‘คุณลิลิน ฉันจะไม่ไหวแล้วค่ะ ฉันไม่มีแรง คุณต้องเปิดประตูห้องให้ฉันเข้าไป!’
ลิลินได้ยินแบบนั้นก็รีบเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ๆ กว่าเดิม ในขณะที่ปลายฝนตัวเริ่มจางลง ๆ เรื่อย ๆ จนตอนนี้ดวงจิตของเธอเริ่มไม่เหลือเคล้าเดิมแล้ว
‘ตึก ๆ ตึก ๆ ตึก ๆ’
“หลบ! ออกไป! หลบไปให้หมด อย่ายืนขวางทางฉัน”
ลิลินตะโกนบอกทุกคนที่อยู่รอบข้าง ก่อนที่จะรีบวิ่งไปผลักประตูห้องพัก และเรียกหมอณภัทรทันที
“หมอ! ช่วยด้วย ช่วยให้ได้นะหมอ! ฉัน เอ่อ... เจ้านายฉันจะตายแล้ว”
“ฝนเป็นอะไร? มีสติ ไม่มีใครเป็นอะไรนะ!” หมอณภัทรรีบจับแขนลิลินเตือนสติ จนร่างเล็กที่ยืนหอบแหก ๆ ตอนนี้ รีบหันขวับไปมองร่างบนเตียง
“ไม่มีได้ไง ก็ฉัน… ฟะ ฟื้นแล้ว!”
เมื่อลิลินหันไปเห็นร่างตัวเอง ใจดวงน้อย ๆ ก็แทบหล่นไปกองที่พื้น เพราะปลายฝนเธอถูกดึงเข้าไปวูบ
และตอนนี้ก็นอนกะพริบตาปริบ ๆ ราวกับคนแข็งแรงดีทุกอย่าง
จนทำให้ติณห์ที่อยู่ข้าง ๆ เขารีบหันขวับตามท
