โซ่รักหัวใจเถื่อน

ใครที่ไม่อยากเจอ

“อ้าว ณี มาอยู่นี่เอง ทำไมไม่เข้าไปทานอะไรสักหน่อยในงานล่ะ...มาแอบอยู่ในห้องพักนี่ทำไม”

“ไม่หิวหรอกบี....” เสียงที่ตอบเบาโหวง

“บีก็ตามหาณีตั้งนาน ไม่รู้หายไปไหน แล้วทำไมแอบมาอยู่นี่ล่ะ” เพื่อนสาวยังคงห่วงใย

“บีมาก็ดีแล้ว เดี๋ยวณีว่าจะลากลับก่อนเดี๋ยวจะดึก” เธอลุกขึ้นแต่ยังไม่กล้ามองสบตากับเพื่อนรักนัก

“อ้าว...ตายจริงจะกลับแล้วหรือ...งั้นเดี๋ยวนะ....ขอถามคุณธาดาแป้บมีใครไปส่งได้มั่ง”

“ไม่ต้องบี... เรามาได้ก็กลับได้” ธาริณีรีบแย้งเสียงรัวเร็ว

“กลับด้วยชุดนี้น่ะนะ...อย่าเลยให้คนไปส่งดีที่สุด”

เป็นจังหวะเดียวกับที่สองพี่น้องเดินเข้ามาสมทบในห้องนั้นพอดิบพอดี ธาดามองมาที่ธาริณี

“อ่อ คุณณีอยู่นี่เอง บีเขาตามหาแทบแย่ครับ...ได้ทานอะไรรองท้องบ้างหรือยัง”

“ต้องขอโทษด้วยค่ะคุณธาดา....ณีแค่อยากจะพักค่ะ”

“เอ้อ...ธาดาคะ” แฟนสาวรีบเรียกขัดไว้พร้อมลุกเดินมาหา

“อ้าวคุณเล็ก คางไปโดนอะไรมาค่ะถึงได้แปะปาสเตอร์”

“อ๋อถูกคนสติไม่ค่อยดีเอาอะไรฟาดเอาน่ะหลบไม่ทัน” เขาพูดลอย ๆ ให้อีกฝ่ายที่นั่งอยู่ได้ยินด้วย

“ใครกันสติไม่ดี...ที่งานเราก็เรียบร้อยดีนี่คะ” ว่าที่พี่สะใภ้นิ่วหน้า

“อย่าสนใจเลยครับแผลนิดเดียวไกลหัวใจตั้งเยอะ” เขาบอกเสียงประชดน้อย ๆ

“บีจะพูดอะไรกับผมเมื่อครู่” สามีหมาด ๆ หันกลับมาถามอีก

“เอ่อ..ธาริณีเขาจะกลับแล้วค่ะ บีอยากถามว่ามีใครที่คุณพอจะให้ขับรถไปส่งได้ไหมคะ  บีไม่อยากให้กลับคนเดียวด้วยชุดแบบนี้ค่ะ”

“เอ....เดี๋ยวผมคิดก่อนนะ เด็กที่บริษัทผมกำลังสนุกกันด้วยสิจะมีใครว่างไหมหนอ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณธาดา...ณีกลับแท็กซี่เองได้ค่ะขอบคุณมาก ที่ณีรอนี่ก็เพื่ออยากบอกลาด้วยตัวเองน่ะค่ะ” หญิงสาวบอกเสียงปกติ และพยายามที่จะจัดกระโปรงให้เข้าที่

“เออเล็ก...” ธาดาหันมาทางน้องชายที่ยืนนิ่งอยู่ “นายบอกจะกลับอยู่พอดีไม่ใช่เหรอวะ”

“ก็ใช่ แต่มันอาจจะคนละทางนะ...แต่ ...” เขาเหลือบตามองอีกฝ่าย

“ไม่ค่ะไม่...ณีกลับเองค่ะแท็กซี่เยอะ” ธาริณีเตรียมที่จะไป แล้วหันมาบอกเพื่อนอีกที

“ณี ณี...อย่าเพิ่งไปมันดึกแล้วนะ คนเดียวไม่อยากให้ไปน่ะ” หญิงสาวดึงแขนเพื่อนไว้

“ตาเล็กนายแวะส่งคุณณีก่อนแล้วกันนะ”

“ถามเจ้าตัวเขาสิจะไปกับผมไหม”

“ไปสิคะคุณเล็ก” เปล่าหรอกคนที่พูดกลับเป็นบีเพื่อนสาวรีบดันหลังธาริณีให้เดินตามทันที

                 พอทั้งคู่กลับมาในลิฟต์ตัวเดียวกันอีกครั้ง หญิงสาวรู้สึกว่าไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรอีกหล่อนเลยเงียบเอาไว้ดีที่สุด จะบอกว่าไม่ไปด้วยก็เกรงจะเป็นจุดสนใจของเพื่อนและสามีเพื่อน จำใจต้องรับคำ คือไปทั้งที่ในหัวใจมันแอบกลัวลึก ๆ และสั่นไหวเล็กน้อย เพียงแอบภาวนาในใจว่าอย่าให้เขาทำอะไรอีกเลย แต่ดูท่าทางเข้าสิน่าหมั่นไส้เหลือเกินและเหมือนจะมาหาเรื่องพูดอยู่นั่นแหละ

“น่าเสียดายช่อดอกไม้สวย ๆ แทนนะ ไม่น่าถูกทำลายขนาดนั้นเลย"

ที่สุดเขาก็เป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาก่อนเมื่อกลับมาอยู่ในลิฟต์เพียงสองต่อสองอีกครั้ง

“คงไม่ได้เป็นเจ้าสาวอย่างที่วาดหวังแล้วละมั้ง”

“ฉันจะกลับเอง” หล่อนแทรกขึ้นไม่ได้พูดเรื่องเดียวกันกับเขา

“ไม่ได้หรอกทั้งพี่ชายพี่สะใภ้ฝากมาขนาดนี้ผมทำตกหล่นไม่ได้” เขาว่าเสียงเย็น

“ไม่จำเป็นหรอกฉันจับแท็กซี่ไปไม่นานหรอก...เสียเวลาคุณเปล่าๆ”

“ยินดีเสียเวลา....” เสียเขาเรียบ ๆ

“คุณไม่ต้องมาทำเป็นหน้าเนื้อใจเสือกับฉันหรอก...คนอื่นไม่รู้ฉันรู้ดี ถอยออกไป”

ตอนท้ายหล่อนยังระมัดระวังตัวอยู่และพยายามถอยห่างจากร่างสูงของเขา ทำให้เจ้าของร่างสูงยิ้มหยันที่มุมปากขยับเข้าใกล้อีก ร่างบางต้องรนรานถอยชิดผนังลิฟต์

“คุณรู้ไว้ด้วย ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครทำให้ผมเสียเลือดได้ มีคุณคนเดียว ซึ่งคุณก็ต้องรับผิดชอบ...”

“รับผิดชอบ!” เกือบจะเป็นเสียงตะโกน ร่างหล่อนเกร็งมองหน้าเขาเขม็ง

“แล้วสิ่งที่คุณทำกับฉันล่ะ!” หล่อนหน้าเชิดขึ้นใส่เขาถามด้วยความคับแค้นใจ

“เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่โตมาก็ไม่มีใครมาทำกักขฬะกับฉันเท่ากับคุณเหมือนกัน แล้วอย่างนี้ใครจะรับผิดชอบ”

ชายหนุ่มอธิบายความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ว่าเพราะเหตุใดเวลาอยู่ใกล้ผู้หญิงปากร้ายคนนี่แล้วเขารู้สึกกระชุ่มกระชวยอยากต่อล้อต่อเถียง ยิ่งเห็นท่าทางตั้งรับของหล่อนแล้วยิ่งทำเขาอยากจะแกล้งมากขึ้น เขาเองก็ยอมรับว่าไม่เคยเกิดความรู้สึกเช่นนี้มาก่อนเลย แม้กับใครทั้งนั้น นอกจากยายปากร้ายคนนี้คนเดียว

“ผมทำอะไร” เขาแสร้งถาม

“คุณ......”

“ไหนลองสาธิตให้ผมดูสักหน่อยสิ เผื่อรื้อฟื้นความทรงจำได้มั่ง...” เขาว่ายิ้มๆ

“ตาบ้า คนบ๊อง บ้าบอที่สุดเลย”

“เอ๋าพูดแค่นี้หาว่าบ้าบอ ...แล้วถ้าทำแบบนี้ล่ะจะเรียกว่าอะไร"

“อุ๊ย ไม่นะ ปล่อย”

หล่อนร้องได้เท่านั้นจริง ๆ เมื่อเขาดึงร่างบางเข้าไปหาและกอดเอาไว้จรดจมูกโด่งลงมาที่ซอกคอ

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

ธาริณีพยายามเปล่งเสียงออกมา ร้องห้ามอีกครั้ง เมื่อมีจังหวะเหมาะ แต่ดูเหมือนคำขอกับการกระทำของอีกฝ่ายมันสวนทางกันโดยสิ้นเชิง เขาไม่ฟังเธอหรือไม่ก็ไม่ได้เข้าโสตปราสาทของเขาเลย

“ลองดูซิว่าไม่มีอาวุธในมือแล้วจะทำอะไรได้”

 เขาเลื่อนริมฝีปากมาประกบปากของหล่อนอย่างจงใจอีกครั้ง

“จูบตอบยังไม่เป็นเลยนะนี่ แล้วอย่างนี้อยากได้ช่อกุหลาบไปทำไม ฝึกให้คล่องเสียก่อนซี”

“อื้อ อื้อ”

ทำอะไรไม่ได้เลยสิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในสมองของหล่อนตอนนี้ทำให้หล่อนรอโอกาส ธาริณีหยุดการดิ้นรนทำให้อีกฝ่ายหัวเราะในลำคออย่างพอใจ แล้วบทขยี้ริมฝีปากนั้นค่อยผ่อนแรงลงสอดลิ้นอุ่น ๆ เข้าหาอย่างต้องการความหวานหอมของอีกฝ่าย ยังไม่ทันที่เขาจะตวัดปลายลิ้นซอนไซลุกล้ำเข้าไปลึกอีก เขาก็รู้สึกเจ็บแปล็บที่ลิ้นทันที่ รีบผลักร่างบางออกจากตัวแล้วใช้มือคลำป้อย ๆ ที่ปาก

“ฤทธิ์เยอะจังนะ ตัวแค่นี้...มันต้องอย่างนี้สิ!” เขาจ้องอย่างพอใจ

“ก็ลองทำกับฉันอีกสิ..คิดเหรอว่าฉันจะไม่สู้”

นี่หล่อนมาเพื่อเจอซาตานเถื่อนให้เขาได้ลิ้มลองความหอมหวานจากร่างกายเธองั้นหรอ... 

ธาริณีรู้สึกสมองปวดหนึบ  พยายามเอ่ยถามตัวเองในใจ น้ำตารื้นคลอเบ้า สมองมึนชาสายตาเริ่มฝ่าฟางเพราะม่านตาเริ่มเอ่อด้วยน้ำใส ก่อนจะไหลอาบสองแก้มนวล

“เสียใจ... ร้องไห้... มันไม่เร็วไปหน่อยหรือ ยังไม่ได้เสีย... สักหน่อย”

 “ก็ลองถึงขั้นเสียสิ..ต้องข้ามศพฉันไปก่อนนั่นแหละ”

“โอ้โฮ....อย่าบอกนะว่ายังจิ้นอยู่”

“อะ อะ ไอ้คนบ้า!”

เหลืออดเสียแล้วตอนนี้ ทำไมเขาถึงตามระรานหล่อนอยู่ได้นะมีผู้หญิงอีกตั้งมากมายในงานนั้นมีสวย ๆ ก็เยอะแต่ทำไมเขาไม่ทำจ้องที่หล่อนคนเดียว

คราวนี้หล่อนแทบไม่ได้ตั้งตัวที่เขาคว้าร่างเข้าหาอ้อมกอดอีกครั้งก่อนจะจรดจมูกที่ซอกคอและริมฝีปาก หน้าผากไปทั่วหน้าก็ว่าได้จนเขาพอใจถอนหน้าออกไป

“บอกแล้วว่าอย่าหยาบคาย....ต้องถูกทำโทษ”

เสียงทุ้มแต่แผ่วเบาพอได้ยิน เอ่ยย้ำชัดและช้า ๆ ข้างติ่งหูขาวสะอาด พอใจกับการกระทำของตัวเอง

ใบหน้าหวานเอียงหลบ สายตาปิดสนิท ชาวาบไปทั้งกาย รับรู้ลมหายใจอุ่นร้อนใกล้ซอกคองามระหง แต่อาการนั้นไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มอย่างเขา รับรู้ถึงความรังเกียจจากอีกฝ่าย กับกวาดสายตาลงไปกลางลำตัว พร้อมปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระจากการกระทำของตัวเอง

น้ำเสียงที่เปล่งออกมาแม้จะไม่เห็นหน้าคนพูด แต่ธาริณีสัมผัสได้แน่ชัด ว่าเป็นการเอ่ยอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะตัดสินใจปาดม่านน้ำตาทิ้งไปและหันมาเผชิญหน้า จ้องตอบอย่างแค้นเคือง แต่อีกฝ่ายกลับตอบมาว่า

“กลัวตายละ”

เมื่อเจอสายตาคมที่มองมา คนตัวโตเอาแต่ใจแกล้งทำเป็นกลัว ขยับร่างหนาออกห่างไปหนึ่งก้าว