เดวิดเดินมานยืนข้างๆ สายตาบิดามองไปยังจุดเดียวกับที่เขามอง
“ยังไม่ง่วงครับ” ตามธรรมดา ดีแลนนอนดึก เขาทำงานเพลินๆ กว่าจะรู้ตัวก็แทบจะย่างเข้าวันใหม่
“มีเรื่องทำให้ต้องคิดหนักหรือไง?” คนผ่านโลกมามากกว่าครึ่งชีวิตเอ่ยถาม
ดีแลนผ่อนลมหายใจ เขาทรุดนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง เดวิดเลยเดินมานั่งข้างๆ และยังรอคำตอบของบุตรชาย
“ครับ” บิดาคือครูคนแรก ดีแลนไว้ใจเดวิดมากที่สุดเขากำลังคิดเรื่องอบเชยนี่แหละ
“ปัญหามีไว้ให้แก้ หากมัวแต่กลัว ปัญหาเรื่องนั้นก็ยิ่งจะน่ากลัวมากขึ้น ยังไม่ได้ลงมือเลย รู้ได้ยังไงว่าไม่ทางชนะ” เดวิดเปรยลอยๆ เค้าหน้าลำบากใจของบุตรชายทำให้เขาเข้าใจแบบนั้น
“ผมไม่เคยกลัวปัญหาอยู่แล้วครับพ่อ ที่ผมกังวลคือเรื่องอื่น”
ดีแลนยังไม่ยอมเปิดปากเล่าเรื่องคับใจให้บิดาฟัง
“พ่อรู้ว่าเราเก่ง แต่บางครั้งการอมพะนำไม่พูดอะไรเลย มันก็ยิ่งจะทำให้ความคลางแคลงเพิ่มขึ้น”
ดีแลนถอนใจแรงๆ เขามองสบตาบิดา เ
