ดีแลนยิ้มรับ “ตามสบายนะอดัม ต้องรอสักพักล่ะ กว่าทรงพลจะเอาเบียร์มาส่ง” ในฐานะเจ้าของบ้าน ดีแลนเอ่ยปากอนุญาต เขาเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อแขกผู้มาเยือนสนใจชมตัวบ้านรอบนอก
อบเชยกำลังทำมื้อเย็น เธอใช้ทัพพีชิมน้ำแกงในหม้อ รสชาติกลมกล่อมใช้ได้ หญิงสาวจึงวางมือ หันไปแต่งหน้าเค้กต่อ ปล่อยซุปข้นๆ เดือดคลั่กๆ อยู่บนเตา ต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าเนื้อจะเปื่อยกว่านี้
หญิงสาวฮัมเพลงเบาๆ ในลำคอ ลงมือแต่งหน้าเค้กที่อบเสร็จใหม่ๆ เป็นของหวานสำหรับมื้อค่ำคืนนี้
แทนผลไม้ที่ดีแลนชอบรับประทาน ถึงชายหนุ่มจะบ่นทุกครั้งเมื่อถึงเวลามื้อค่ำ แต่อาหารที่อบเชยทำก็หมดเกลี้ยงทุกที มันเป็นความปราบปลื้มของคนทำ หลังอาหารที่ตัวเองลงแรงปรุง ถูกปากคนรับประทาน
“ว้าว! คุณเป็นแม่บ้านของดีแลนเหรอครับ?” อดัมกล่าวทักทาย เขาเดินเลาะข้างบ้าน จนมาโผล่ที่ส่วนหลังบ้านบริเวณครัว
อบเชยยิ้มรับ “ค่ะ สวัสดีค่ะ คุณมากับคุณดีเหรอคะ?”
