We use cookies
When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
Your cookies settings
Strictly cookie settingsAlways Active
ตอนที่ 21 ลืมมันได้ไหม
ตลอดทั้งวันที่อยู่เฝ้าคนป่วย เขาหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้ตัวว่าเธอเองก็เผลอหลับไปเช่นกันก็ตอนที่แก้มของเธอถูกรบกวนด้วยปลายนิ้วของใครอีกคน “อื้ออ~” ณมนส่งเสียงในลำคอแผ่วเบาก่อนจะลืมตามองบางอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่ที่แก้ม แต่ลืมตาขึ้นมาแล้วก็เจอเลย เจอใบหน้าหล่อเหลาที่คลอเคลียอยู่ใกล้ๆ มีนิ้วยาวเหยียดลูบแก้มเธอเล่น ชักสนุกกับแก้มเธอเกินไปแล้วนะ “เฮียราม….” “ขา… เฝ้าเฮียจนเหนื่อยสินะ เผลอหลับเฉยเลย” เสียงตอบรับทำใจคนฟังอ่อนยวบ เขาจะพูดจาคะขาและอ่อนโยนกับเธอแบบนี้ไปถึงไหนกันนะ “หนูเผลอหลับไปนานไหมคะ กี่โมงแล้วคะเนี่ย” ณมนเอ่ยถามแก้เก้อ สบตากันในระยะใกล้แบบนี้พาลกระตุ้นให้พวงแก้มเนียนร้อนผะผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง ยิ่งรู้ว่าเขามองเขาจ้องกันแบบนั้นพวงแก้มก็ยิ่งแดงปลั่งไปมากกว่าเดิม “ตอนนี้น่าจะสี่โมงเย็นแล้วนะคะ” “โห… หนูหลับลึกขนาดนั้นเลยเหรอคะ” “ตัวหนูอุ่นๆ ด้วยนะ ติดไข้จากเฮียหร
- Writer
- chap_listContents
- likeADD
