ดีแลนหัวเราะลั่น เขารีบกล่าวขอโทษอบเชย เพราะสาวเจ้าน้ำตาเงยหน้ามองเขาตาขวาง
“ขอโทษๆ ฉันไม่ได้ขำเชย ฉันขำตัวเอง” อบเชยไม่เข้าใจ ดีแลนจะขำตัวเองทำไม
ปลายนิ้วชี้กับหัวแม่มือคีบลงบนปลายจมูกของเธอแรงๆ “ที่ฉันพูดแบบนั้น เพราะฉันไม่อยากให้เธอเหลิงน่ะ เธอสวยจะตาย ใครๆ ก็พูดถึง ฉันเลยต้องสกัดไว้ก่อน หากเธอรู้ตัวว่าตัวเองมีดี เธอลำพองตายเลยยัยเด็กดื้อ”
ดีแลนยอมเฉลย บางทีเรื่องนี้อาจทำให้น้ำตาของอบเชยเหือดแห้ง
อบเชยเงยหน้ามองดีแลน เธอค้นหาความจริงในดวงตาเขา คำพูดที่เขาพูดออกมา เชื่อถือได้แค่ไหน?
“เห้อ...” ดีแลนถอนใจ
ขนาดใบหน้ามีแต่คราบน้ำตา สายตาสุดเพี้ยนของเขาก็ยังมองว่าอบเชย...สวยอยู่ดี
“คุณดีโกหก” เพราะดีแลนถอนใจ อบเชยเลยเข้าใจผิด
ในเมื่อคำพูดเชื่อถือไม่ได้ ไม่สามารถทำให้อบเชยรู้สึกดีขึ้น ดีแลนเลยเปลี่ยนวิธีการใหม่ วิธีการที่เขาถนัด และคงสามารถทำให้อบเชยสงบลงได้ อย่างชะงัด
ดีแลนโน้มตัวลง
