ลูกหนี้ตีตรา

ตอนที่ 4

4

แม้พูดไปแล้วจะสร้างความไม่สบายใจและกระทบกระเทือนจิตใจกลมพรรณให้ต้องเจ็บปวดและทุกข์กังวลใจกับเรื่องที่เป็นอยู่มากขึ้น แต่ถ้าเกิดอะไรก็ตามที่ส่งผลกระทบถึงหน้าตาผู้มีพระคุณ มันเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องให้การช่วยเหลืออย่างเต็มความสามารถ แม้จะฝืนความรู้สึกของตัวเองก็ตามที

“ย่าเข้าใจ รู้ว่าคมน์กำลังคิดอะไรอยู่ แต่เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่คมน์คิดหรอกลูก” กมลพรรณรีบบอกให้ชายหนุ่มคลายความกังวลใจ “แต่ย่ามีเรื่องที่น่าหนักใจกว่านั้นอีกนะสิ”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับคุณย่า เกี่ยวกับการที่คุณย่าต้องการให้ผมแต่งงานกับน้องใช่ไหมครับ” คมน์ถาม พลางนั่งฟังอย่างสงบ แม้ภายในใจตอนนี้จะร้อนรุ่มเหมือนกับมีเปลวเพลิงลุกไหม้อยู่ก็ตามที

กมลพรรณพยักหน้ารับ “ใช่ลูก ตอนนี้น้องมีแฟนแล้ว” แม้จะรู้ว่าคมน์จะเจ็บปวดกับการได้รับรู้ว่าคนที่เขาแอบรัก มีใจให้กับชายคนอื่น และโดยพื้นนิสัยที่มักจะคิดถึงคนอื่นก่อน คมน์ย่อมไม่ต้องการพาตัวเองไปขวางทางความรักของใคร แต่ในครั้งนี้จะปล่อยให้ชายหนุ่มทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะไม่เช่นนั้นชีวิตของพรรณธรจะต้องเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน

“แล้วทำไม...?” คมน์ถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เจ็บร้าวในอกเหมือนกับมีใครเอาลิ่มแหลมคมมาตอกลงบนหัวใจ ไหล่กว้างห่อฮู้ เขาเอนตัวอิงผนังเบาะ สองมือประกบกันและบีบแรงๆ พลางผ่อนลมหายใจออกจากปอด เขาเพิ่งจะรู้ตัวไม่นานนี่เอง เกิดความรู้สึกกับพรรณธรเกินกว่าการเป็นพี่น้อง

หูใหญ่ฟังคำพูดกมลพรรณพร้อมกับความคิดที่ว่า เขาจะทนฟังปัญหาที่สร้างความปวดร้าวให้กับตัวเองต่อไปดีไหม หรือจะหยุดเรื่องราวทุกอย่างไว้เพียงแค่นี้ แต่พอได้เห็นใบหน้าเศร้าหมองและทุกข์ใจ บวกกับบางสิ่งบางอย่างที่ซุกซ่อนอยู่ในหัวใจมันกำลังบีบคั้น เขาต้องการรู้เรื่องพรรณธร แม้ว่าสิ่งที่ได้รู้จะทำให้เป็นทุกข์มากกว่าที่เป็นอยู่ก็ตามที

“คมน์น่าจะเคยได้ยินชื่อตฤณ ต้องครรลองมาบ้าง”

“ครับ” คมน์ตอบรับ คิ้วคมเข้มขมวดมุ่นเข้าหากันเมื่อไพล่นึกไปถึงชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผิวขาวจนเหมือนกับซีดที่เคยเจอในงานเลี้ยงหลายครั้ง

ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่า ดูรวมแบบเผินๆ ตฤณค่อนข้างจะหน้าตาดี ตั้งแต่ดวงตาที่ไม่ใหญ่ ออกเค้าตี๋หน่อยๆ แต่แฝงไว้ด้วยความหวานอยู่เป็นนิจ จมูกโด่งได้สันและริมฝีปากหนาเป็นสีชมพู บวกกับน้ำเสียงและการพูดจาที่หวานหู เข้าอกเข้าใจและรับรู้ถึงความต้องการของผู้หญิง นี่เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่สามารถผูกใจสาวน้อยสาวใหญ่ได้ไม่ยากเลย

แล้วชายหนุ่มคนนี้เกี่ยวอะไรกับพรรณธรละ หรือว่าหญิงสาวจะเป็นหนึ่งในหลายสาวที่มอบใจให้กับตฤณ ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงจะแย่ เพราะเขาได้ข่าวไม่ค่อยดีมาจากวงในว่าธุรกิจของครอบครัวต้องครรลองกำลังมีปัญหาขาดทุกอย่างหนัก อาจจะถึงขั้นล้มละลาย แต่ถ้าจับพรรณธรได้ ก็สามารถเอาเงินทุนที่หญิงสาวมีไปหมุนเวียนช่วยเหลือได้ แต่ก็ไม่มากนัก

“คุณย่าอย่าบอกนะครับว่า...” ชายหนุ่มถามพร้อมกับเสียงครางในลำคอ ไม่เข้าใจว่าพรรณธรไปเจอกับตฤณที่ไหน ทำไมถึงไปรักกับชายหนุ่มปากหวานและก้นเปรี้ยวแบบนั้นได้

“ใช่ลูก...ตฤณกำลังหาทางจับต้นหลิว ทางฝ่ายเราก็ยินดีที่จะให้ฝ่ายโน้นจับด้วย ย่าถึงเป็นกังวล ต้องรีบมาให้คมน์ช่วย” กลมพรรณบอกด้วยน้ำเสียงร้อนอกร้อนใจ

“แต่ถ้าทำแบบนี้ มันจะเป็นการบังคับต้นหลิวนะครับ น้องอาจไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับผมก็ได้” แม้วูบหนึ่งคมจะแอบยินดีที่กมลพรรณไว้วางใจให้เขาดูแลคนที่นางรัก แต่ก็รู้ดีว่ายามที่ต้องการ พรรณธรจะพูดจาออดอ้อนและหวานหู แต่ถ้าไม่ได้ดังใจแล้วละก็ หญิงสาวสามารถอาละวาดจนกลายเป็นนางยักษ์ได้ไม่ยากเลย

“ย่ารู้” กมลพรรณตอบรับอย่างหนักอกหนักใจ

ในตอนนี้นางเพียงแค่ต้องการมาตกลงกับคมน์ก่อน แล้วค่อยหาทางบอกกับพรรณธรให้รับรู้ ถึงหลานสาวจะไม่พอใจและหาทางหลีกเลี่ยง แต่เมื่อถึงวันที่ต้องแต่งงานจริงๆ พรรณธรจะไม่ทำลายชื่อเสียงและเกียรติยศที่นางและสามีได้สั่งสมมาด้วยการหนีไปจากงานแต่งงาน แต่ก็นั่นแหละนางเดาใจหลานสาวคนนี้ไม่ถูกเหมือนกัน เผลอๆ ถ้าพูดเข้าหู พรรณธรอาจยอมแต่งงานกับคมน์ง่ายๆ ก็ได้ แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่คิดนั้นจะเป็นไปได้ยากเหลือเกิน

เป็นความผิดของนางเองที่เลี้ยงดูพรรณธรมาอย่างตามใจ ต้องการสิ่งใดก็สรรหามาให้ เพียงเพราะความรักและสงสารว่าหญิงสาวขาดพ่อและแม่ จนลืมนึกถึงความเป็นจริง การให้ความรักและตามใจจนเกินเหตุ ย่อมให้ผลเสียมากกว่าผลดี แต่มาคิดได้ในตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้ว ก็ได้แต่หวังว่าคมน์จะสามารถกำราบพรรณธรให้อยู่มือ 

“ย่ารู้ว่าที่ทำลงไปเป็นการบังคับใจคมน์กับต้นหลิว แต่ย่าก็ไม่มีทางเลือกจริงๆ ย่าทนเห็นต้นหลิวเจ็บปวดไม่ได้” กมลพรรณก็ย้อนกลับมาที่เรื่องเดิม

“ย่าก็คิดว่าคมน์เองก็คิดเหมือนกับย่า”

คมน์พยักหน้ารับ เขาถอนหายใจอย่างหนักอกหนักใจ รู้ว่าถ้าช่วยกมลพรรณก็จะต้องถูกคนที่เขาแอบชอบอยู่โกรธและเกลียดจนไม่อยากจะมองหน้า แต่ถ้าไม่ทำตามคำขอ กมลพรรณก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่พ่อกับแม่เขาจะต่อว่า ลืมบุญคุณคนที่เคยช่วยเหลือได้เชียวหรือ ที่สำคัญก็คือเขาจะทนเห็นพรรณธรเจ็บปวดและทุกข์ทนได้หรือ ทุกข์คำถามล้วนแล้วแต่มีคำตอบเพียงคำตอบเดียว นั่นคือ...

แม้ตัวเองจะต้องเจ็บปวด ต้องผจญกับความโกรธและเกลียดจากพรรณธรมากขนาดไหน เขาก็ยอม...เพราะความรู้สึกดีๆ ที่เขามีให้กับหญิงสาว แต่ถ้าคิดจะทำก็จะต้องวางแผนการให้รัดกุม

คมน์ครุ่นคิด สมองคมปราบหมุนวนเป็นลูกข่าง

“คมน์ตกลงทำตามคำขอของย่าแล้วใช่ไหมลูก”

แม้จะตัดสินใจได้แล้ว แต่เอาเข้าจริงเขาก็เกิดลังเลใจอยู่ดี ชายหนุ่มลุกจากที่นั่งและคลานเข่าไปหากมลพรรณ เขาจับมือเล็กเรียบและบีบเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มให้กำลังใจ

“ผมขอคิดดูก่อนนะครับคุณย่า ตกลงใจยังไง ผมจะรีบส่งข่าวไปให้เร็วที่สุด”

“ช่วยย่าด้วยนะคมน์” กมลพรรณบอกด้วยความหวัง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋า เดินออกไปจากห้องทำงานชายหนุ่มด้วยท่าทางโล่งใจ

รับรู้โดยไม่ต้องฟังคำตอบ ยังไงคมน์จะต้องช่วยเหลือนางได้ ทีนี้ก็เหลือปัญหาเพียงแค่อย่างเดียวและเป็นปัญหาใหญ่เสียด้วย นั่นคือ...

พรรณธรที่ไม่ว่าจะต้องใช้ไม้แข็ง ถึงขนาดต้องจับมัดและขังไว้ในห้องก็จะทำ!

คมน์ยื่นไปเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน หยิบเอารูปเก่าและยับย่นออกมาดู นิ้วยาวไล้ไปบนวงหน้ากลมป้อมของเด็กหญิงในภาพอย่างคิดถึง วันที่เขาต้องจากไปเรียนต่อยังเมืองไกล เด็กหญิงพรรณธรได้ยื่นรูปใบนี้ให้พร้อมกับรอยยิ้มเศร้าๆ และคำพูดที่เหมือนกับข้อความซึ่งเขียนไว้ด้านหลัง

“ต้นหลิวให้ ต่อให้พี่คมน์อยู่ไกลสุดฟ้านู่น...” มือเล็กยกขึ้นชี้ไปไกล “แต่พี่คมน์จะไม่เหงา เพราะต้นหลิวจะอยู่กับพี่คมน์เสมอ” แม่น้องน้อยบอกอย่างร่าเริง ยังจะมีแขนเล็กที่โอบกอดร่างหนา พลางกดจมูกลงบนแก้มตอบ

“ต้นหลิวจะรอ พี่คมน์รีบกลับมานะคะ”

“จ๊ะ พี่จะรีบเรียนให้จบ เพื่อจะได้รีบกลับมารับใช้เจ้าหญิงครับ” คำพูดที่เอ่ยไป คือสัญญาที่จะต้องทำตามให้เร็วที่สุด

แต่พอเรียนจบกลับมาจริงๆ เขาก็ต้องมารับหน้าที่แทนบิดาซึ่งมีสุขภาพร่างกายไม่ดี จนแทบไม่มีเวลาปลีกตัวไปหาพรรณธร หรือถ้าได้ไป ก็จะคลาดกับหญิงสาวที่หาเรื่องออกจากบ้านได้เสมอ

คมน์ถอนใจเฮือกใหญ่ คิดหนักกับสิ่งที่ได้คิดและทำลงไป ป่านนี้คุณย่ากลมพรรณคงจะบอกกำหนดวันที่เขาจะพาครอบครัวไปสู่ขอและจดทะเบียนสมรสให้กับพรรณธรได้รู้แล้ว ไม่อยากคิดเลยว่าหญิงสาวจะโกรธขนาดไหน คงแทบอยากจะฆ่าเขาให้ตายคามือเลยเชียวล่ะ