ด้านเกมส์เราสองคนนั่งนิ่งโดยที่ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงเสียงลมหายใจหอบดังออกมาเป็นระยะย้ำเตือนว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น ก่อนที่อีกคนจะผละออกจากอ้อมกอดลุกขึ้นทำให้จุดเชื่อมต่อหลุดออกจากกัน ผมเหลือบตามองท่อนเอ็นที่เต็มไปด้วยคราบเลือดจนต้องเม้มปากแน่นเงยหน้ามองน้องสาวข้างบ้านอีกครั้ง
แต่พริ้งกลับเบือนหน้าไปทางอื่น เตรียมจะก้าวขาลงจากเตียงแต่ผมคว้ามือเธอไว้ก่อน
“จะไปไหน?”
“กลับห้อง” ตอบทั้งที่ไม่มองหน้ากันเหมือนอย่างเคย
“เฮียยังไม่ได้เอาหนูเลย แบบนี้มันก็เสียเปรียบดิ” จะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้รู้ถึงไหนอายถึงนั้นที่โดนเด็กมันจับเย็*แล้วหนีกลับห้อง
“มันก็เรื่องของเฮีย” ดึงมือออกแล้วก้าวลงจากเตียง แต่เพราะเจ็บทำให้หยุดชะงักก้าวขาต่อไม่ได้
“มันไม่ได้ป่ะ จะเย็*กันแล้วกลับแบบนี้ไม่ได้” ผมก้มมองท่อนเอ็นที่แข็งโด่จากนั้นก็อุ้มพริ้งกลับมาที่เตียงอีกครั้ง
“แต่หนูไม่ไหวแล้ว”
“เฮียขอแค่ครั้งเดียวนะ”
