5
1392 Words
“เราไปคุยกันทางโน้นดีไหม” กลอเรียคิดว่างานนี้จะทำให้พรพระพายมีเงินเก็บก้อนใหญ่ติดมือกลับบ้านไปด้วย
หญิงสาวต่างวัยพากันไปนั่งคุยที่สวนสาธารณะซึ่งอยู่ห่างจากถนนแอนนาโพลิสไปไม่มาก รอยยิ้มหวานประดับบนใบหน้าสวยอีกครั้งเมื่อได้ฟังเรื่องผลตอบแทน มือบางประสานบีบเคล้นมือเหี่ยวย่นไปตามวัยเบาๆ
“ขอบคุณมากนะคะคุณกลอเรีย ที่ช่วยหางานพิเศษค่าตอบแทนสูง ดีเหมือนกันค่ะ พายจะได้มีเงินสักก้อนติดไม้ติดมือกลับไป”
หญิงชราพยักหน้าและยิ้มตอบอย่างอบอุ่น “ฉันเชื่อว่าหนูจะช่วยงานเขาได้”
เกือบครึ่งชั่วโมงที่กลอเรียอธิบายรายละเอียดคร่าวๆ ของงานและตบท้ายยืนยันว่าผู้ว่าจ้างเป็นคนดี นางเคยทำงานรับใช้ครอบครัวนี้มาก่อน ทำให้พรพระพายตอบตกลงรับงานนี้อย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก
คอนโดเล็กๆ ราคาเช่าไม่แพง พรพระพายพักอยู่ชั้นล่างสุด ซีกขวา บรรยากาศดี ค่อนข้างเงียบสงบ คอนโดของเธอต่างกับคอนโดระดับไฮเอนด์ในฝั่งตรงกันข้ามที่หรูหราและราคาแพงกว่ามาก
คอนโดแห่งนี้เธอเช่าอยู่ร่วมกับรูมเมทสาวเจ้าของรถยนต์ที่เธอขับไปชน โชคดีที่เจ้าของคอนโดนี่เป็นคนรักสัตว์ เธอจึงสามารถเลี้ยงเจ้าหลงเอาไว้ได้ มันเป็นแมวอ้วนตาสวยที่ไม่รู้ว่าพลัดหลงมาจากไหน
เหมียว เหมียว เหมียว
แมวอเมริกันพันธุ์ช็อร์ตแฮร์เป็นแมวที่น่ารัก และเจ้าหลงตัวนี้ก็น่ารักและแสนเชื่อง พรพระพายเจอมันขณะไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะวันหนึ่งเมื่อหลายเดือนก่อน มันวิ่งเข้ามาหา ท่าทางหิวโซ แล้วก็เดินตามเธอกลับมา
พรพระพายไม่มีอาหารแมว มีเพียงปลากระป๋อง เธอลองเปิดให้มันกิน ไม่น่าเชื่อว่ามันจะชอบแล้วก็กินจนเกลี้ยง มันป้วนเปี้ยนอยู่แถวหน้าคอนโดไม่ยอมไปไหน แถมยังฉลาดเข้ามาเอาหัวถูขาจนเธอใจอ่อน สุดท้ายเธอเลยกลายเป็นทาสแมว ต้องคอยให้ข้าวให้น้ำมาจนถึงทุกวันนี้
พรพระพายไม่รู้ว่ามันเป็นแมวของใครที่พลัดหลงมา หรือถูกเจ้าของทิ้ง “เจ้าหลง หลงมาอยู่นี่ตั้งนาน บ้านช่องไม่กลับ ป่านนี้เจ้านายเราไม่ตามหาแย่แล้วหรือไง”
พรพระพายอยากจะตามหาเจ้าของให้เจ้าหลงเพราะที่ลำคอของมันมีปลอกคอทำจากวัสดุมีราคา ดูเหมือนน่าจะมีจี้ด้วยแต่คงหลุดหายไป เธอจึงคิดว่ามันมีเจ้าของ และตอนนี้เจ้าของคงกำลังร้อนใจที่แมวหายไป
พรพระพายมองเจ้าแมวขี้อ้อนแล้วยกมือลูบหัว เธอไม่รู้ว่ามันชื่ออะไรจึงตั้งชื่อมันว่า ‘เจ้าหลง’
ช่วงนี้เจ้าหลงเป็นสิ่งที่เยียวยาจิตใจเธอได้ดี เธอพยายามจะลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คนไทยบางคนชอบพูดว่า คนที่มาเรียนเมืองนอกชอบทำตัวเหลวแหลกเพราะอยู่ห่างไกลสายตาพ่อแม่ สำหรับเธอแล้ว การทำตัวเหลวแหลกไม่ว่าอยู่ที่ไหนถ้าไม่รักดีก็ทำตัวไม่ดีได้ทั้งนั้น และเธอก็ทำตามคำสอนของแม่มาตลอด เธอเก็บและถนอมสิ่งล้ำค่า ไม่เคยปล่อยตัวปล่อยใจ และนั่นคงทำให้รังสิโรจน์ทนไม่ไหวจึงเบื่อแล้วเลิกราไป
แต่เรื่องคืนนั้น...เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้น
“แม่ขา พายขอโทษค่ะ”
รัฐฟลอริดา สหรัฐอเมริกา
หลังจากเล่านิทานเรื่องลิตเติ้ลเมอร์เมดที่สองแฝดฝังกันจนเบื่อแล้ว แต่ทั้งสองก็ยังไม่นอน แบรดลีย์มองภาพทั้งหมดผ่านมือถือ เขาเป็นคนแปลก ถ้าชอบอะไร อยากได้อะไร ก็ต้องเฝ้าเอาไว้แล้วเอามาเป็นของตัวเองให้ได้
เขาชักอิจฉาลิ้นเล็กๆ ของเจ้าแมวอ้วนขี้อ้อนที่เลียแก้มหญิงสาวไปมา “มากไปและบ็อบบี้” มันขออนุญาตเขาหรือยัง ยิ่งดูมันออดอ้อนนอนหนุนตักเธอ เขาก็ยิ่งหมั่นไส้
คนอะไรขนาดแมวยังหลง แล้วคนจะไม่หลงได้ยังไง แบรดลียไม่ใช่พวกโรคจิตที่ชอบถ้ำมองสอดส่องชีวิตของใครหรอก แต่ยอมรับว่าเขานอนไม่หลับมาหลายคืน เพราะฉะนั้น ก่อนนอนทุกคืนเลยต้องแอบมองแม่ตัวดีสักหน่อย ถึงจะมองผ่านเครื่องมือสื่อสารก็เถอะ ยอมรับเลยว่า
‘ติดใจ’
‘อยากจะมีไว้เป็นของตาย’
‘อยากจะพาเธอเหาะไปเที่ยวสวรรค์ด้วยกันทุกคืน’
“มี้ มี้” เสียงเจ้าตัวเล็กในชุดนอนสีฟ้าที่ปีนขึ้นมาบนโซฟานุ่มแล้ววาดแขนป้อมๆ มากอดคอพ่อไว้ข้างหนึ่ง ทำให้แบรดลีย์ละสายตาจากหน้าจอไปมองหนุ่มน้อยที่อนาคตคงหล่อไม่ต่างจากเขาเพราะรับโครงหน้าของพ่อและดวงตาคู่สวยของแม่ไปเต็มๆ จัสตินเอานิ้วชี้เล็กๆ จิ้มไปที่หน้าจอสี่เหลี่ยม หนูน้อยจำผู้หญิงในคลิปวิดีโอได้ แด๊ดดี้เคยให้ดูบ่อยๆ
“แอ๊ แอ๊”
แบรดลีย์มองหนุ่มน้อยฝาแฝดคนน้อง เขาเห็นว่าจัสตินชอบเล่นกับบ๊อบบี้ จัสตินคงสงสัยว่าทำไมบ๊อบบี้ไปอยู่กับมามี้ “ใช่แล้วครับ มามี้กำลังเล่นกับบ๊อบบี้ บ๊อบบี้มันหนีแด๊ดไปอยู่กับมามี้”
เด็กน้อยมองเจ้าแมวที่เคลียคลอแล้วถูกมามี้อุ้ม จัสตินเกิดความอิจฉามันขึ้นมา เขาอยากถูกมามี้อุ้ม กอด และหอมบ้าง เขาจำแมวอ้วนตัวนี้ได้ มันหายหน้าหายตาไปพักใหญ่แล้ว มันดูไม่ค่อยชอบเขานัก มันชอบไปเคลียคลอกับพี่ชายเขามากกว่า
แบรดลีย์มองแฝดน้องตัวแสบ “บ๊อบบี้ไม่ยอมกลับบ้านมาหาแด๊ดดี้ จัสตินชอบแกล้งแมวแด๊ดดี้หรือเปล่าครับ เคยแกล้งมันไหม”
แฝดผู้น้องแสร้งเสหันหน้ามองไปทางอื่น ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ พอถูกแด๊ดดี้ถามย้ำอีกทีว่าเคยไหม
“เคยแอบแกล้งบ๊อบบี้ไหมครับ ตอนแด๊ดไม่อยู่”
จัสตินไม่ตอบ แล้วหงายท้องลงบนโซฟา แกล้งหลับตาปี๋ซะงั้น
“แอ๊ แอ๊” เสียงที่ดังแทรกมาเป็นเสียงแฝดพี่ที่นั่งเล่นตัวต่ออยู่ไม่ห่างกันนัก จอร์แดนรู้ถึงมารยาของน้องชายตัวแสบ เขามีนิสัยเถรตรง จอร์แดนลุกขึ้น เดินไปลากตุ๊กตาแมวตัวเขื่องที่กองรวมกับตุ๊กตาตัวอื่นๆ ที่มุมห้อง เอามาวางตรงพื้นที่ว่างหน้าแด๊ดดี้ ก่อนจะขึ้นไปนั่งทับบนหลังตุ๊กตา แล้วขย่มไปมา
“เมี้ยว เมี้ยว” จอร์แดนทำเสียงแมวร้อง ก่อนจะลุกขึ้นชี้ไปที่น้องชายตัวแสบ“แอ๊ แอ๊” จอร์แดนกำลังฟ้องแด๊ดดี้ ว่าจัสตินแฝดน้องชอบขึ้นไปขย่มหลังแมวตอนแด๊ดดี้ไม่อยู่ เขาสงสารมัน
ส่วนจัสตินที่นอนมองอยู่ กระเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งมองพี่ชายขี้ฟ้อง
แด๊ดดี้เห็นกิริยาของผู้เป็นพี่ จึงหันไปมองหน้าแฝดน้อง “เอ๊ะ มีใครแถวนี้ชอบรังแกบ๊อบบี้บ้างหรือเปล่านะ”
จัสตินยกมือปิดหน้า แต่กลัวหลบสายตาจับผิดของแด๊ดดี้ไม่มิด เลยคว้าเอาหมอนอิงสีขาวที่วางอยู่บนโซฟาขึ้นมาปิดหน้า
หลังหมอนอิงใบสี่เหลี่ยมจัตุรัส จอมซ่าประจำบ้านลอบมองค้อนขวับพี่ชาย คืนนี้เขาเอาคืนแน่ จะเบียดให้ตกเตียงเลย เวลาเขาเล่นกับบ๊อบบี้ จอร์แดนชอบไปยืนชี้นิ้วสั่งการ แล้วส่งเสียงดุใส่เวลาที่เขาขึ้นไปขย่มหลังบ๊อบบี้
จัสตินมองพี่ชายแล้วส่งเสียงดุไปสองที
“แอ๊ แอ๊”
แต่จอร์แดนฟังเข้าใจ น้องชายตัวร้ายมันกำลังต่อว่าเขา
‘คนขี้ฟ้อง’
- Writer
