“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเชยเลย” ดีแลนบ่นอุบ เขาเอียงคอ เกยคางไว้ที่หัวไหล่ของอบเชยแทน
หญิงสาวรีบโก่งตัวหนี สภาพการชิดใกล้เช่นนี้ เป็นอันตรายกับความรู้สึกของเขาและเธออย่างยิ่งยวด
“อย่าดิ้นสิเชย รู้ไหม... ทำแบบนี้ ทำให้ฉันคิดอะไรไม่ออก” แค่กลิ่นหอมๆ ที่ระเหยของมาจากร่างกายคนตรงหน้า ทุกครั้งที่หล่อนขยับตัวก็ทำให้ประสาทสั่งการของเขาทำงานหนักแล้ว สติสัมปชัญยะของเขายิ่งตีบตัน เมื่อเนื้อตัวเสียดสีกันไปมา หากเขาหน้ามืด ทำอะไรสิ้นคิดลงไป มันจะวนลูบกลับไปซ้ำรอยเดิม ซึ่งดีแลนไม่ต้องการเช่นนั้น ถึงระหว่างอบเชยกับเขา จะเลยจุดอันตรายนั่นมาแล้ว ดีแลนอยากให้เกียรติ อยากให้อบเชยมีความภูมิใจ และเชิดหน้าสู้สายตาผู้คนรอบตัวได้ ในวันสำคัญระหว่างเขาและเธอ
ดีแลนคิดเลยไปถึงวันวิวาห์ ซึ่งระยะเวลานั้น...อีกไม่ไกลเกินรอ
“แต่ว่า...” หญิงสาวพยายามแย้ง
“เธอยังไม่ตอบฉันนะเชย เธอปิดบังความจริงกับฉันทำไม?” เพราะถูกอบเชยปั
