อ้อนรักคุณพ่อวายร้าย

รัฐแมรีแลนด์ สหรัฐอเมริกา รัฐแมรีแลนด์ตั้งอยู่ทางตะวันออกของสหรัฐอเมริกา เมืองหลวงของรัฐคือ ‘แอนนาโพลิส’ ในอดีตเคยเป็นเมืองหลวงชั่วคราวของสหรัฐอเมริกาในช่วงปี ค.ศ. 1783-1784 ในคืนวันศุกร์ เวลาประมาณเที่ยงคืนสิบห้านาที รถซิตี้คาร์สีขาวแล่นมาด้วยความเร็ว ตัวรถส่ายไปมาเป็นที่น่าหวาดเสียวของคนที่พบเห็น คนขับคงไม่รู้ตัวว่ามีใครบางคนที่ขับรถตามหลังจับตาดูอยู่ ใครอีกคนที่เร่งเหยียบคันเร่งตามมาติดๆ กำลังส่ายหน้าระอาใจ เขาเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเร็วๆ นี้ และต่อจากนั้นไม่นาน เสียงยางรถเบียดกับถนนและเสียงโครมก็ดังก้องตามมาติดๆ โชคดีเหลือเกินที่อุบัติเหตุครั้งนี้เกิดขึ้นบนถนนชนบทสายเล็กๆ ที่เงียบเหงา จึงไม่มีใครได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิต ความเสียหายแค่เกิดขึ้นกับด้านหน้าของรถยนต์ที่ยุบเข้าไปเกือบครึ่ง ส่วนแบริเออร์ที่ถูกชนไม่ได้เสียหายแต่เคลื่อนที่ออกไป บนถนนเต็มไปด้วยเศษกระจกหน้ารถที่แตกกระจายเกลื่อน ร่างเล็กของสาวสวยซึ่งเป็นผู้ขับขี่กำลังอยู่ในอาการตระหนก ใบหน้าซีดขาว สมองมึนงง ร่างกายนอกจากถูกเศษกระจกบาดเล็กน้อย ศีรษะกระแทกเข้ากับพวงมาลัยรถยนต์ก็ไม่มีอาการอะไรรุนแรง “ซวยแล้ว!” หญิงสาวยังอยู่ในอาการมึนเมายกมือลูบหน้าด้วยความเคร่งเครียด แล้วเลื่อนมือลงไปทาบหน้าอก สัมผัสได้ถึงหัวใจดวงน้อยที่เต้นตุบๆ ด้วยความตกใจ ซวยแน่เพราะรถคันนี้เป็นของลิซ่า เพื่อนสาวชาวสิงคโปร์ที่ให้เธอยืมมาใช้ แล้วบอกทิ้งท้ายไว้ว่าประกันใกล้จะขาดแล้วนะยูโปรดขับด้วยความระมัดระวัง ‘พรพระพาย’ กะพริบตาปริบๆ พยายามสลัดไล่ความมึนงง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอเมาม็อกเทลสปาร์กลิ่งสีม่วง ซึ่งเป็นเครื่องดื่มแก้วเดียวในผับที่หญิงสาวสั่งมาดื่มเพื่อลืมความทุกข์ หลังจาก ‘กานดา’ เพื่อนสนิทสาวชาวไทยส่งคลิปวิดีโอการแต่งงานของ ‘รังสิโรจน์’ อดีตคนรักที่กลับเมืองไทยไปก่อนหลังเรียนจบ ส่วนเธอขอทำงานเก็บเงินอีกหน่อยแล้ววาดฝันว่าจะกลับไปแต่งงานกัน แต่เขาไม่รอเธอและตัดสินใจชิงสละโสดไปก่อนกับไฮโซสาวคนดัง ซึ่งเป็นข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์หลายฉบับ วันนี้เธอเลยขอดื่มให้เขาซะหน่อย ดื่มอวยพรให้เขาจากที่ไกลๆ แบบนี้ล่ะดีแล้ว ดีใจกับเขาที่ได้เจอคนที่ใช่ แล้วก็ฉลองให้กับตัวเองที่กลับมาโสดอีกครั้ง พร้อมกับการสูญเสีย...สูญเสียคนที่ไม่รักเราจริง มาทิ้งกันไปแบบนี้! เออ...ว่าแต่ดีไม่ใช่เหรอที่เราเสียคนที่ไม่รักเราไป น่าจะรู้สึกแฮปปี้ หลั่นล้า ดี๊ด๊าเหมือนปลากระดี่ได้อาบน้ำแร่จากเทือกเขาหิมาลัยสิ แต่ทำไมพอนึกถึงหน้าผู้ชายเฮงซวยคนนั้นขึ้นมาทีไร ก็เจ็บจี๊ดที่กระดองใจแบบนี้!! “เฮงซวยชะม้าดดด...มันวันอะไรของช้านเนี่ยยย!!” หญิงสาวยืนซวนเซ ปากก็สบถเสียงอ้อแอ้ฟังไม่ได้ศัพท์ อุบัติเหตุครั้งนี้ไม่ถึงกับรุนแรงนัก แค่รถพังบางส่วน แต่ทำให้สมองของเธอมึนเบลอไปหมด จนกระทั่งเห็นว่ามีรถหรูคันหนึ่งขับมาจอดด้านหน้า ร่างสูงกำยำก้าวลงมาจากรถยนต์แม็คลาเรน พีวัน แอลเอ็ม สีดำมันปลาบ ไฮเปอร์คาร์ที่หายากที่สุดคันหนึ่งของโลก ท่าทางของเขาดูรีบร้อน และที่ทำให้พรพระพายมองอย่างตะลึงก็เพราะเขาคือ ‘ซูเปอร์ฮีโร่’ ‘ซูเปอร์ฮีโร่กำลังลงจากรถเพื่อมาช่วยเธอ’ “พระเจ้า...นี่เขา เป็นฮีโร่ในจอไม่พอ ตามมาช่วยฉันถึงที่นี่ รักคุณจังค่ะกัปตัน...” หญิงสาวยกมือขึ้นโบกเรียกเขา พร้อมเสียงอ้อแอ้ นัยน์ตาหวานเชื่อมแปลกๆ “ช่วยฉันด้วยค่ะ ฉันอยู่ทางนี้ ทางนี้ค่ะ กัปตานนน...” ร่างสูงที่ก้าวยาวๆ เข้ามายังจุดเกิดเหตุด้วยความรีบเร่ง ไม่กี่ก้าวก็ถึงรถคันที่ประสบอุบัติเหตุ เขาไม่ใช่ซูเปอร์ฮีโร่ แต่เขาคือ ‘แบรดลีย์ อาเชอร์’ ทายาทหนึ่งเดียวของตระกูลอาเชอร์ที่ทรงอิทธิพลตระกูลหนึ่งในประเทศเสรีนี้ ตระกูลอาเชอร์ประกอบธุรกิจด้านเรือเดินสมุทร เรือสำราญ และมีโรงแรมห้าดาวหลายแห่ง รวมถึงเป็นเจ้าของคอนโดฯ ระดับไฮเอนด์ในหลายรัฐ และยังขยายสาขาไปอีกหลายประเทศ สีผิวเดิมของแบรดลีย์ค่อนข้างขาวจัด แต่เขาเป็นคนชอบออกกำลังกายและอาบแดดบ่อยครั้ง เวลานี้ผิวที่ขาวจัดจึงมีสีแทน น่ามองมากขึ้นไปอีก ร่างสูงกำยำราวนายแบบอยู่ในชุดเสื้อยืดคอกลมสีน้ำตาลเข้ม อวดมัดกล้ามแน่นๆ แข็งแรงมาก สวมกางเกงยีนสีเข้มยิ่งทำให้เขาดูสูงเพรียว เร้าใจ เพราะมันเน้นสัดส่วนชัดเจนเหมือนกับที่เธอเคยเห็นในภาพยนตร์ ในมือยังถือโล่ซึ่งเป็นอาวุธประจำตัว... แบรดลีย์รีบเปิดประตูรถยนต์ฝั่งคนขับและอุ้มเธอลงมา “เธอเป็นยังไงบ้าง” เสียงหล่อสมกับใบหน้าเอ่ยถามหญิงสาว กวาดตาคมมองไปทั่วร่างเล็ก พรพระพายกะพริบตาปริบๆ แล้วส่งยิ้มเผล่ให้ครั้งหนึ่ง “จักรวารไปทางไหนคะ” แบรดลีย์มองแม่สาวขาซิ่งตรงหน้าแล้วขำไม่ออก อาการท่าจะหนัก ดวงตาคมเข้มจ้องใบหน้าสวย แล้วตอบเสียงเครียด “จักรวารอยู่อีกไกล แต่ถ้าเธอไปไม่ไหว คืนนี้คงต้องไปกับฉัน” พรพระพายส่งยิ้มเรื่อยเปื่อย รู้สึกเหมือนกำลังลอยคว้างอากาศราวกับไม่เป็นตัวของตัวเอง เธอไม่เคยเชื่อเรื่องทฤษฎีโลกกลมมาก่อน จนกระทั่งเวลานี้ เธอกับเขาพบกันในโรงภาพยนตร์รอบมิดไนต์ที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง เธอจองตั๋วอย่างยากลำบาก แต่ในที่สุดก็ได้ดูหนังดังซึ่งทำรายได้สูงสุดในอเมริกาและกำลังทำรายได้สูงสุดไปทั่วโลก เขาเป็นฮีโร่ที่ออกมาแต่ละทีสาวๆ ไม่ยอมกะพริบตา ในบทเขาออกมาเพื่อช่วยฮีโร่คนอื่นๆ ต่อต้านเหล่าร้าย แต่ความเป็นจริง เขามาเพื่อช่วยเธอต่างหาก หนังจบแต่คนไม่จบ นัยน์ตาคู่สวยพร่ามัว แล้วส่งยิ้มน้อยๆ “กัปตัน...ขา ขอบคุณนะคะที่ตาม มาช่วยพาย ฮีโร่ตัวจริง” คนถูกทึกทักว่าเป็นกัปตันขมวดคิ้วเข้มเข้าหากัน กรามหนาสบกันแน่น ‘หนักกว่าที่คิด’ ให้ตายเถอะ แบรดลีย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองดูภายนอกคิดว่าเธอปลอดภัย ไม่เป็นอะไรมาก แต่เสียงหวานที่เรียกเขากัปตันขา ท่าทางเพี้ยนๆ ทำให้แบรดลีย์รู้ว่าคงเพราะไอ้ม็อกเทลแก้วนั้นแน่ๆ เขาไม่ชอบถูกมองเป็นคนอื่น ถึงคนๆ นั้นจะเป็นฮีโร่ก็ตาม ถ้าเธอเปลี่ยนจากเรียกเขาว่า ‘กัปตันขา’ เป็น ‘ผัวขา’ เธอจะน่ารักกว่านี้อีกร้อยเท่าเลย แบรดลีย์มองสาวน้อยที่อุ้มอยู่ “ฉันไม่ใช่กัปตันอะไรทั้งนั้น แต่ฉันเป็นพ่อของลูกเธอ” “พ่อของลูกเหรอคะ” หญิงสาวพูดยานคาง ดวงตาฉ่ำหวาน แต่ถึงอยู่ในสถานการณ์ใด พรพระพายก็ยังดูสวย น่ารักเสมอ “นี่เธอกำลังเมา หรือว่ามึน หรือมีอาการอึน กำลังไม่เป็นตัวของตัวเองใช่ไหม” พรพระพายไม่ตอบ แบรดลีย์ถอนหายใจยาวพรืด ดวงตาคมกล้าจ้องเธอนิ่ง ก่อนที่เขาจะได้ข้อสรุปว่า ที่เธอเป็นแบบนี้น่าจะเกิดจากไอ้ม็อกเทลแก้วนั้นจริงๆ เขาจับตามองอยู่ตลอดเวลาที่เธออยู่ในบาร์ สถานที่นัดพบเพื่อความบันเทิงหลังพระอาทิตย์ตกดินมีเพียงไม่กี่แห่งในเมืองเงียบๆ แห่งนี้