อาการนี้ที่เรียกว่า... หึง 1
1533 Words
ส่วนเบนจามิน ได้แต่จ้องหน้าเพื่อนราวกับจะตั้งคำถาม เพราะเดาออกว่าเพื่อนต้องการอะไรที่มากกว่างานด้วยซ้ำ ไม่อย่างนั้นคงไม่โผล่มาที่นี่หรอก
“เฮ้!!! บี๋อย่ามองฉันแบบนั้นนะโว้ย” โดมินิคร้อนตัวเมื่อเบนจามินมองหน้าแปลก ๆ
“ลมอะไรหอบแกมาถึงนี่วะเนี่ย ฉันแค่ให้ซันเอาเอกสารไปให้อ่านรายละเอียด แล้วให้แกเตรียมเอกสารมาให้พร้อมแค่นั้นเอง ต้องหอบสังขารมาที่บริษัทด้วยเหรอวะ” ประโยคสุดท้ายน่าจะเรียกว่าประชดเสียมากกว่า
“ก็ฉันมาคุยเรื่องงานด้วยตัวเอง ไม่ดีหรือไง”
“มาพร้อมกันเหรอ” เบนจามินถามด้วยความสงสัย
“เอ่อสิ เลขาแกนั่งรถมากับฉัน” คำตอบทำให้เบนจามินชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
“นี่แกบังคับเธอนะ รู้ตัวหรือเปล่า” เบนจามินอดว่าให้ไม่ได้
“แค่ให้นั่งรถมาด้วยเท่านั้นเอง คิดอะไรมาก หรือว่าหวง” อันนี้พูดแทงใจดำกันสินะ
“แกจะให้เขาเสียเวลาไปเอารถอีกรอบทำไม”
“นี่ ทำไมดูแกหวงเลขานะว่าไหม เอ่อใช่ลืมถาม เห็นเรียกกันซะสนิทสนมเชียว แกสนิทกับพนักงานถึงขั้นให้เรียกพี่เลยเหรอ หือ แล้วคนนี้ได้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นบอกกันบ้างเลย” ให้ตายสิ ได้ทีถามเสียยาวเชียว
“ไหนว่าจะคุยงาน” เบนจามินถามกลับเสียงเรียบดังเดิม
“เอ่อ ถามเรื่องที่อยากรู้ก่อนสิ” เรื่องนี้สินะที่อยากรู้
“มาเป็นเลขาให้ฉันสองปีแล้ว และสองปีที่แล้วแกไปตายห่าที่ไหนก็ไม่รู้” เบนจามินบอกในสิ่งที่เพื่อนรักอยากรู้ แต่ก็ทำเอาสะอึกไปเหมือนกันกับคำว่าตายห่า เพราะไม่อยู่เมืองไทยเลย และติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เรียนจบ อันที่จริงคือติดหญิง ติดเที่ยวมากกว่า
“อ้าว เอ่อนี่ด่ากันเหรอเนี่ย เอาเถอะยกโทษให้เพราะมีเลขาสวย ว่าแต่แกใจแข็งอยู่ได้ยังไงสวยขนาดนี้”
“ใครมันจะคิดหื่น คิดอกุศลกับพนักงานตัวเองได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเหมือนแกวะ หือ ถ้าซันเป็นเลขาแก คงไม่รอดตั้งแต่วันแรก”
“ถามจริงแล้วทำไมถึงรอดจากแก แกเจ้าชู้นะไม่ใช่ไม่เจ้าชู้”
“ก็เพราะไม่จีบก็ต้องรอดสิ ฉันเลือกมาทำงานไม่ได้เลือกมาจีบ จบนะ”
“ยัง!!! ยังไม่จบ ทำไมถึงขั้นแทนตัวเองว่าพี่ ไหนจะเรียกเธอว่า ซัน”
“มันก็ง่ายสะดวกปากดี คนเป็นเลขาฉันก็ต้องสนิทกับฉันสิ ซันก็น่าเอ็นดูออก”
“ไม่ได้จีบแน่นะ ถ้างั้นฉันจีบนะ”
“ถ้าจีบซัน ฉันไม่ให้แกเข้ามาทำงาน เชิญป้ายหน้า”
“อ้าวเฮ้ย!!! ไม่ง้อเลยเหรอเนี่ย อะไรวะแกแต่ฉันชอบซันน่ะ ขอจีบได้ไหม” คำสุดท้ายทำเอาคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาถึงกับชะงักฝีเท้า ถาดเครื่องดื่มแทบจะหลุดจากมือเลยทีเดียว แต่เบนจามินก็มองตามก่อนจะมองหน้าเพื่อน
“ไม่ได้ คนนี้ขอ ฉันไม่อยากส่งลูกน้องลงนรกก่อนเวลาอันสมควร”
“ไอ้บ้า ฉันไม่ยอมแพ้หรอกโว้ย”
“กาแฟค่ะ ส่วนแก้วนี้ของคุณบี๋ค่ะ” อาทิตยาบอกพร้อมกับวางถ้วยกาแฟเอาไว้ให้ จากนั้นก็เลื่อนถ้วยของเบนจามินไปไว้ใกล้ ๆ มือขวาของเขาพอดี
“ส่วนแก้วนี้ของคุณบี๋ คนอื่นเรียกท่านประธานนะครับไอ้บี๋” โดมินิคแซวด้วยความหมั่นไส้
“อะไรที่เรียกง่ายก็เรียกจะยุ่งยากทำไม ซันไปนั่งที่โซฟาก็แล้วกัน จดบันทึกเอาไว้ด้วยว่าคุณโดมินิคพูดนอกเรื่องไปกี่ครั้ง ครบสิบเมื่อไหร่ไม่ต้องเซ็นสัญญา”
“อะไรวะ!!! นี่ฉันเพื่อน”
“ได้ค่ะ” รับคำปุ๊บอาทิตยาก็เดินไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับเตรียมจดบันทึกเอาไว้เป็นอย่างดี
“เอาล่ะ คุยเรื่องงานกันได้แล้วครับคุณโดมินิค” พูดจบเบนจามินก็ยกกาแฟขึ้นดื่ม โดมินิคจึงดื่มตาม แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะนอกเรื่อง
“กาแฟอร่อยจังเลยครับคุณซัน” โดมินิคเรียกชื่อเธอเสียสนิทปากเชียว แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก
“ครั้งที่ 1 ก่อนหน้านี้ไม่นับ” เบนจนมินแทรกขึ้น ทำให้อาทิตยาที่นั่งหน้าเคร่งอยู่ถึงกับเผยยิ้มออกมาแทบจะหัวเราะ
“แกก็ซีเรียสจังวะ ว่าแต่คุณซันยิ้มด้วย ให้ตายสิฉันโชคดี”
“อย่ายุ่งกับเลขาฉัน” เบนจามินออกตัวแรงพร้อมกับใช้สายตาพิฆาตห้ามปรามเลยทีเดียว
“งั้นคุยงานเสร็จฉันจะยุ่งก็แล้วกัน รายละเอียดในสัญญา ทั้งเรื่องเงินเดือน โบนัสก็ตกลงตามที่แกบอกนั่นแหละเพื่อน แต่ขอห้องทำงานด้วย”
“อ่าห๊ะ!!!” เบนจามินได้แต่รับคำในลำคอเพราะจิบกาแฟไปด้วย
“ห้องทำงานใกล้ ๆ กับแกได้ไหม” คำขอนี้มีเลศนัยแน่ ๆ เบนจามินคิด
“ชั้นนี้ห้องผู้บริหารเต็ม นอกเสียจากแกจะเอาห้องทำงานของซัน”
“คุณซันมีห้องทำงานส่วนตัวเหรอ สุดยอดเลขา แล้วคุณซันจะว่าอะไรไหมครับถ้าผมจะขอ”
“อันนี้ก็แล้วแต่คุณบี๋ค่ะ” เธอโยนไปทางเจ้านายเสียอย่างนั้น
“ว่าไงคุณบี๋ คุณซันให้แกตัดสินใจเอง”
“ห้องทำงานซันก็ได้ แต่ซันเข้ามานั่งในห้องฉัน”
“อะไรวะบี๋ นี่กันท่าฉันตลอดเลยนะ”
“ครั้งที่ 2 ที่แกพูดนอกเรื่อง ซันจดเอาไว้”
“ได้ค่ะ” อาทิตยารับคำยิ้ม ๆ
“เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะเจ้านายกับลูกน้อง”
“ห้องทำงานซันจะเล็กหน่อย แกอยู่ได้อย่างนั้นเหรอ นี่เป็นกรรมการเชียวนะ”
“ไม่เป็นไรฉันอยู่ได้ ขอแค่ตอนเดินเข้าห้องเห็นหน้าคุณซันเป็นพอ”
“แกจะได้เห็นหน้าฉันด้วยว่ะโดม และฉันบอกเลยว่าเวลางาน ฉันคือเจ้านาย ไม่ใช่เพื่อน”
“รู้แล้วครับเจ้านาย แต่อย่าโขกสับฉันให้มากนัก”
“เอาเป็นว่าสะดวกเซ็นสัญญาเมื่อไหร่ให้บอก และฉันจะให้คนจัดห้องเอาไว้ให้ ซันแค่เปลี่ยนจากนั่งในห้อง มานั่งที่หน้าห้องพี่ คงไม่เป็นไรใช่ไหม” เบนจามินบอกเพื่อนพร้อมกันหันมาถามเธอด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ ดีเสียอีกจะได้สะดวกขึ้น”
“ขอบคุณมากครับคุณซันที่เสียสละให้ผม”
“แกหยุดทำตาหวานใส่เลขาฉันสักสิบนาทีได้หรือเปล่า เอาไว้คุยธุระเสร็จก่อน” เบนจามินมีความรู้สึกหงุดหงิดอย่างไรชอบกล
“เอ่อ ก็... เปล่าซะหน่อยไม่ได้ทำตาหวาน สายตาของฉันมีเสน่ห์เองต่างหาก”
“อ๋อเหรอ งั้นก็ ซันออกไปทำงานได้แล้วไป มีอะไรเพิ่มเติมแล้วพี่จะเรียก” อยู่ ๆ เบนจามินก็ออกปากไล่อาทิตยาเสียอย่างนั้น
“ค่ะคุณบี๋” ว่าแล้วอาทิตยาก็รีบลุกแล้วเดินไปเปิดประตูออกไปจากห้องทันที ทำเอาโดมินิคถึงกับเหวอรับประทาน
“นี่แกหวงลูกน้องมากเลยนะเนี่ย ปากบอกว่าไม่จีบ แต่ไหง...” โดมินิคทำท่าทางไม่ไว้ใจเพื่อน
“ฉันแค่เป็นห่วงซัน อยากให้เขามีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่ บอกแล้วไม่อยากเห็นซันลงนรกก่อนเวลาอันควร”
“ไอ้บี๋ ฉันไม่ใช่คนเลวร้ายขนาดนั้นซะหน่อย ถ้าฉันบอกว่าจริงจังก็คือจริงจัง ไม่เล่น”
“ฉันก็ไม่เล่น คนนี้เล่นไม่ได้ปล่อยเธอไปเถอะ อย่ายุ่งกับเธอเลย”
“แล้วแกยุ่งได้ใช่ไหม โธ่บี๋ให้เพื่อนไม่ได้เหรอวะ คนนี้ตกหลุมรักเลย”
“ฉันเห็นแกตกหลุมรักทุกคนนั่นแหละ แล้วที่แกไม่กลับเมืองไทยซะทีก็เพราะว่าตกหลุมรักฝรั่งหัวทองอยู่ใช่ไหม”
“จริงจังนะบี๋ ฉันชอบคุณซันตั้งแต่เห็นหน้าเลย ช่วยหน่อยไม่ได้เหรอ”
“ซันไม่ชอบคนเจ้าชู้ ถึงฉันจะช่วยแก ซันก็ไม่เอาแกอยู่ดี”
“แกก็อย่าขายเพื่อนนักสิวะ นะ... นะครับคุณบี๋แค่แกเปิดโอกาส ฉันจะทำตัวดี ๆ”
“ไม่ ฉันไม่เชื่อแกแล้วก็เลิกพูด ส่วนเรื่องงานตกลงตามที่คุยกันพร้อมเซ็นเมื่อไหร่”
“ตอนนี้เลยก็ได้” โดมินิคตอบอย่างใจร้อน
“พยาน” นี่คือสิ่งทำคัญที่เบนจามินต้องการ
“เอ่อน่ามีก็แล้วกัน เอ่อ ขอเตรียมตัวก่อนสักสองสามวันนะ”
“โอเค เรื่องงานฉันไม่ได้กลัวว่าแกจะมีปัญหาหรอกนะ แต่กลัวเรื่องผู้หญิง ถ้าแกไม่เอาเรื่องนี้มารวมกับเวลางานจะดีมาก อย่าลืมว่าถ้าแกทำตัวเหลวไหลกับเลขาฉัน ฉันมีสิทธิ์ไล่แกออกและฉีกสัญญาทิ้งได้ทุกเมื่อ”
“โอ้โหใช้อำนาจบาตรใหญ่กับเพื่อน ยอมครับยอม” โดมินิคพูดพร้อมกับยกมือขึ้นประหนึ่งว่ายอมแพ้เลยทีเดียว
“ยอมก็ดี เอาล่ะฉันจะพาแกไปดูห้องทำงานของซัน” พูดจบเบนจามินก็ลุกแล้วเดินนำหน้า จากนั้นโดมินิคจึงได้เดินตามออกไปยังด้านนอก
- Writer
