13
ตุ๊กตาหน้าเหวอ คืนนั้น เขารู้สึกตัวนานแล้วเหรอ เขาเห็นและได้ยินทุกอย่างแต่แกล้งนอนนิ่งๆ กระทั่งถึงตอนที่เธอเห็นเขามองอย่างนั้นเหรอ
ความอายอาบไปทั่วใบหน้า แต่ที่ริมฝีปากล่างที่ถูกปลายนิ้วแข็งลูบไล้กลับร้อน อกหวามวาบ ติ่งสวาทกลางซอกขามันกระตุกอย่างไม่ควร
นพดนัยตาพราว หัวเราะเบาๆ ขณะมองหน้าเหวอๆ หากน่ารักน่าใคร่ จนต้องยื่นหน้าเข้าไปจูบแก้มนุ่ม
“นพ!”
เธอร้องปราม แต่ไม่กล้าเสียงดังมาก กลัวจนสั่นว่าจะมีใครผ่านมาพบเจอ มันไม่ควรอย่างยิ่ง ที่นี่ที่ทำงาน คนกว่าครึ่งรู้ว่าเธอเป็นแฟนเอกรัฐ
“อย่าอายผม ตุ๊กตา... คุณไม่ได้ทำอะไรผิด ไอ้เอกเป็นแฟนคุณ การที่คุณจะทำอะไรกับมันย่อมไม่ผิด”
ลมหายใจอุ่นๆ กับเสียงทุ้มต่ำสั่นประสาทหญิงสาว นั่นไม่พอ ปลายจมูกโด่งที่ปัดผ่านแก้มเบาๆ กระตุกหัวใจ
“ละ... แล้วสิ่งที่คุณกำลังทำ มันเรียกว่าผิดมั้ย” เธอต่อว่าเสียงเบา ชักร้อนๆ หนาวๆ กับมือที่คลึงหัวไหล่
นพดนัยหัว
