เสียงน้ำที่ถูกปิด เสียงเช็ดผมลวก ๆ เสียงรองเท้าในบ้านที่ดัง ทำลิลินใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
เธอนอนตะแคงวางมือราบไปกับสะโพกสวย ๆ ของเธอ และจ้องมองไปที่ประตูห้องแต่งตัวที่กำลังเลื่อนเปิดช้า ๆ
ก่อนที่หมอหนุ่มที่กำลังตกเป็นเหยื่อจะเช็ดผมแต่งตัวเดินออกมา และเห็นภาพตรงหน้าจนชะงัก
แล้วเขาก็หยุดยืนขยี้ตาอยู่หลายครั้ง ขยี้ ๆ อยู่แบบนั้น ก่อนจะขมวดคิ้วเพ่งมองไปที่ร่างระหงส์ของยัยขี้ยั่วตรงหน้า
จนร่างเล็กที่นอนตะแคงอยู่ ค่อย ๆ จับกระโปรงชุดนอนเลิกขึ้นช้า ๆ และส่งสายตามองเขาอย่างสิเน่หาตั้งแต่หัวจรดเท้า
“หมอ... เริ่มใจสั่นเพราะฉันรึยัง?”
“...”
“ถ้าฉันเลิกกระโปรงขึ้น แล้วถอดสายชุดนอนตัวนี้ มันจะพอทำให้หมอ ขึ้นเตียงมาขยี้ฉันไหม”
หมอณภัทรมองตามปลายนิ้วขาว แล้วกลืนน้ำลายดังอึก อย่างกะอักกระอวนใจ
นี่คือเรือนร่างจริง ๆ ที่เขาเคยมอบความสุขให้ และเขา ก็คิดถึงคืนแสนวิเศษนั้นเหลือเกิน
เพราะตอนนี้เขาเห็น
