มื้ออาหารเย็นที่บ้านของพรศักดิ์ ภัสกรและภรรยาดูยิ้มแย้มและเอาใจใส่กันดีจนผู้เป็นบิดาต้องถอนหายใจออกมาแล้วหาเรื่องชวนคุยเพราะอีกฝ่ายดูเกร็งๆ ทั้งที่ก็มาทานมื้อค่ำที่นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว
“ตอนนี้มีร้านก๋วยเตี๋ยวปลาเข้ามาทำสัญญาซื้อขายลูกชิ้นปลากับทางโรงงานของเรา เขาบอกว่าคุณแนะนำมา”
“ครับ ผมต้องยอมรับว่าไม่เคยทานลูกชิ้นปลาที่ไหนอร่อยและไม่คาวเท่านี้มาก่อน เลยแนะนำเจ้าของร้านดูเพราะคิดว่ายังมีคนที่ไม่ชอบลูกชิ้นปลาคาวๆ แบบผมอยู่แน่”
“ใช่ค่ะพี่ภัส เจ้าของร้านบอกว่าตั้งแต่เปลี่ยนมาใช้ลูกชิ้นปลาของโรงงานเราที่ร้านของเขาก็ขายดีมาก จนได้ขยายสาขาสองและเซ็นสัญญาซื้อขายกับเราถาวรเลย” พรนับพันพูดเสริมบิดา
“ต้องขอบใจพ่อภัสมากเลยนะ ที่ช่วยโรงงานของพ่อกับแม่” กานดาได้ทีเรียกแทนตัวเองด้วยสรรพนามที่ทำให้ภัสกรรู้สึกกระดากปากเกินที่จะเรียก
เพราะการเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือของเขามันกะทันหันไปก็ไม่แปล
