ผู้ชายในคืนนั้น
1085 Words
เจ้าของร่างบางบนเตียง เปิดตาขึ้นจากการงีบหลับ ริมฝีปากหยักสวย ขนตาเป็นแพงอนกะพริบตาถี่ ๆ อยู่หลายครั้ง ก่อนที่ปลายฝนจะใช้มือประสานกันวางที่ท้องและเพ่งมองเพดาน คิดกังวลกับเรื่องบางอย่างที่เธอปรึกษาใครไม่ได้
เธอมองและคิดทวน มองและหาคำตอบให้ตัวเอง ถึงเหตุการ์ณต่างๆที่เคยเกิดขึ้นเมื่อสิบสองปีที่แล้ว วันนั้นมันตรงกับวันนี้พอดี ครบรอบสิบสองปีนักษัตรที่ผู้ชายกำยำบึกบึนคนนั้นเคยพูดไว้กับเธอ
เธอเจอเขาคืนนั้นเวลา 3:33 น. ปลายฝนเมื่ออายุสิบสองใส่ชุดนอนหมีพูสีชมพูหวาน เธอสะดุ้งตื่นเพราะเสียงลมหวิว ๆ ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง เสียงนั้น ดังราวกับเสียงโหยหวน ดังขึ้น ๆ จนร่างเล็กหยัดตัวนั่งและขยี้ตา หันมองหน้าต่างที่ปิดสนิทสองบานด้วยความแปลกใจ ก่อนสุดท้ายจะหันไปเห็นนาฬิกาบนโต๊ะแล้วตัดสินใจล้มตัวนอน
แต่ร่างเล็กของเด็กสาว ก็ถึงกลับชะงัก เมื่อเธอเห็นว่าร่างตัวเองยังนอนหลับสนิทแน่นิ่งหนุนหมอนใบนั้นอยู่เช่นเดิม
สัญชาตญาณความกลัวทำปลายฝนดีดตัวรีบลุกขึ้น เธอยืนมองร่างเล็กใต้ผ้าห่มหนาก่อนจะลูบหน้าลูบตาตัวเองหลายครั้ง นี่ก็เนื้อหนังเธอ บนเตียงล่ะ ร่างนั้นคนที่เหมือนเธอทุกอย่างคืออะไร?
หนึ่งสมองแต่สองจิตสองใจคาดเดาไม่ได้ ว่านี่คือฝันหรือเรื่องจริง แต่เธอขอทำในสิ่งที่ตัวเองสงสัย ปลายฝนจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปหาร่างที่หลับสนิทบนเตียงที่มันเป็นตัวเธอเอง ก่อนจะแตะมือสัมผัสที่แก้มขาวนวลนั้นช้า ๆ แต่ทว่าปลายฝนแตะได้เพียงอากาศ ไม่ได้สัมผัสผิวหนังหรือมวลสารอื่นเลย
มือเล็กของเด็กอายุสิบสองกุมอกข้างซ้าย เธอตกใจและปวดหน่วง ๆ ในใจ ก่อนจะหลับตาสะอื้นไห้ ส่ายหน้ามองสิ่งที่คิดว่าตัวเองคงฝัน
ยังไงต่อล่ะ ถ้าฝันแล้วยังไงต่อ?
นอกจากฝันตอนนั้นเด็กอายุสิบสองคิดได้แค่ตัวเองตายไปแล้ว ถ้าดูตามหนังตามละคร สักพักคงมีคนมารับวิญญาณเธอไป เด็กน้อยคิดเสียดายและเศร้าที่เธอตายโดยไม่ทันล่ำลา ที่สำคัญ เธอยังไม่ได้บอกความรู้สึกจริง ๆ กับพี่ชายต่างสายเลือดห้องข้าง ๆ ของเธอด้วยซ้ำ
“ไม่ ไม่เป็นแบบนี้สิ ฮึก ๆ”
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
เสียงเคาะประตูดังขึ้นรัวๆราวกับตื่นตระหนกและล่วงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จนเด็กสาวรีบหันกลับไปมองร่างที่หลับสนิทของตัวเองอีกครั้ง แล้ววิ่งไปส่องกระจกเพื่อความแน่ใจอีกรอบ
เมื่อเห็นว่าเป็นตัวเอง ปลายฝนก็วิ่งไปมาแล้วหยุดกระโจนทับร่างแน่นิ่งบนเตียง ทำครั้งแล้วครั้งเล่าทำยังไงก็ไม่เป็นผล เหมือนทุกอย่างลอยลิ่วอยู่ในอากาศ ไม่มีแรงโน้มถ่วงใด ๆ ฉุดเธอลงไปนอนทับร่างที่หลับสนิทนั้นได้เลย เมื่อเสียงกุกกักดังขึ้นที่ลูกบิดประตู ปลายฝนก็รีบลุกขึ้นมาอีกครั้ง เธอยืนจ้องตัวเอง จ้องร่างที่หลับสนิท ก่อนจะพยายามจับผ้าห่มปกปิดร่าง แต่ก็ยังไขว่คว้าได้เพียงอากาศเหมือนเดิม นี่เธอไม่สามารถแตะต้องอะไรได้เลยเหรอ?
‘แอด... ฟุบ’ เสียงพวงกุญแจหล่นลงพื้น ทำปลายฝนสะดุ้งหันไปมองตามเสียงทันที ก่อนจะเอ่ยเรียกคนที่ประตูสะอื้นไห้
“มะ แม่...”
“ปะ ปลายฝน?”
“แม่ หนูไม่รู้ ว่ามันคือ”
“ไม่ต้องพูด เงียบ! แม่จะไปตามพ่อ! ฮือ ๆ” แม่บุญธรรมที่เก็บเธอมาเลี้ยงวิ่งออกจากห้องหน้าตาตื่น เพื่อไปตามพ่อบุญธรรมที่เป็นอาจารย์ศัลยแพทย์มา เด็กสาวมองตามหลังแม่ได้แต่ส่ายหน้าสะอื้น ถ้าพ่อเข้ามาพ่อคงไม่เชื่อ หมอยังไงก็คือหมอทุก ๆ อย่างต้องมีเหตุและผลไปทางวิทยาศาสตร์เสมอ แต่เธอจะทำอะไรได้! เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง!
แต่ทันทีที่ปลายฝนหันกลับไปมองร่างตัวเอง เธอก็ต้องก้าวถอยหลังสะดุ้งโหย่ง เมื่อเห็นผู้ชายคนนึงร่างบึกบึนหน้าคมเข้ม เขาใช้ดวงตาที่แดงก่ำถลึงมองเธอบ่งบอกชัดเจน ว่าเขาไม่ได้มาดี
“ละ ลุงเป็นใครคะ?” เด็กสาวถามเสียงสั่น รู้สึกกล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะสนทนากับผู้ชายคนนี้ ก็ดูรูปร่างการแต่งตัวเขาสิ ทั้งน่ากลัว ทั้งน่าขนลุก เขาใส่แค่โจงกระเบนสีดำมอซอ รองเท้าก็ไม่ใส่ แถมตามขาตามแขนเต็มไปด้วยแผลและคราบดำเป็นปื้น ๆ อีก
“ข้ามาเตือนเจ้า สิบสองปีที่เจ้าโกงโชคชะตามาเกิด ตอนนี้มันใกล้ถึงเวลาแล้ว!” เสียงทุ้มใหญ่ทำปลายฝนขมวดคิ้ว มองร่างสูงอย่างงุนงง นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย เรื่องบ้าอะไรโกงอะไร? นอกจากโกงข้อสอบเธอไม่เคยโกงอะไรใครเลยนะ เธออายุแค่สิบสองเองประจำเดือนยังไม่มาด้วยซ้ำ
“วะ เวลาอะไรคะลุง หนูไม่เข้าใจ หนูงงมาก”
“อีกสิบสองปีครบรอบปีนักษัตรเจ้าต้องคืนร่างนี้ให้เจ้าของ มิเช่นนั้นเจ้าจะถูกสาปให้เป็นอย่างข้า และไม่ได้ผุดได้เกิดชั่วกัลป์”
ใครคือเจ้าของ? ก็เธอเป็นเธออยู่นี่ไง นี่เธอไม่ได้ดูการ์ตูนเยอะเกินไปใช่ไหม ถ้าเป็นฝันก็ตื่นสักที! มันเลอะเทอะออกนอกโลกไปหมดแล้ว
“ละ ลุงคะหนูงง ลุงมาเข้าฝันหนูทำไม? ใครคือเจ้าของร่าง? ก็หนูเป็นหนู หนูคือปลายฝนนะคะ” ร่างบึกบึนขมวดคิ้วมองเด็กสาวด้วยความรำคาญ ก่อนจะลอบหันไปถอนหายใจอีกฝั่ง กลัวอดตะหวาดเธอไม่ได้
“ฮึ่ม! ถึงเวลาเจ้าจะรู้เอง มันเป็นวันที่เจ้ามีความสุขที่สุด และเจ้าของร่างทุกข์ใจที่สุด พ่อแม่บุญธรรมเจ้ากำลังมา ข้าไปล่ะ ไว้รอบปีนักษัตรหน้าข้าจะมาใหม่”
ร่างใหญ่หายวับไปกับตา พร้อม ๆ กับปลายฝนที่วูบกลับเข้าไปในร่างที่หลับสนิทอย่างไม่ทันตั้งตัว
- Writer
