ตอนที่ 1 ผู้ชายในฝัน
1349 Words
ตอนที่ 1 ผู้ชายในฝัน
ท่ามกลางต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ที่เรียงรายเต็มสองข้างทาง กลีบใบดอกสีชมพูกำลังร่วงหล่นจนกลีบเกลื่อนกระจายเต็มสองฟากพื้นถนน
นัชชา นักศึกษามหาวิทยาลัยปีสี่กำลังเดิมแกมวิ่งไปที่ตึกของคณะด้วยความเร่งรีบเพราะวันนี้เธอสายมากโข จากที่ต้องทำงานพิเศษเลิกตีหนึ่งจนทำให้เผลอตื่นสายในเช้านี้
ช่วงนี้พ่อของเธอป่วยหนักเข้าโรงพยาบาล ที่บ้านจำเป็นต้องใช้เงินอยู่มาก พี่ชายตัวดีที่ชื่อน๊อตก็ไม่ค่อยเอาถ่าน พอเรียนมหาวิทยาลัยไม่จบ สุดท้ายก็ไปทำงานเป็นดีเจที่ผับ ที่สำคัญติดพนันออนไลน์จนเจ้าหนี้มาตามที่บ้านบ่อย ๆ นัชชาเลยจำใจต้องหางานทำพิเศษเป็นเด็กเสริฟ์ที่เดียวกับพี่ชาย เพื่อที่จะได้มีรายได้แบ่งเบาภาระของครอบครัวได้บ้าง
-ทำไงได้ ชีวิตของคนเราบางทีต้นทุนก็ไม่เท่ากัน ความดิ้นรนต่างกันออกไป ทุกคนล้วนก็ต่างใช้ความพยายามในการดิ้นรนของชีวิตต่างกัน-
นัชชาได้แต่ฮึดสู้อยู่ในใจ เดี๋ยวพอได้ฝึกงาน เรียบจบมาก็คงจะมีรายได้ที่แน่นอน เลี้ยงดูพ่อกับแม่ไม่ให้ลำบากได้
-ถ้าพี่ชายตัวดีไม่ขยันสร้างแต่เรื่องมาให้ที่บ้านนะ-
กว่าจะถึงตึกคณะนัชชากึ่งเดินกึ่งวิ่งจนแทบจะหอบ ครั้นจะรอรถเวียนก็นานแสนนาน จะเรียกวินมอเตอร์ไซด์ก็ดันหมด วันนี้เรียกว่าวันซวยของนัชชาโดยแท้ เธอได้แต่บ่นอยู่ในใจก่อนจะมองซ้ายมองขวาเพื่อวิ่งข้ามถนนไปที่ตึกคณะฝั่งตรงข้าม
จังหวะที่จะข้าม ไม่รู้รถซุปเปอร์คาร์สีแดงโผล่มาจากไหน ก่อนจะวิ่งผ่านหน้าเธอไปแค่เสี้ยว เลี้ยวเข้าไปทางคณะทันที
ส่วนตัวนัชชาไม่ต้องพูดถึง ด้วยแรงรถที่ผ่านหน้าไปเมื่อครู่แบบเฉียดฉิว ทำให้เธอตกใจจนเซถอยหลังล้มไปนั่งอยู่กับพื้น
“ว้าย! ไอ้บ้า” นัชชาสบถตามหลังเธอรีบหยิบกระเป๋ากับหนังสือที่หล่นอยู่ที่พื้น เดินกะเผลกแกมวิ่งไปที่รถคันต้นเรื่อง ที่กำลังจอดนิ่งตรงลานจอดรถด้านหน้า
“ไอ้เตชิน ขับรถหมา ๆ อีกแล้วนะ” เธอโวยวายลั่น ยิ่งเห็นเตชินยังไม่ยอมลงมาจากรถ เพราะยังมัวจู๋จี๋กับน้องพลอยคนสวยยิ่งโมโห จนเขาลดกระจกลงมามองเธอด้วยสายตาขุ่นมัว
“โวยวายอะไรวะ”
“เมื่อกี้นายเกือบขับรถชนฉัน ...จนล้ม!”
“ตอนไหนวะ”
“เมื่อกี้ไง ก่อนที่นายจะเลี้ยวเข้าคณะ อย่าบอกนะว่านายขับรถไม่มองถนน แล้วถ้านายชนฉันตายจะทำไง ห๊ะ”
“แล้วตายยัง”
“หา!!”
“ไม่ตายนี่ยังยืนโวยวายได้ขนาดนี้ แสดงว่ายังมีชีวิตอยู่”
เตชินฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเลื่อนกระจกรถปิดใส่หน้าของนัชชาแล้วหันไปสนใจน้องพลอยของเขาต่อ ทิ้งนัชชาให้ยืนโวยวายอยู่คนเดียวจนเหนื่อย ต่อเมื่อรู้ว่าเขาไม่สนใจแน่แล้ว เธอจึงยอมเดินกะเผลกจากไป
“พี่ชิน พี่คนนั้นมีเลือดออกตรงแขนด้วยอะ” น้องพลอย ชี้ให้เตชินมองตามร่างนัชชาที่เพิ่งเดินออกไป
ช่วงแขนของเธอมีรอยครูดกับพื้นถนนจนเลือดออกซิปๆ แถมกระโปรงนักศึกษายังมีรอยเปื้อนฝุ่นจากการที่เธอล้มลงไปเมื่อครู่ เตชินได้แต่อึ้ง ยอมรับว่าไม่ทันมองจริงๆ เพราะมัวแต่เผลอเงยหน้ามองดอกชมพูพันธุ์ทิพย์ที่กำลังร่วงหล่นเป็นสาย จนไม่ทันสังเกตเห็นนัชชา
-ว่าแต่เธอน่าจะเจ็บแย่-
เขาเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักหน้ารถเพื่อหยิบพลาสเตอร์ยาทั้งแผงออกมา
“งั้นเดี๋ยวค่อยเจอกันน้องพลอย พี่ไปดูเพื่อนพี่ก่อน” เขายิ้มพลางโน้มตัวไปหอมแก้มเธอ ก่อนจะลงจากรถแล้วแยกย้ายกัน เพราะว่าก่อนหน้านี้น้องพลอยขอติดรถเขามาที่คณะ
ในห้องน้ำ
นัชชาเข้ามาล้างแผลที้เปื้อนฝุ่นด้วยน้ำเปล่า พลางหยิบทิชชูขึ้นมาซับไว้เบา ๆ แล้วเดินออกมา ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเจอกับเตชิน ที่ยืนพิงกำแพงหน้าห้องน้ำรอเธออยู่
“อ๊ะ นี่” เตชินพูดพลางยื่นพลาสเตอร์ยาส่งให้
“อะไร”
“พลาสเตอร์ยาไง ไม่รู้จักเหรอ”
“รู้จัก แต่เอามาทำไม”
“ก็มึงเป็นแผลไม่ใช่เหรอ ที่แขน” เขาส่งสายตาเชิงชี้ไปที่แขนของเธอ
“แผลแค่นี้ ไม่ตายหรอก ถ้าตายจะมายืนด่านายได้ไง” นัชชาปัดมือเขาที่ยื่นพลาสเตอร์ยาให้เธอออก ก่อนเดินออกไปทั้งที่ยังขากะเผลก แต่ทิศทางที่เดินกลับไม่ใช่ทางห้องเรียน
“ไปไหนอะ ไม่เรียนแล้วไง”
“ไม่ลง ไม่เรียนแล้ว สายขนาดนี้ แถมสภาพแบบนี้ด้วย” นัชชาตอบ แต่ไม่ยอมหันกลับไปมองเจ้าของคำถามที่เดินตามเธออยู่
“งั้นเดี๋ยวพาไปหาหมอ” ว่าแล้วเตชินก็เดินตีคู่มาขนาบข้าง ก่อนจะใช้มือจับแขนอีกข้างของเธอที่ไม่มีแผล กึ่งเดินกึ่งลากไปที่รถ
“จะพาไปไหน ปล่อยนะ ไม่ไป” เธอโวยวายแถมยังดิ้นไม่ยอมหยุด
“หนวกหูชิบหาย กูไม่พามึงไปฆ่าหรอกน่า ถ้าคิดจะฆ่าจริง กูขับรถให้ชนมึงตายไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ไป! ขึ้นรถ!”
เตชินดึงร่างนัชชาก่อนจะรีบเปิดประตูแล้วผลักเธอเข้าไป จนแขนข้างที่เป็นแผลสีกับเบาะรถจนเลือดซึมอีกรอบ
“โอ้ย...ไอ้บ้า เจ็บนะ” นัชชาน้ำตาแทบเล็ดเพราะจากที่เจ็บอยู่แล้วกลับยิ่งเจ็บมากยิ่งขึ้น ก่อนหันไปมองตัวต้นเรื่องที่เพิ่งเปิดประตูรถฝั่งคนขับนั่งข้างเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจ แต่เตชินกลับทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ขับรถออกไปที่คลินิกหน้ามหาวิทยาลัยทันที
เตชินเหลือบไปมอง นัชชาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธ ที่หางตามีน้ำตาที่ซึมขอบตาอยู่เล็กน้อย เธอประคองแขนตรงข้อศอกข้างที่เจ็บเอาไว้
“เจ็บอ่อ เมื่อกี้กูผลักมึงแรงไปหน่อย”
“ลองดูไหมล่ะ จะได้รู้ว่าเจ็บไหม” นัชชาหันขวับไปเถียงทันที
“หึ ปากดีแบบนี้ แสดงว่าเจ็บไม่มาก”
หนนี้นัชชาเงียบไม่โต้ตอบ ได้แต่เบือนหน้าหนีไปนอกหน้าต่าง
นายเตชินคนนี้ ถึงจะขึ้นชื่อว่ารูปหล่อพ่อรวย แถมที่บ้านยังมีซุปเปอร์คาร์นับสิบ จนเขาขับเปลี่ยนมาเรียนที่มหาวิทยาลัยเป็นว่าเล่น สาว ๆ ค่ อนมหาวิทยาลัย ออกจะกรี๊ดกร๊าดและพยายามเข้าหาเขาอยู่ไม่น้อย
แต่แน่นอนว่าไม่มีทางที่นัชชาจะชื่นชอบ หรือจัดอยู่ในกลุ่มสาว ๆ จำพวกนั้นแน่นอน
ผู้ชายที่ปากเสีย แถมกะล่อนและควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า เป็นอะไรที่เธอเกลียดมาก
ผู้ชายในฝันของเธอเหรอ มีคุณสมบัตินิดเดียวเอง ไม่ต้องรูปหล่อพ่อรวย แค่พอดูได้ ชนิดที่ว่าเธอไม่ต้องคอยไปแย่งกับใครให้ปวดหัว หรือต้องคอยมาระวังระแวงสาว ๆ คนอื่นได้ยิ่งดี ไม่จำเป็นต้องรวยเว่อร์แค่รู้จักทำมากินเก่ง เก็บเงินเก่งก็พอ ที่สำคัญต้องสุภาพมาก ๆ ให้เกียรติผู้หญิง เอาใจเก่ง พูดน้อย ไม่ขี้โม้ ไม่หยาบคาย ไม่เจ้าชู้ ไม่กะล่อน ไม่เสเพล
เห็นม่ะ คุณสมบัตินิดเดียวเอ๊งงงง
ที่สำคัญที่สุด ผู้ชายในฝันของเธอ
คือ….ต้องไม่ใช่ นายคนนี้!!
ว่าแต่คุณสมบัติแบบนี้คงไม่ใช่พระสงฆ์หรอกใช่ไหมเนอะ
- Writer
