KILLER DARK 1

1257 Words

ตอนนี้น้ำไปหาเหยี่ยวไม่ได้ ขอโทษด้วยนะ “เหอะ! เอาเหล้ามาอีกดิ๊” ร่างสูงโยนโทรศัพท์ไปที่บาร์อย่างแรงเมื่ออ่านข้อความที่คนรักของเขาส่งมาให้ ยกเลิกนัดครั้งที่ร้อยแล้วมั้ง ...จะอะไรนักหนากับงานเดินแบบวะ “ผมว่าคุณเมาแล้วนะ พอก่อนมั้ย” เหยี่ยวตวัดสายตาไปมองบาร์เทนเดอร์อย่างไม่พอใจ เขาต้องการที่จะเมาและถ้าใครมาขวางมันก็คือหาเรื่องตายให้ตัวเองนั่นแหละ “อย่าไปขวาง ...ให้มันแดกไป” เสียงทะเล้นแบบที่กวนประสาทได้ระดับขั้นสุดยอดดังจากด้านข้าง แทบไม่อยากจะหันหน้าไปมองแม่งเลย หนีจากที่นู่นมาแล้วยังมาเจอมึงที่นี่อีกนะบาร์ตัน “โว้วๆ ไม่ต้องทำหน้าคิดถึงผมขนาดนั้นก็ได้ ...นี่ก็ร้านของผมนะ” เขากรอกตามองบนก่อนจะหันมาสนใจเหล้าในมือของตัวเองแทน “ไปตายห่าที่ไหนก็ไปเลยไป” ร่างสูงคว้าขวดเหล้ามาถือแล้วเดินหนีไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด เขาไม่อยากให้พวกเจ้านายรู้ว่าอยู่ไหนตอนนี้ ไม่งั้นคงได้ยกโขยงมาตามเขากลับไปทำงาน ตึกๆๆๆ พลั่ก! “แฮ่กๆ ขอโทษค่ะๆ คุณเป็นอะไรมากมั้ย ...ตามมาเร็วจริงๆ!!” ยังไม่ทันที่เหยี่ยวจะตอบอะไรเด็กคนนั้นก็วิ่งหนีหายไปกับเงามืดซะแล้ว ...แต่ใครจะสนวะ? พลั่ก พลั่ก “แม่งเอ๊ย วิ่งทำเหี้ยอะไรกันนักหนา ...ขยันมากไปวิ่งสนามสิวะ!” เหยี่ยวเริ่มหัวเสียเพราะตอนที่ยัยนั่นชนเหล้าก็หกไปเกือบครึ่งขวด แล้วไหนจะไอ้ยักษ์ฝรั่งสองตัวนี่อีก “มึงพูดว่าไงนะ?” พวกมันคนนึงกระชากคอเสื้อเขาอย่างแรงแล้วตะคอกใส่หน้าอย่างเอาเรื่อง “หนีไปแล้ว หายไปกับคนที่เต้นอยู่” “มึงรู้มั้ยว่าตามตัวเธอมันยากแค่ไหน!!” มันตะคอกใส่เขาอีกครั้งก่อนจะง้างหมัดเตรียมจะต่อยหน้าหล่อๆอย่างเต็มแรง แต่ทว่า เพล้ง! ฉึกๆๆๆ!! “มึงเป็นใครกูไม่สนใจ จะตามใครอยู่ก็เรื่องของพ่อมึงดิ แต่มาทำเหล้ากูหกกูไม่ชอบ!!” เหยี่ยวเอาขวดเหล้าฟาดที่หัวของคนที่กระชากคอเสื้ออย่างแรงก่อนจะกดหัวมันลงแล้วใช้ปากฉลามแทงเข้าที่หน้าอกมันหลายแผลจนสิ้นใจตายตรงนั้น “ละ ลูกพี่ มึง ...มึงเล่นผิดคนแล้ว!!!” ตอนแรกเขานึกว่าจะได้ฆ่าอีกศพแต่ไอ้นั่นมันดันวิ่งหนีไปซะก่อน แล้วศพไอ้ห่านี่จะเอายังไงวะ “ทิ้งไว้ตรงนั้นแหละครับ เดี๋ยวให้คนลากไปทิ้ง” ช่วงที่กำลังใช้ความคิดไอ้บาร์ตันก็ดันมายืนอยู่ข้างหลังของเขาแล้ว ทำตัวเหมือนผีไม่มีผิด “อืม ฝากด้วย” ร่างสูงเดินโงนเงนเข้าไปที่ห้องพักก่อนจะหลับตาลงและคิดถึงภาพของสายน้ำคนรักของเขา ไม่เจอกันตั้งสองเดือนคงผอมไปเยอะเลย ...คิดถึงชิบหายเลยว่ะ “โทรไปจะรับมั้ยวะ” ไวกว่าความคิด กระทิงกดโทรศัพท์โทรหาเธอแต่ก็เหมือนเดิมเธอไม่รับสายเขา ไม่เลยแม้แต่สายเดียว …..ทำงานอยู่ “สั้นๆแค่นี้เหรอวะ? ไม่มีเวลารับสายแต่มีเวลาส่งข้อความ” เขาเปิดภาพที่เคยถ่ายกับเธอไว้แล้วมองรูปนั้นจนหลับไป ในฝันให้เขาได้มีเธอเหมือนเมื่อก่อนก็คงจะดี อีกด้านนึง “แฮ่กๆ ตามไม่ทันแล้วมั้ง เหนื่อยเป็นบ้า!!” ร่างบางนั่งลงที่ข้างทาง เหงื่อเม็ดโตผุดจากหน้าผากมนสวยหลายต่อหลายเม็ด ปากสีชมพูดซีดเพราะขาดน้ำ เธอหนีคนของพี่ชายมาได้เกือบสองอาทิตย์แล้วแต่ดันมาซวยตอนที่กำลังจะกินข้าวแล้วไอ้สองคนนั้นมาเจอพอดี “ข้าวมื้อแรกตลอดสองวันของฉันหายไปเพราะไอ้ยักษ์บ้า” ร่างบางเอามือกุมท้องด้วยความเหน็ดเหนื่อยก่อนจะต้องชะงักเพราะขาเรียวยาวของใครบางคนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ “เล่นสนุกพอแล้วหรือยัง? พี่มารับเธอกลับบ้าน” แววตาเฉยชาของริโอมองร่างบางที่นั่งอยู่ที่พื้นด้วยสายตาสนุกสนาน เขารู้ตั้งแต่เธอคิดจะวางแผนหนีเขาไปแต่เขาก็ไม่ได้เข้าไปทำลายแผนนั้นทิ้ง ...ปล่อยให้วิ่งหนีแบบนี้ไปก่อนแล้วค่อยออกล่าสนุกกว่าเยอะ “แฮ่กๆ ไม่ ไม่กลับ ไม่ ...โอ๊ย!! ปล่อยนับลงเดี๋ยวนี้นะ!!” เขาไม่รอให้เธอพูดจบ ร่างสูงเหวี่ยงนับขึ้นบ่าก่อนจะเดินขึ้นรถคันหรูและขับออกไปอย่างรวดเร็ว พลั่ก! “มันเจ็บนะโยนมาได้!!” ร่างเล็กร้องประท้วงเมื่อริโอโยนเธอเข้าไปในห้องนอนของเขาอย่างแรง นับถอยกรูดไปติดผนังห้องแทบจะในทันทีเพราะเธอไม่รู้ว่าริโอจะทำเรื่องบ้าๆกับเธอเหมือนวันนั้นอีกหรือเปล่า “ไปอาบน้ำใส่ชุดที่วางอยู่บนเตียงแล้วออกไปเจอพี่ในหนึ่งชั่วโมง” ริโอพูดทิ้งไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องของตัวเองไป เขายอมให้เธออยู่ในห้องของเขายังปลอดภัยกว่าให้อยู่ห้องของเธอเอง ...เดี๋ยวก็ได้ปีนหน้าต่างหาเรื่องตายอีก ปัง! “โดนจับกลับมาอีกแล้วฉัน ...เอายังไงดีห้องนี้เอาเก้าอี้ทุบกระจกก็ไม่แตกอีก” นับขยี้ผมตัวเองจนฟูฟ่องแต่มันก็ไม่ช่วยให้เรื่องทุกอย่างมันมีทางออกมากขึ้น “ชุดบ้าอะไรเนี่ยปิดยันคอ” ก็ได้แต่บ่นไปงั้นแหละแต่สุดท้ายก็ต้องยอมทำตามไม่งั้นริโอคงมาจับร่างเธอยัดใส่ชุดบ้านี่ด้วยตัวเอง “เป็นอะไรคะ คุณหน้าบึ้งอีกแล้ว” ร่างสูงเพรียวของสายน้ำเดินมาโอบคอหนาของริโออย่างเอาใจ ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่เมื่อสามวันก่อนเขาก็ไม่ได้สนใจเธอเท่าที่ควร มัวแต่สนใจเด็กบ้านั่นอยู่ได้ “นอนอยู่บ้านผมมาสามวัน ...ไม่มีงานเดินแบบหรือยังไง” ใบหน้าสวยชาไปครึ่งซีกเมื่อเจอคำพูดแรงๆของเขา แต่เธอทนได้และไม่ถือเอามาใส่ใจ ...เพราะเงินของเขามันน่าสนใจกว่าที่จะมาโกรธเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ “ใจร้ายจัง ...พูดแบบไม่มีเยื่อใยเลยนะคะ” ริโอรู้ดีว่าคำพูดของเขามันร้ายกาจแต่เธอไม่ใช่คนที่เขาควรจะใส่ใจซะหน่อย “หรือไม่จริง?” “ก็สายน้ำคิดถึงคุณนี่นา” ยังไม่ทันที่เธอจะโผกอดเขาก็เดินเลี่ยงไปอีกทางแล้วกลับไปนั่งเซ็นเอกสารบนโต๊ะของตัวเองต่อ “หยุดอยู่ตรงนั้นไม่ต้องตามมา” ริโอสั่งสายน้ำเสียงนิ่งโดยที่ไม่เงยหน้ามามองเธอเลย แกร๊ก “เสร็จแล้ว ...อ้าวมีแขกนี่นา ไปละนะ” สายน้ำยืนมองยัยเด็กนับสลับกับริโอ เขาดูมีปฏิกิริยากับเธอมากเกินกว่าพี่ชายที่ควรมีให้น้องสาว แต่ถึงให้มันเป็นอย่างนั้นจริงคนอย่างเธอก็ไม่มีวันยอมหรอก!! “คิดผิดแล้วที่แกจะแย่งของของฉัน”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more