บทที่ 22
“แค่กๆๆ” เขารีบเข้ามาลูบหลังในขณะที่เธอกำลังสำลักหน้าดำหน้าแดง ก็ไม่รู้ว่าที่หน้าแดง เป็นเพราะสำลักหรือเป็นเพราะสิ่งที่เขากำลังทำกันแน่
“ระวังหน่อยสิ เดี๋ยวก็ติดหลอดลมตายหรอก” ถึงคำพูดเขาจะไม่ค่อยน่าฟัง แต่การกระทำกลับตรงกันข้ามอย่างไม่น่าเชื่อ ก็พ่อคุณเล่นตวัดแขนยกเธอตัวลอยมาวางบนตักตัวเอง พลางลูบหลังให้อย่างอ่อนโยน
“ดีขึ้นรึยัง” สีหน้าท่าทางของเขาดูวิตกกังวล ราวกับเธอเป็นคนไข้ป่วยหนักที่กำลังจะตาย
“เอ่อ…ดีขึ้นแล้วค่ะ” เธอก้มหน้าตอบเสียงเบาหวิว จะบอกว่าอึดอัดกับสถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่ใช่ ถ้าถามว่ารู้สึกดีไหม อันนี้ก็…ไม่เชิง ทางที่ดีเธอควรพาตัวเองไปตั้งสติไกลๆ ตอนนี้เลย
“เอ่อ…ฉันอิ่มแล้ว งั้นฉันไปนะ” เธอทำท่าจะลุกขึ้น แต่กลับถูกเขารั้งเอาไว้จนแทบจมหายลงไปในตัก
“ไปเดินเล่นกันไหม” เขาก้มลงมากระซิบถาม โอ๊ย! แต่ทำไมต้องก้มลงมาใกล้ขนาดนี้ด้วย นี่ถ้าเธอไม่หดคอหนี คาดว่าจมูกเขาคงชนกั
