แค่ครอบครัวแตกแยก อบเชยไม่มีบิดาเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ แค่นี้เทียนก็ช้ำใจมากพอแล้ว นางเลยพยายามทำงานอย่างหนัก เพื่อให้อบเชยมีที่อยู่ที่กินที่ปลอดภัย
น้ำตาของลูก กัดกร่อนหัวใจคนเป็นแม่ เทียนเลยกลั้นใจ ออกปากบอกนายจ้าง
ไม่ใช่เพราะน้อยเนื้อต่ำใจ เนื่องจากครอบครัวหวังไม่ได้คิดว่าเธอเป็นแค่คนงาน คุณท่านทั้งสองเมตตาคนงานในบ้านทุกคน ไม่ต่างอะไรกับบรรดาญาติของเขา
แต่เพราะไม่อยากให้อบเชยต้องถูกแดกดัน
บนหน้าผากของบุตรสาวจะต้องไม่มีคำว่าลูกคนใช้ติดอยู่
ปรารถนายอมรับการตัดสินใจของเทียน แต่นางก็ปล่อยให้สองแม่-ลูก ที่น่างสงสารไปไกลๆ ตาไม่ได้ ปรารถนาเลยจัดแจงให้เทียนอยู่ใกล้ๆ นางรู้ดีว่า หากนางเพิกเฉย สองแม่-ลูก นี่ตกที่นั่งลำบากแน่ๆ
ร้านขนมเล็กๆ จึงเริ่มต้นขึ้น เทียนมีฝีมือ แม้จะเหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่คำเรียกขานอบเชยเปลี่ยนไป ไม่มีใครเรียกอบเชยว่า ‘ลูกคนใช้’ อีกต่อไป อบเชยกลายเป็นลูกสาวแม่ค้า แค่นั้น
