญิงสาวแกล้งพยักหน้าไปอย่างนั้นเอง ในใจคิดว่าผู้หญิงพวกนี้คงอินกับบทบาทในละครมากเกินไป หรือไม่ก็บ้าซีรีส์แฟนตาซีจีนโบราณขั้นสุด บ้าเสียยิ่งกว่าเธอซะอีก
เธอค่อยๆ เหลียวมองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาจังหวะหนี แต่เมื่อเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ในมือถือง้าวด้ามยาวยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูก็จำต้องถอนหายใจออกมาอย่างหมดปัญญาที่จะหาทางหนี
เดินไปรอบๆ ห้องอย่างคิดไม่ตก แล้วก็ค่อยๆ นิ่วหน้าก้มมองตัวเอง ‘หน้าอก’ มันนูนชัดแทบจะทะลุเสื้อออกมา แขนที่ควรแห้งลีบมีแต่หนังหุ้มกระดูก กลับสวยเรียวราวกับลำเทียน เอวที่มีพุงนิดๆกลับราบเรียบราวกับเอวนางแบบ
“คุณพระ! เกิดอะไรขึ้นกับตัวฉัน”
เธอหมุนตัวไปรอบห้องเพื่อหากระจก เมื่อเห็นโต๊ะที่มีกระจกและกล่องไม้เล็กๆ เรียงรายก็ปราดเข้าไปทันที
วินาทีที่เห็นหน้าตัวเองในกระจก บัวบูชาถึงกับยกมืออันสั่นเทาชี้ไปที่กระจก
“อีนี่มันเป็นใคร! นังคนสวยนี่เป็นใคร”
ทว่าภาพที่สะท้อนกลับมากลับมีท่าทางเหมือนเธอทุกกระเบียดนิ้ว
“จะเป็นไปได้ยังไง หรือว่านี่จะเป็นการแกล้งกัน แต่เทคนิคการแกล้งมันจะแพรวพราวมากเกินไปหรือเปล่า ไม่ได้การ” บัวบูชาพูดกับตนเองด้วยท่าทางสับสนสุดประมาณ
“เอ่อ...คุณคะ”
“เรียกหม่อมฉันหรือเพคะพระชายา”
“อะอืม ช่วยไปเอาน้ำใส่ขันมาให้ฉันหน่อยได้มั้ยคะ เอาขันเงินเลยนะคะจะได้เห็นชัดๆ”
“ได้เพคะพระชายา”
ครู่ต่อมาน้ำในขันเงินก็ถูกวางตรงหน้า เธอหยักยิ้มที่มุมปากอย่าง ‘มาเหนือ’ มั่นใจว่าทางทีมงานไม่มีทางใส่เอ็ฟเฟ็คอะไรลงไปในนี้ได้แน่ เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ชะโงกหน้าเหนือขันน้ำ
“คุณพระนี่ฉันจริงๆ เหรอเนี่ย”
เธอยกมือลูบใบหน้าของตัวเอง เธอสวย ดวงตางดงามกลมโตราวกับดวงตาหงส์ ใบหน้ามนรูปไข่นวลเนียนปราศจากสิวฝ้าระคายตา ปากเล็กสีชาดระเรื่อ จมูกโด่งปลายรั้นเชิดน้อยๆ อีกทั้งผมยังสีดำขลับดกหนา ยาวสลวยจดเอว
ใช่แล้ว! เธอสูงขึ้นกว่าเดิมอีกด้วย ตูดที่ลีบๆ แบนๆ ก็กลมกลึงเด้งดึ๋ง สะโพกแคบกลับผายออก ผิวที่ขาวซีดกลับนวลเนียนผุดผาด นี่มันนางฟ้าชัดๆ สวยจนแทบจะเรืองแสงออกมา เป็นความสวยที่ไม่บันยะบันยัง
สวยชนิดไม่เกรงฟ้าดิน!
สวยอภินิหารอมตะนิรันดร์กาล!
สวยอลังการจนตาพร่ามัวไปหมดแล้ว!
- Writer
