บทที่ 8 ท้อง
สองเดือนต่อมา...
เช้าตรู่หญิงสาวก็ไปทำงาน ตกเย็นก็กลับมานอนพักที่อพาร์ทเม้นท์ ทำแบบนี้อยู่สองเดือน ไร้วี่แววของผู้ชายอีกคน ไม่ว่าจะที่ไหนๆก็ไม่เคยได้พบเจอ
มันดีนะที่เขาหายไป เธอไม่รู้จะทำหน้ายังไงถ้าต้องเจอเขาบนเตียงในสภาพที่สติครบถ้วน แต่มันติดตรงที่เงินที่ติดเขาคงไม่มีวันหมด ใครมันจะลดหนี้ให้ฟรีๆกันบ้างล่ะ
ส่วนเรื่องพ่อแม่ เธอก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับพวกท่านเช่นกัน ถึงจะมีความคิดถึงและห่วงใยอยู่บ้างก็เถอะ แต่เธอก็ไม่อยากกลับบ้านไป กลัวกลับไปแล้วจะถูกขายให้ใครอีกก็ไม่รู้ ได้แต่ดำเนินชีวิตไปวันๆตามยถากรรม
[ โทรเข้า > น้ำฟ้า ]
( “ว่าไง” )
( “ไม่คุยกันนานเลย คิดถึง” )
( “เหมือนกัน” )
( “แกๆวันก่อนฉันเจอพี่คิริน พี่เขาหล่อมาก ได้ข่าวว่าไปศัลยกรรมมาด้วย ก็ว่าอยู่หน้าไม่เหมือนเดิม” )
( “อืม” )
( “แกไม่ตกใจเลยเหรอ หรือว่าเจอกันแล้ว” )
( “ปะ...เปล่า” )
( “แกรู้ไหม พี่เขามากับคู่หมั้น สวยมาก” )
( “ภรรยาต่างหากล่ะ” )
( “แกรู้ได้ไง” )
( “ก็...” )
( “เจอมาแล้วใช่ไหมล่ะ” )
( “เอ่อ...ยัยริสาบอก ฉันเจอเธอเมื่อสองเดือนก่อนนะ” )
( “อ๋อ จริงๆยัยนั่นคงจะโกหกแกแหละ พี่เขายังไม่แต่งงาน พวกเขาแค่หมั้นกันเอง” )
( “แกมีอะไรหรือเปล่าถึงโทรมา” )
( “เปลี่ยนเรื่องเลยนะ” )
( “เขากับฉัน เราเป็นแค่อดีตกัน ฉันไม่รู้จะพูดหรือถามถึงเขาทำไมอีก” )
( “ฉันขอโทษๆ ปากมากไปหน่อย” )
( “อืม” )
( “พรุ่งนี้ว่างไหม” )
( “ตอนบ่ายว่าง มีทำงานแค่ช่วงเช้าเอง” )
( “โอเค ไปนัดบอดเป็นเพื่อนหน่อย” )
( “ทำไมต้องพาฉันไปด้วย” )
( “ฉันโดนแม่บังคับอีกแล้ว คนนี้ฉันไม่ชอบแต่หาทางปฏิเสธไม่ได้ เลยจำใจต้องไป” )
( “อืม” )
( “เดี๋ยวไปรับที่บ้านนะ” )
( “ไม่ๆนัดมาว่าจะเจอที่ไหนเดี๋ยวฉันไปเอง” )
( “ที่เดิม ร้านเค้กหน้ามหาวิทยาลัยXX” )
หลังจากวางสายจากเพื่อน สิ่งหนึ่งที่ติดใจเธออยู่ก็คือคู่หมั้นของเขา มันเป็นไปได้ไง ก็เขามีภรรยาแล้วนี่น่า...
เอาเถอะมันเรื่องของเขา มันไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย ช่างมัน!
วันต่อมา...
พอเลิกงานก็รีบกลับอพาร์ทเม้นท์ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด ก่อนจะตรงไปร้านเค้กที่นัดกับเพื่อนสาวไว้
“ ทรายแก้ว ” เสียงของผู้ชายที่ไหนไม่รู้ ไม่คุ้นหูเลย แต่เธอก็ต้องหันไปมองตามมารยาท
“ พี่ซุงไงครับ จำได้ไหม ”
“ อ๋อ จำได้ค่ะ ”
เกือบจำไม่ได้แหนะ พี่เขาหล่อมาก ต่างจากตอนเรียนสุดๆ พี่ซุงคือรุ่นพี่ห้องเดียวกับเขาคนนั้น
“ ทรายแก้วมาหาไอ้คิรินมันเหรอ ”
“ เปล่านะคะ ทรายแก้วนัดกับเพื่อนไว้ค่ะ ”
“ อ๋อ งั้นเข้าไปพร้อมพี่ก็ได้ ปะ ”
“ เอ่อ... ” มือหนาของพี่เขาดันหลังเรียวให้เดินเข้าไปในร้าน
“ ไปเถอะ ไปนั่งรอด้านในก็ได้ พนักงานไม่ว่าหรอก ไอ้คิรินมัันซื้อร้านนี้แล้ว ” เท้าหยุดชะงักหันมองหน้าคนข้างๆ
“ มีอะไรหรือเปล่า ”
“ เมื่อกี้พี่ซุงพูดว่าไงนะคะ ”
“ ร้านนี้เป็นของไอ้คิริน ”
“ เหรอคะ เอ่อ...พี่ซุงเข้าไปเถอะค่ะ ทรายแก้วคงจะมาผิดร้านแล้ว เดี๋ยวขอโทรถามเพื่อนก่อน ”
“ เรานัดกับน้ำฟ้าหรือเปล่า ” ทำไมรู้อะ
“ .... ”
“ พี่คือคนที่นัดบอดกับน้ำฟ้า ”
“ อ๋อ ”
“ ไปเถอะ เข้าไป ”
“ อืม ”
ประตูร้านถูกเปิดออก ปรากฏกายของชายหญิงคู่หนึ่ง เรียกสายตาของพนักงานและแขกโต๊ะอื่นให้หันมอง
“ ไอ้คิริน มึงอยู่ร้านเหรอวันนี้ ” โอ๊ยย ไม่คิดว่าเขาจะอยู่ด้วย
“ ก็มึงบอกนัดสาว กูอยากมาดูไง ”
หญิงสาวรีบถอยห่างผู้ชายคนข้างๆในทันที เพราะสายตาของคนตรงข้ามที่มองมามันแปลกๆ บวกกับน้ำเสียงหนึ่งดังขึ้นแทรกในหัว ' ห้ามให้ผู้ชายคนไหนจับต้องตัว ' เป็นประโยคที่เขาเคยพูดเป็นข้อตกลง
“ ไม่ใช่คนนี้ ว่าแต่มึงจำน้องเขาได้หรือเปล่า ” พี่ซุงพูดขึ้น คงเห็นว่าอีกคนจ้องแต่เธออยู่ละมั้ง
“ จำไม่ได้ ใครเหรอ? ” ใช่สิ ข้อตกลงเขาก็พูดไว้แบบนี้ ห้ามทำเหมือนรู้จัก
“ ไม่รู้สิ กูเจอน้องเขาหน้าร้านเห็นยืนด้อมๆมองๆก็เลยพาเข้ามา ” ทำเป็นไม่รู้จักก็ดีแล้ว ใครจะอยากรู้จักกัน
“ เอ่อ...พี่คะ ทรายแก้วขอรอเพื่อนที่โต๊ะนะคะ ” หันไปพูดกับพี่ซุง แล้วไปนั่งรอทันที
“ ฮาย พี่คิริน ” เสียงของน้ำฟ้าดังขึ้น ยัยนี่สนิทไปทั่ว
“ ครับ ”
“ จำน้ำฟ้าได้ไหมเนี่ย ”
“ จำได้สิ ”
“ แล้วจำยัยนั่นได้ไหม ” ถามเสียงดังพร้อมชี้นิ้วหันมา
“ ใครเหรอ? ” ชิ!
“ ก็ดีแล้วที่จำไม่ได้ ยัยนั่นก็จำผัวเก่ามันไม่ได้เหมือนกัน ” น้ำฟ้าพูดจบเดินตรงมาหาเธอทันที ปล่อยให้อีกคนยืนเหว่อ
“ มานานยัง ” น้ำฟ้านั่งลงแล้วถาม
“ ไม่นาน ”
“ ฮะ..แฮ่ม มาแล้วเหรอ? ” พี่ซุงเดินมาทักทายทันที
“ ใครเหรอ? ” น้ำฟ้าหันมาถามเธอ
“ คนที่แกนัดบอดไง ”
“ อย่ามาอำ ในรูปหน้าตาขี้เหร่กว่านี้นะ ” น้ำฟ้าคิดอะไรก็พูดออกมาทันที
“ ฮ่าๆ รูปนั้นมันสมััยเรียนปีหนึ่งน่ะ ”
“ อ๋อ แน่ใจนะว่าคนเดียวกันอะ ” น้ำฟ้าหยิบรูปออกมา แล้วเทียบกับตัวจริง
“ ฮ่าๆ จำพี่ได้ไหม พี่ซุงไง ”
“ เหรอ หล่อขึ้นนะเนี่ย ศัลยกรรมมาด้วยใช่ปะ เหมือนพี่คิรินอะ ”
“ ใช่ หมอคนเดียวกันเลย ”
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็คุยกันถูกคอ มีแค่หญิงสาวที่นั่งฟัง ไม่ค่อยได้พูดอะไร
“ นี่ๆ แกชิมเค้กรสส้มนี้สิ อร่อยมากเลยนะ ” น้ำฟ้าเลื่อนจานเค้กส้มมาตรงหน้า เธอก็ไม่ปฏิเสธ ตักขึ้นกำลังจะเข้าปากแต่กลิ่นมันแปลกๆ พอเอาเข้าปากแค่นั้นแหละ
“ อึบ ” มือเรียวป้องปาก เพราะมันจะอาเจียน รีบวิ่งไปห้องน้ำทันที
' ก๊อกๆ ก๊อกๆ '
“ ยัยทรายแก้ว! แกเป็นอะไรเหรอ ทรายแก้ว! ” เสียงน้ำฟ้าดังตะโกนมาจากหน้าประตูห้องน้ำ
“ ปะ...เปล่า ”
“ แกทำฉันตกใจนะ ”
“ ฉันแค่อยากอ้วกเอง ”
“ ไม่ใช่ท้องหรอกนะ ”
“ ... ” เออใช่ ไม่ใช่ว่าเธอท้องหรอกนะ ตายแล้ว เขาย้ำหนักหนาให้หายากินแต่เธอดันลืมกินมันไปเลย
“ ยัยทรายแก้ว แกเปิดประตูสิ ”
“ อึบ แหวะ ” เธอหันไปโก่งคออาเจียนอีกรอบ พะอืดพะอมสุดๆ
“ แกท้องจริงๆเหรอเพื่อน ใครเป็นพ่อเด็กย่ะ แกมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้ ”
“ ... ” น้ำฟ้าพูดย้ำแต่เธอไม่ได้ปริปากพูดอะไร
ผู้หญิงทั้งสองคนที่อยู่ในห้องน้ำหารู้ไม่ว่ายังมีผู้ชายอีกสองคนที่ยืนรอและได้ยินเต็มสองหู
“ ทรายแก้วท้้องเหรอวะ ”
“ กูจะไปรู้เหรอ กูไม่รู้จัก เธอมากับมึงนี่น่า ”
“ มึงอย่ามาเล่นลิ้น กูรู้มึงจำน้องเขาได้ เมียเก่ามึงนี่น่า ”
“ ไม่ใช่เมีย แค่แฟนเก่าเอง ” ชายหนุ่มปฎิเสธเสียงแข็ง ในใจก็สั่นวูบ สั่นแปลกๆ คงเพราะเรื่องท้องด้วย ซึ่งเขารู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าเลือดเนื้อเชื่อไขนั้นต้้องเป็นของตนเองแน่นอน
🍒________🍒
นามปากกาธัญญวรินทร์