EP.05
1557 Words
EP.5
“อำพัน แน่ใจหรือว่าจะไปประเทศมุสตาร์”
เสียงเพียงเพชรพี่ชายของหญิงสาวดังมาจากหลังหน้าจอคอมพิวเตอร์ สายตาที่จับจ้องที่หน้าจอ และมือที่รัวอยู่บนแป้นพิมพ์ไม่ได้สนใจต่อร่างเพรียวบางที่ยืนกอดออกมองอยู่มากนัก
“ตอนนี้งานสำคัญกว่าน้องแล้วใช่ไหม”
หญิงสาวอดค่อนขอดพี่ชายไม่ได้ น้องสาวมาเยี่ยมทั้งที จะเงยหน้ามาพูดกันดีๆ ก็ไม่ได้ ทุกวันนี้มีแต่งานๆ แล้วก็งานเลยนะพี่เพชร
“ก็พี่ทำงานอยู่นี่ งั้นขอเวลาแปบนะเดี๋ยวค่อยคุยกัน” พูดจบชายหนุ่มก็เงียบเสียงไป และหันไปสนใจอยู่กับงานที่ตนทำต่อ
อำพันแบะปากนิดหนึ่งอย่างนึกหมั่นไส้ ก่อนจะพาร่างเรียวระหงไปนั่งลงที่โซฟาที่อยู่ถัดไป หากแต่สายตาก็มิวายสำรวจไปภายในอาณาบริเวณโดยรอบ โห ห้องพี่ชายของเธอรกขนาดนี้เลยหรือเนี่ย
“แล้วเมื่อไรพี่จะหาพี่สะใภ้ให้น้องเนี้ย” เธอมิวายตะโกนถามพร้อมกับเดินไปจัดเก็บข้าวของที่วางระเกะระกะให้เข้าที่
“ยังไม่พบ คงจะยังไม่เกิดมั้ง”
คำตอบทำให้หญิงสาวนึกหมั่นไส้ หน้าตาก็ดี รูปร่างก็ถูกสเปกสาวๆ หลายคน แต่ทำไมน้า ทำไมพี่เพชรของเธอถึงไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที
“ทำแต่งาน เดี๋ยวแก่เสียก่อน สาวไม่มองนะ”
“ช่างมันสิ อยู่คนเดียวสบายใจออก เป็นอิสระด้วย” ผู้เป็นพี่ชายตอบอย่างไม่ยีระ
“เอ้า ทำเป็นหยิ่งเข้าไป ถึงว่าจนปานนี้ใกล้จะขึ้นคานแล้ว ยังไม่มีแหม่มคนไหนมาชอบเลย”
“เรื่องของฉัน แล้วแกล่ะอำพัน เมื่อไรจะหาน้องเขยให้ฉันสักที” เจอคำถามนี้เข้า น้องสาวก็อึ้งไปเหมือนกัน พี่เพชรนะพี่เพชร เถียงทีไรเป็นได้เข้าตัวของเธอทุกที
เห็นน้องสาวเงียบ เพียงเพชรยิ่งได้ใจ ผู้เป็นพี่ชายจุดยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะลุกจากมุมทำงานแล้วเดินเข้ามาหาน้องสาวจอมปากจัด
“ว่าไงจ๊ะ แม่นางอำพัน เมื่อไรจะได้แฟนกับเค้าสักที เห็นตะลอนๆ ไปทุกที่ ไม่เห็นมีหนุ่มอาหรับคนไหนมาจีบสักกะคน”
“คงจะยังไม่เกิดเหมือนกันมั้ง” น้องสาวตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำ
เพียงเพชรเหล่ตายืนกอดอกมองน้องสาวอย่างสำรวจ อำพันอายุจะเข้าสามสิบแล้วก็จริง หากแต่ใบหน้าของเธอที่สวยหวานนี่สิ เหมือนดั่งสาวน้อยที่เพิ่งแตกเนื้อใหม่ รูปร่างเพรียวสูงจนระหงอย่างกับนางแบบบนแคทวอร์ค ด้วยเพราะเป็นคนหนึ่งที่ชอบรักษาสุขภาพ ถึงจะชอบตะลอนไปทุกที่ หากแต่การเดินทางมันไม่เคยเป็นอุปสรรคต่อสีผิวของหญิงสาวเลยสักนิด
“มองอะไรเนี้ย” สาวทรงโตมองค้อนพี่ชายที่ทำสายตากรุ่มกริ่มในยามที่มองเธอ “อย่าคิดอะไรบ้าๆ นะเฟ้ย ยูโดของน้องยังใช้ได้อยู่นะ คราวก่อนไม่เข็ดอีกหรือไง หรือว่าจะลองดูอีกครั้งจ๊ะ”
อำพันตั้งการ์ดเตรียมพร้อม เมื่อเห็นท่าทางไม่ดี ก็อีตาเพียงเพชรพี่ชายตัวดีของเธอน่ะสิ ชอบแกล้งกันอยู่เรื่อย แต่ก็เถอะ เท้าและหมัดจากวิชายูโดที่เธอฝึกอยู่เป็นประจำก็ทำให้เพียงเพชรเข็ดหลาบไปเหมือนกัน
เพียงเพชรหงายหน้าขึ้นหัวเราะร่า ก็เพราะโก๊ะอย่างนี้ละสิ ผู้ชายที่ไหนจะกล้าเข้ามาใกล้ นี่โก๊ะถึงขนาด สู้ตายโว้ยเลยนะนั่น
“เอ้า มานี่ มาเข้าเรื่องกันสักที”
ชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง ก่อนจะพาร่างสูงล่ำมานั่งลงบนโซฟา อำพันมองค้อนพี่ชายนิดหนึ่งอย่างนึกรำคาญ หากแต่ก็ขยับมานั่งข้างๆ กับเพียงเพชรแต่โดยดี
“เอาคำถามเดิม นี่อำพันคิดยังไงถึงไปที่ประเทศมุสตาร์”
อำพันบิดยิ้มที่มุมปาก ดวงตาคู่สวยจ้องจับที่กรอบหน้าหล่อคมของเพียงเพชรเขม็ง
“ก็มุสตาร์เป็นประเทศหนึ่งที่มีอารยธรรมที่เป็นดั่งเดิมอยู่นี่ แถมยังมีประวัติสาสตร์ที่ยาวนาน และก็เป็นอีกประเทศหนึ่งที่น้องยังไม่ได้ไปด้วย”
“แล้วคุณรินนิภากับคุณภาติยะล่ะ ทั้งสองทำไมไม่มาด้วยอย่างทุกครั้ง” สายตาที่มองน้องสาวของเพียงเพชรเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“ยายนิไปเกาหลี ส่วนคุณภาติยะก็ไปที่อินโดนีเซียค่ะ ช่วงนี้เราสามคนไม่ได้ทำงานด้วยกันหรอก งานยุ้งยุ่ง”
“แต่พี่เป็นห่วงเรานี่อำพัน ก็รู้ๆ อยู่ว่ามุสตาร์เป็นประเทศที่มีผู้คนที่โหดเหี้ยม ดิบและก็เถื่อนขนาดไหน ก็เพราะเป็นประเทศปิดนะแหละ พวกเขาถึงไม่ให้เห็นความดิบเถื่อนของพวกเขา เกิดอำพันไป แล้วเขาฆ่าปาดคอล่ะจะทำยังไง”
“ฆ่าปาดคอก็ตายน่ะสิพี่เพชร ถามได้” หญิงสาวตอบด้วยกรอบหน้าทะเล้น หากแต่เมื่อเห็นสายตาที่จริงจังของพี่ชายแล้ว หญิงสาวจึงยิ้มแหย “โธ่พี่เพชร อย่าคิดมากน่า คนเราถ้าไร้มนุษยธรรมขนาดนั้นจริงๆ ก็คงจะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้หรอก ทั่วโลกก็คงจะพากันประณามคนประเทศนี้แน่”
“อย่าเพิ่งได้ใจไปยายอำพัน ยิ่งแกไปตัวคนเดียว แถมไปอย่างเงียบๆ แบบนี้มีหวังคงไม่แคล้วจากที่พี่พูดมากนักหรอก”
“พี่เพชร” หญิงสาวมองค้อนประหลับประเหลือก ยังแช่งกันได้อีกนะพี่เพชร
“ไม่ได้ไปด้วยก็อย่ามาแช่งกัน เดี๋ยวเถอะ”
“ถึงพี่ไม่ได้ไปด้วย แต่พี่ก็แจ้งเรื่องของเราไปให้สถานทูตที่นั่นรู้แล้วนะ อย่างไรเสียเมื่อมีอะไรเกิดขึ้นก็ไปขอความช่วยเหลือจากที่นั่นได้”
“งั้นก็ดีสิจ๊ะ” อำพันยิ้มร่า ก่อนจะโผเข้าไปกอดพี่ชายเอาไว้แน่น “น้องรักพี่เพชรที่สุดเลย”
เธอทั้งกอดทั้งจูบพี่ชายจนเพียงเพชรเบ้หน้าแล้วรีบผลักแม่น้องสาวตัวดีออกไปอย่างรวดเร็ว
“หยุดเถอะยายอำพัน จั๊กจี้เว้ย” คนตัวใหญ่โวยลั่นห้อง ก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นไปยืนทำหน้าเจื่อนอยู่อีกทางหนึ่ง
“เพราะอย่างนี้นี่น้าถึงไม่มีแหม่มสาวๆ มาจีบ เค้าจับนิดจูบหน่อยทำเป็นจั๊กจี้” แม่น้องสาวตัวดียิ้มเยาะ มองค้อนวงใหญ่จนพี่ชายรับแทบไม่ทัน
“ถ้าเป็นแหม่มสาวๆ ก็ดีสิ แต่นี่เป็นแกยายอำพัน อึ๋ย เห็นแล้วสยอง”
“อ๊าย พี่เพชร นี่ว่าฉันน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรือยะ ไม่ยอมเว้ย ไม่ย้อม”
อำพันโวยวายลั่น คว้าของที่อยู่ใกล้มือ ทั้งหมอนทั้งขวดน้ำขว้างใส่เพียงเพชรจนอีกฝ่ายรับแทบไม่ทัน
ร่างสูงใหญ่ ผิวสีน้ำตาล จมูกโด่งจนเป็นสัน และดวงตาสีฟ้าเข้มของชายหนุ่มวัยสามสิบปี บอกเอกลักษณะได้เป็นอย่างดีว่าเขาเป็นชายหนุ่มจากประเทศตะวันออกกลาง
ชายหนุ่มคนนั้นเดินเข้ามาภายในบริเวณโรงงานแห่งหนึ่งอันเป็นสถานที่พักและเก็บน้ำมันดิบที่นำเข้ามาจากประเทศมุสตาร์
เมอัย เค คาฟิยอส คือชื่อของเขา
เขาคุมงานส่งออกน้ำมันของประเทศด้วยตนเองอยู่ที่อเมริกามาได้เกือบเจ็ดปีแล้ว มันเป็นเจ็ดปีที่น้อยครั้งนักที่ชายหนุ่มจะได้กลับบ้านเกิด งานทุกอย่างรัดตัวและต้องดูแลด้วยตนเอง ไม่อย่างนั้นอาจจะเกิดผลเสียจากหลากหลายสาเหตุมาไม่วินาทีใดก็วินาทีหนึ่งแน่
ด้วยเพราะการดูแลและควบคุมงานทุกอย่างด้วยตนเองนี่เอง จึงทำให้เขาทราบถึงสาเหตุต่างๆ ได้เป็นอย่างดี และสามารถที่จะแก้ไขปัญหาเหล่านั้นไว้ได้ทัน
แต่ก่อนที่เขาจะทันได้เดินทางกลับออกไปจากโรงงานแห่งนั้นและไปดูงานอีกโรงงานหนึ่งใกล้ๆ กัน ราชีฟ เลขาฯ คนสนิทก็ได้เข้ามารายงานข่าวด่วนสำหรับเขาเสียก่อน
ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายเจิดจ้าอย่างน่ากลัวเมื่อราชีฟบอกข่าวการสูญเสียบิดา ที่กูรัคพ่อบ้านแห่งคฤหาสน์เพิ่งส่งข่าวมาจากมุสตาร์เมื่อนาทีก่อน
ชายหนุ่มเข่นเขี้ยวจนเป็นสัน สองมือที่แนบลำตัวเปลี่ยนมาเป็นรวบกำแน่น เป็นไปไม่ได้ที่พ่อของเขาจะตาย มันยังเร็วเกินไป โดยเฉพาะการตายที่มันกะทันหัน
พ่อถูกวางยา!!
อย่างนี้มันหยามหน้ากันชัดๆ
เขาทอดสายตามองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย หัวใจที่เต้นรัวมันรู้สึกเหมือนทุกอย่างที่สมบูรณ์ขาดหายไปอย่างที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่มีใครรู้ภายใต้สายตาและใบหน้าที่เรียบเฉยว่างเปล่านั้น มันแฝงเอาไว้ด้วยความรู้สึกที่มันเจ็บปวดมากเพียงไร นอกจากเขาเท่านั้นแหละที่รู้ความรู้สึกของตนเอง
“ราชีฟ จัดการเคลียร์งานตรงนี้ให้เสร็จ แล้วส่งมอบงานต่อให้กับธาร์มากีย์ เย็นนี้เราจะกลับมุสตาร์”
- Writer
