‘วุ่นวายยังไงคะคุณลุง?’
‘เจ้าไม่มีสิทธิถาม เพราะเจ้าลั่นวาจาขอข้าแล้ว’
‘พรึบ’ เท่านั้นแหละ ร่างโตก็หายวับไปกับตา จนทำให้ปลายฝนกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อมองหาอีกครั้ง
แต่มันกลับว่างเปล่าและทำเธอหนาวขึ้นฉับพลัน อยู่ ๆ ร่างบางของดวงจิตนั้น ก็กระสันขนลุกชันขึ้นมา
‘นะ หนาว ทำไมอยู่ ๆ หนาวแบบนี้’
เมื่อปลายฝนบ่นและลูบแขนตัวเองเบา ๆ ความรู้สึกของหญิงสาวก็ทำให้ติณห์ที่นั่งคุยอยู่กับแม่รีบหยัดตัวลุกจากเก้าอี้ทันที
ก่อนที่ เขาจะกดกริ่งเรียกพยาบาล
“มีอะไรรึเปล่าติณห์ สัญญาณชีพลิลินก็ปกตินี่”
“แป๊บนะครับแม่”
ติณห์ตอบแม่เท่านั้น เขาก็กดกริ่งเรียกพยาบาลอีกครั้งอย่างร้อนใจ และเมื่อพยาบาลสาวส่งสัญญาณให้ ซีอีโอหนุ่มก็หยิบไมค์เล็ก ๆ ขึ้นบอกคนปลายสายทันที
“ผมขอผ้าห่มให้คนไข้อีกผืน”
ประโยคนั้นทำปลายฝนที่หนาวสั่นเงยหน้าขึ้นตกใจ เธอมองชายหนุ่มที่รับรู้ และก้มดึงผ้าห่มห่มให้ด้วยสายตาละห้อย
‘โถ... คุณติณห์
