ผ่านไปหลายชั่วโมง คนตัวโตก็หลับสนิทจนได้ยินเสียงกรนเบาๆ ดังออกมาจากลำคอ คนที่ทำงานไม่รู้เรื่อง เงยหน้าขึ้น มองไปที่ร่างสูงใหญ่ด้วยสายตาที่อ่อนแสงลง
แม้ว่าเขาจะร้ายด้วยสักแค่ไหน แต่หล่อนก็ยังอดหวั่นไหวไม่ได้
ร่างอรชรในชุดโบราณบานบุรีลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินอ้อมโต๊ะทำงานออกมา หยุดที่ตรงโซฟา มองใบหน้าหล่อจัดของสามีตัวร้ายอย่างพิจารณา และก็ยิ่งถลำลึกลุ่มหลงมากยิ่งขึ้น แม้จะรู้ดีว่าตัวเองไม่มีทางโชคดีเหมือนเช่นกับผู้หญิงคนอื่นๆ ของเขาก็ตาม
“ฉันจะพยายามเป็นภรรยาที่ดีที่สุด แม้ว่าคุณจะไม่เคยต้องการก็ตาม”
ร่างอรชรค่อยๆ ลุกเข่าลงกับพื้น นิ้วเรียวยกขึ้นแตะไล้ตามสันกรามแกร่งของศาสตราแผ่วเบาอย่างลืมตัว ไล้นิ้วไปตามโครงหน้าสมบูรณ์แบบ ก่อนจะมาหยุดที่ริมฝีปากหยักสวยปานอิสตรี ริมฝีปากนี้ไงที่มักจะจิกกัดหล่อนให้เจ็บปวดตลอดเวลา
แต่ทำไม... เวลานี้มันถึงได้น่ามองนัก...?
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หรือว่าหล่อนถูกม
