“เห้! เธอคงไม่คิดว่าฉันจะจูบเธอจริงๆ ใช่ไหม?” ดีแลนไม่วายกระแซะต่อ
เขาชอบมองหน้าอบเชยตอนนี้ ผิวแก้มของหล่อนเหมือนลูกพลับ มันหวานหอมและน่าสัมผัสขนาดไหนเขารู้อยู่แก่ใจตนเองดี เมื่อไม่ว่าจะนวลแก้ม หรือปากจิ้มลิ้มได้รูปนั่น มันอยู่ในความทรงจำที่ไม่มีทางลืมเลือนได้เลย
ทุกอย่างที่เป็นอบเชย ประทับแน่นอยู่ในหัวใจของเขานี่เอง
“ทะ ทานข้าวเถอะค่ะ” อบเชยรีบพูดแทรก ก่อนที่ดีแลนจะพาเธอเตลิดเปิดเปิงไปไกลกว่านี้
ดีแลนเลยยอมสงบปาก เขากินข้าวมื้อเที่ยงเงียบๆ ในบางครั้งดีแลนก็ตักกับข้าวในจานใส่จานของอบเชย เมื่อคนตัวเล็กก้มหน้าก้มตากิน เธอรีบกิน รีบเคี้ยวไม่เหมือนครั้งก่อน
“เคี้ยวไม่ละเอียดระวังท้องอืดนะเชย”
ชายหนุ่มใช้คำพูดของอบเชยครั้งก่อนมาติงหล่อนด้วยสีหน้านิ่งๆ
บุตรสาวเทียนช้อนสายตาหวานเศร้าขึ้นมอง เธอสูดลมหายใจลึกๆ เม้มปากแน่น และก้มหน้าลงเหมือนเดิมอีกครั้ง โดยที่ไม่ได้ตอบโต้อะไรไป
“ขอบคุณค่ะ”
