สายใยรักนาคราช

บทที่ 5 ระหว่างเดินทาง 2

แล้วเธอจะตอบพี่ชายได้อย่างไรว่า

เธอไม่เคยมีคนรักหรือใกล้เคียงกับคนที่ทำให้ชอบเลย มีเพียงความรู้สึกหนึ่งที่รู้สึกมาตลอดตั้งแต่ยังเป็นเด็ก...

เหมือนกับว่า เธอกำลังรอคอยใครสักคน แต่ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน และไม่รู้ว่าเขาคนนั้นจะมีตัวตนจริงหรือเปล่า รู้เพียงว่า... เธอกำลังรอคอยใครสักคน ถ้ายังไม่ใช่คนนี้ที่รอ เธอตั้งใจไว้แล้วว่าจะครองตัวเป็นโสดและไม่แต่งงานกับใครอีกเลยชั่วชีวิต

“ตกลงน้ำมีคนรักอยู่แล้วเหรอ?”

เขาถามน้องสาวซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นมณีธาราเงียบไปไม่ตอบคำถามของเขา ทำให้เอกตะวันรู้สึกแปลกใจในทีท่านั้นของหญิงสาว

“ยังไม่มีค่ะ...แต่น้ำมีคนที่น้ำรอ ถ้าไม่ใช่คนนี้น้ำก็จะยอมอยู่เป็นโสด ไม่แต่งงานกับใคร”

คำตอบของหญิงสาวทำให้คนเป็นพี่ชายถึงกับอึ้งไปบ้าง อีกครั้งที่เขาเกิดอาการงุนงงสับสนว่าน้องสาวของเขาไปรอใครตั้งแต่ตอนไหนแล้วทำไมเขาถึงไม่รู้ ครั้นจะซักไซ้เอาความมากก็จะหาว่าเขาเป็นพี่ชายที่จุกจิกจู้จี้เซ้าซี้ไปอีกเพราะขืนซักไปมากกว่านี้อาจจะทำให้ทะเลาะกันมากขึ้นโดยไม่จำเป็น

“แล้วถ้าสิ่งที่พ่อแม่พูดคือเรื่องจริงล่ะ ที่ว่า...งูที่น้องฝันว่ารัดคือเนื้อคู่ ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเจ้ากานต์ก็อาจจะเป็นเนื้อคู่ของน้องก็ได้นะ อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นที่พอฝันเห็นตื่นเช้ามาก็มีคนมาทาบทามขอหมั้น”

“พี่ตะวันเชื่อเรื่องนี้ด้วยเหรอคะ”

“ไม่รู้สิ” เขาตอบส่ง ๆ อย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

“แต่น้ำกลับรู้สึกว่าต่อให้งูตัวนั้นคือเนื้อคู่จริง ๆ น้ำว่าคงจะไม่ใช่คนที่ชื่ออันธการอะไรนั่นหรอก น่าจะเป็นคนอื่นมากกว่า” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว

เช้าวันนี้ช่างฤกษ์ไม่ดีเสียจริงที่ต้องโดนจับคู่แต่เช้ากับคนที่แค่ได้ยินชื่อก็ไม่ชอบแล้ว แถมยังต้องมาขัดใจกันกับพี่ชายในรถอีกยิ่งทำให้เธอรู้สึกจิตใจไม่เบิกบานเอาเสียเลย

กำลังคิดเพลินๆ จู่ๆ หางตาก็พลันเห็นอะไรวอบแวบเข้ามา จึงรีบหันไปมอง ใครบางคนกำลังข้ามถนนตัดหน้ารถในระยะกระชั้นชิด!

"พี่ตะวันระวัง! คน!"

เอี๊ยด!

"อะไรกันยัยน้ำ อยู่ๆ ก็ตะโกนลั่น พี่ตกใจหมดเลย แล้วไหนละคนที่ว่า ไม่เห็นมีใครเลย นี่ดีนะที่ไม่มีรถตามหลังมาไม่อย่างนั้นเบรกกะทันหันแบบนี้เจอรถคันหลังชนท้ายแน่ ๆ" น้ำเสียงดุปนโล่งใจของพี่ชายทำให้หญิงสาวหน้าซีดเผือดลง

"เมื่อกี้น้ำเห็นจริง ๆ นะคะ น้ำเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินข้ามถนนตัดหน้ารถเรา เมื่อกี้นี้เขายังหันมาส่งยิ้มให้น้ำอยู่เลย แล้วเขาหายไปไหนแล้วล่ะ" มณีธาราพยายามมองรอบ ๆ แต่ก็ไม่เจอคนที่เธอเห็นเมื่อสักครู่นี้

"ยัยน้ำ!"

"จริง ๆ นะคะพี่ตะวัน น้ำเห็นคนเดินตัดหน้ารถเราจริง ๆ"

"ยัยน้ำ! เห็นไหมว่ามันไม่มีใครเดินตัดหน้ารถ ถ้ามีรถก็ชนไปแล้วพี่ขับไวซะขนาดนั้น"

"..."

"พี่ว่า เราน่าจะคิดมากใช่ไหมเรื่องหมั้นน่ะ เลยทำให้ตาฝาดไป ต่อไปพี่จะไม่พูดเรื่องคู่หมั้นของน้ำอีกแล้ว ตกลงไหม แล้วน้ำก็ไม่ต้องเครียดนะ ยังไงพี่ก็เข้าข้างน้ำอยู่แล้ว ไม่ว่าเราจะเลือกอะไรก็ตามใจ"

มณีธาราไม่รู้จะอธิบายยังไงกับสิ่งที่เห็นเมื่อสักครู่นี้อย่างไร เธอมั่นใจว่า...เธอเห็นผู้ชายกำลังเดินตัดหน้ารถชัด ๆ แล้วเขายังหันมาส่งยิ้มให้เธออีก ใบหน้าและรอยยิ้มของเขายังติดตาอยู่เลย แต่เขาหายไปไหนแล้ว... นี่เธอกำลังเจอผีหลอกกลางวันแสก ๆ เหรอ? หรือว่าเธอตาฝาดอย่างที่เอกตะวันบอกกันแน่?

เฮ้อ!

มณีธาราถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม ขยับตัวให้สบายขึ้นและพยายามบอกกับตัวเองไม่ให้คิดมาก ไม่นานนักเธอก็สัมผัสได้ถึงสายลมบางเบาพัดเย็นชื่นใจกระทบใบหน้า ความตึงเครียดที่เธอมีตั้งแต่เช้าค่อย ๆ บรรเทาลงจนหญิงสาวเผลอหลับตาลงด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย

“รถพี่ตะวันสบายจัง มีลมพัดเย็นเหมือนยืนอยู่ใกล้ แม่น้ำเลยค่ะ”

“หืม?” เอกตะวันหันมองใบหน้านั้นด้วยความรู้สึกแปลกใจ

“ใกล้แม่น้ำอะไรล่ะ นี่มันแอร์ต่างหาก แล้ววันนี้แอร์รถพี่ก็ไม่ค่อยเย็นด้วยนะ สงสัยแอร์รถจะเสีย เดี๋ยวพี่จะต้องให้คนเอารถไปซ่อมอยู่เนี่ย” คำตอบของพี่ชายทำให้มณีธาราลืมตาขึ้นมาสำรวจแอร์ภายในรถยนต์

น่าแปลก! เอกตะวันบอกว่าวันนี้แอร์ในรถไม่ค่อยเย็น แต่สำหรับเธอ แอร์ในรถนั้นยังเย็นสบาย ออกจะเย็นสบายกว่าทุกวันเสียอีก

และวันนี้ก็เป็นเหมือนเช่นทุกวัน เมื่อเธอขึ้นมาบนรถคันนี้เธอจะปรับช่องแอร์ให้หันไปทางกระจกด้านข้างเพื่อไม่ให้ลมแอร์โดนใบหน้าของเธอโดยตรง ถ้าอย่างนั้นแล้ว...สายลมที่พัดโดนใบหน้าเธอเมื่อสักครู่นี้ คือลมอะไรล่ะ? คล้ายกับสายลมที่หอบเอาความเย็นของไอน้ำมาด้วย เป็นความเย็นสดชื่นที่ทำให้รู้สึกชื่นใจอย่างประหลาด

ทำไมเช้าวันนี้ถึงมีถึงแต่เรื่องอะไรแปลก ๆ ที่หาคำตอบไม่ได้และเธอไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว?