กุหลาบทราย..ใต้แสงจันทร์

EP.01

EP.01

ภายใต้แสงจันทร์อันสุขสกาว ลมเย็นยามค่ำคืนพัดพาไอเย็นของยามรัตติกาลที่แสนจะยาวนานมาให้อาณาบริเวณพื้นที่ดังกล่าวที่เมื่อยามกลางวันช่างร้อนระอุเป็นยิ่งนัก

ทะเลทรายแห่งมุสตาร์ คืออีกหนึ่งพื้นที่ ที่ร้อนระอุไปด้วยเปลวไฟแห่งดวงสุริยะอันร้อนแรง หากเมื่อแสงจันทร์มาเยือนคราใด ความหนาวเหน็บก็ทำความทารุณให้กับพื้นที่นี้ได้เหมือนกัน

ร้อนแรงดั่งเปลวเพลิง หากชุ่มเย็นดั่งแสงแห่งจันทรา

เสียงม้าดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของราตรีนั้น ไม่นานนักตรงจุดกึ่งกลางของแนวเทือกเขาหินทะเลทรายก็ปรากฏจุดเล็กๆ ขึ้นก่อนจะค่อยๆ ขยายใหญ่ ปรากฏเป็นรูปคนบนหลังม้ามาแต่ไกล โดยมีเหล่าฝุ่นผงปลิวว่อนเป็นฉากหลัง

ไม่ถึงสิบห้านาทีต่อจากนั้นม้าตัวนั้นก็ถูกบังคับให้ผ่อนแรงลงและหยุดลงในที่สุด ที่หน้ากระโจมแห่งหนึ่งที่มีแสงจากคบไฟส่องสว่างให้กับอาณาบริเวณโดยรอบ ตรงหน้าของกระโจมแห่งนั้นมีทหารในชุดลายพรางสีเทาเขียวสองคนยืนมองดูเหตุการณ์นั้นอยู่อย่างระวัง

เมื่อม้าตัวนั้นหยุดลง คนบนหลังม้าในชุดผ้าคลุมขนสัตว์พื้นเมือง บนหัวมีผ้าแพรคลุมตั้งแต่หัวจรดต้นคอ โดยมีเพียงช่องว่างของใบหน้าเท่านั้นที่เผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น สีผิวบนใบหน้าที่กร้านแดดนั้นเป็นสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาทั้งสองข้างลึกโหลอย่างน่ากลัว

ก่อนจะเบี่ยงกายลงจากหลังม้า พาร่างกายที่องอาจและสูงใหญ่ตรงไปที่กระโจมหลังนั้นในทันที

“ท่านครับ ฮาบาร่ามาถึงแล้วครับ” ทหารนายหนึ่งเปิดผ้ากระโจมเข้าไปภายในก่อนจะรายงานเสียงรัวเร็ว

ชายภายในชุดผ้าคลุมสีดำสนิท ปกปิดเอาไว้ทุกสัดส่วนของร่างกาย แท้กระทั่งใบหน้าของตนเองที่มีหน้ากากสีดำสนิทปกปิดเอาไว้อย่างมิดชิด เผยให้เห็นแค่ดวงตาที่คมกล้า ที่เงยหน้าขึ้นสบกับทหารนายนั้นก่อนจะเอ่ยอนุญาตให้นำตัวบุคคลดังกล่าวเข้ามา

ท่าน ในความหมายการเรียกของทหารนายนั้นจุดยิ้มที่มุมปากอย่างยินดี ประกายตาทั้งสองข้างวาวโรจน์

“ท่าน” ชายในชุดผ้าคลุมพื้นเมืองค้อมศีรษะคำนับ ท่าน ในความหมายอย่างนอบน้อม

ขณะที่ชายคนนั้นผุดตัวลุกขึ้น พร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างขบขันและยินดี หากแต่ส่วนหนึ่งกลับคงเอาไว้ด้วยแรงแห่งอำนาจ

“นั่งก่อนสิ ฮาบาร่า” ชายคนนั้นผายมือเชื้อเชิญก่อนจะทรุดนั่งลงที่เดิม

ฮาบาร่าขยับกายไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ถูกเตรียมเอาไว้รอท่า ก่อนจะจุดรอยยิ้มยินดีเช่นกัน “ข้าดีใจที่ได้พบกับท่านอีกครั้ง” เสียงสื่อสารเป็นภาษาพื้นเมืองของชนเผ่าหนึ่ง

“ข้าก็ดีใจเหมือนกัน หลังจากที่ฝังศพของท่านแม่แล้วข้าก็ไม่ได้ไปที่นั่นอีก เป็นอย่างไรบ้างล่ะ ชนเผ่าของเจ้าสงบสุขดีรึ”

“ขอรับ พวกเราอยู่อย่างสงบสุขไม่เคยรุกรานใคร จึงไม่ค่อยมีปัญหากับเผ่าหรือประเทศอื่น”

ฮาบาร่าหัวหน้าชนเผ่าฮิบบรูอีน อีกชนเผ่าเร่ร่อนหนึ่งในพื้นที่ทะเลทรายแถบนี้ และบัดนี้พวกเขาก็ยังทำตัวเช่นดั่งบรรพบุรุษ คือทำอาชีพเลี้ยงสัตว์ หากแต่บัดนี้ ความคิดเหล่านั้นก็ได้หมดไปเพราะความเมตตาของท่านชีคที่ได้จัดสรรพื้นที่ให้กับเขาได้ทำกิน และอยู่เย็นเป็นสุขตลอดมา

หากในเวลานี้ฮาบาร่ากลับถูกเรียกตัวจาก ท่าน ให้มาพบเนื่องด้วยมีเรื่องสำคัญจะให้ช่วย

“เจ้าคงจะทราบข้อความจากสาสน์ของข้าแล้วนะ ฮาบาร่า” ท่าน เริ่มเข้าเรื่องในทันที เมื่อเสร็จเรื่องแล้วก็จะได้แยกกันไป

“ข้าทราบแล้ว แต่ท่าน มันเสี่ยงมากนะขอรับ”

ฮาบาร่าร้องเตือนอย่างหวังดี สีหน้าเต็มไปด้วยอาการ ตระหนก ใช่ มันตระหนก ตระหนกตั้งแต่ทราบข่าวจาก ท่าน ทีแรกแล้ว

“แต่ข้าจะทำ ข้อยอมให้มันมามากแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องเป็นของข้า แต่เพียงผู้เดียว” เอ่ยจบ ก็เปิดเสียงหัวเราะออกมาจนดังก้องไปทั่วกระโจมแห่งนั้น

ขณะฮาบาร่ากลับแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหนักใจ หากตนไม่ช่วยก็เสมือนคนเนรคุณ เพราะ ท่าน เคยช่วยครอบครัวของเขาเอาไว้และเป็นคนที่สนับสนุนให้เขาเป็นหัวหน้าเผ่าตราบจนทุกวันนี้ และหากช่วย มันก็เหมือนกับทำบาปและก็ได้นำพาชนเผ่าของตัวเองก้าวเข้าไปสู่วังวนแห่งความตายไปครึ่งหนึ่งแล้ว

“ว่าอย่างไร ฮาบาร่า” ดวงตาที่แข็งกร้าวจ้องมองนิ่งที่ใบหน้าของชายหัวหน้าเผ่าฮิบบรูอีนเขม็ง

“เอ่อ ข้า-ท่าน”

เห็นดวงตาคู่นั้นแล้วชายหัวหน้าเผ่าก็ถึงกับร่างกายสั่นเทาไปด้วยความขลาดกลัวต่อพลังและอำนาจภายใต้ดวงตาคู่นั้น มันคอยกดดันความรู้สึกของอีกฝ่ายให้รู้สึกตื่นกลัวและร้อนรนไปด้วย

“ก็ได้ท่าน” ฮาบาร่าตัดสินใจในที่สุด ก่อนจะล้วงเอาขวดยาขวดหนึ่งออกมาจากถุงย่ามข้างเอวมาถือไว้

เห็นขวดยาขวดนั้นแล้ว ท่าน ก็ถึงกับหัวเราะร่าอย่างพึงพอใจ ขณะฮาบาร่าได้แต่ยื่นมืออันสั่นเทาวางขวดยานั้นลงบนโต๊ะอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก อาจจะเรียกว่าจำยอมเสียมากกว่า ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่น

“ยาขวดนี้ใช่ไหมที่ท่านต้องการ”

“ใช่” ชายคนนั้นเปิดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้ง แล้วหยิบขวดยาขวดนั้นขึ้นมาชูดูด้วยความพึงพอใจ “ในที่สุดข้าก็ได้มันมา ดีมากฮาบาร่า เจ้าทำได้ดีมาก”

ท่ามกลางเสียงหัวเราะที่น่ากลัวนั้น ฮาบาร่ากลับรู้สึกเต็มตื้นไปด้วยความตระหนกกลัว คำของบิดาในครั้งอดีตลอยเวียนวนมาอีกครั้ง

“ยานี้เป็นยาประจำเผ่าของเรา สกัดมาจากต้นพิษเจลล่าร์ที่หายาก เป็นพิษที่ไร้สีแล้วก็กลิ่น ไม่มีใครรู้ได้หรอกว่าคนที่วางยาพิษตัวนี้ที่แท้จริงแล้วมันจะเป็นใคร พิษนี้มันจะค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในกระแสเลือดคล้ายดั่งกับพิษของงูเห่าทะเลทราย ทำให้ร่างกายของคนที่ถูกวางยาค่อยๆ หมดสภาพลง และตายในที่สุดอย่างทุกข์ทรมาน”

ฮาบาร่าถึงกับนิ่วหน้าเมื่อสิ้นสุดคำของบิดาที่เอ่ยเตือนเขาในวันนั้นว่า

“พิษชนิดนี้มีเพียงสามขวดเท่านั้น และนี่ก็เป็นขวดสุดท้าย มันสามารถที่จะช่วยถอนพิษบางชนิดที่สกัดจากต้นเจลล่าร์และต้นตูมงได้ เท่ากับว่ามันมีคุณมหาศาลเท่ากับโทษ ขวดแรกปู่ของเจ้าเคยใช้ลอบสังหารท่านชีคการ์ตาโมล์ จนทำให้ชนเผ่าของเราต้องเร่ร่อน ส่วนขวดที่สองใช้ช่วยเหลือท่านชีคมิโคที่ถูกพิษของพวกเผ่า เบดูอิน ที่ทุ่งซาม่าจนพวกเราได้รับความดีความชอบมีคุณความดีขึ้นมาอีกครั้ง และได้มีที่ทำกินเป็นหลักแหล่งตลอดมา”

หัวหน้าเผ่าชาวฮิบบรูอีนเลื่อนระดับสายตาไปมองหน้าของ ท่าน คนนั้นอีกครั้งอย่างฮึดฮัดใจ ใช่ ถึงแม้ว่าจะเป็นยาพิษแต่ยาตัวนี้ก็มีคุณเท่ากัน ครั้งหนึ่งเคยให้โทษ และครั้งหนึ่งเคยให้คุณ มันมีคุณค่าเท่าๆ กัน คำสอนของพ่อของเขาบอกเอาไว้และย้ำเตือน ยาขวดนี้จะใช้ให้คุณเท่านั้น

หากเวลานี้ มันกลับกำลังจะถูกใช้ไปในทางที่ผิด และจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรกับชนเผ่ากลุ่มนี้อีก หรือมันจะถึงคราวที่เผ่าของเขาจะต้องเดือนร้อนอีกครั้งแล้ว

อย่างนั้นหรือ!?

“เอ่อท่าน จะใช้ยาขวดนี้จริงๆ หรือ” ฮาบาร่าเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ

ใช่เขาไม่แน่ใจและเสียใจอีกต่างหากที่เอายาขวดนี้ออกมา

หากคำตอบที่ตอบกลับมาเป็นแค่เสียงหัวเราะและนั่นก็ยืนยันได้เป็นอย่างดีแล้วว่า ท่าน ต้องการสิ่งไหนก็ย่อมได้ และความต้องการเหล่านี้มันย่อมจะสำเร็จ

มันจะก้าวมาพร้อมกับความยิ่งใหญ่ที่เขาจะเป็นเพียงผู้เดียวเท่านั้น