หนึ่งฤทัยมองเจ้าของร่างจ้ำม่ำอย่างทุกข์ใจ เธอรักเขามากก็จริง หากไม้อ่อนซึ่งใช้ดูแลมาหลายปีเริ่มไม่ได้ผล ยิ่งโต เด็กชายยิ่งออกลายจนรับมือไม่ไหว อย่างว่าลูกเสือ ย่อมเป็น ลูกเสือวันอย่างค่ำ!
“ครูแหม่มไม่รักขนุน ครูแหม่มใจร้าย ใจร้ายเหมือนพ่อ!”ความน้อยใจถาโถมใส่ขนุน
“ถูกต้อง ครูแหม่ม ไม่รักเด็กเกเรหรอก ไปเลย กลับบ้านไปเลย ขนุนบ้า! “พอได้ทีต้นหอมก็แสดงกิริยายั่วแหย่ให้เพื่อนต้องใจเสียอีกจนได้
“กลับบ้านนะ ขนุนไปเร้ว ”หนึ่งฤทัยยิ้มให้เด็กชาย หากเขาสะบัดหน้าหนี พร้อมกับส่งเสียงกราดเกรี้ยว
“ไม่กลับ ขนุนจะเล่นชิงช้า ชิงช้าของขนุน”เขาชี้มือไปที่ชิงช้าดึงดันจะเล่นให้ได้
“ขนุนอย่าดื้อสิคะ ดื้ออย่างนี้ครูแหม่มไม่รักนะ”ครูสาวก้าวไปใกล้เด็กชาย หากขนุนกลับส่งเสียงกรี๊ดใส่พลอยให้หนึ่งฤทัยต้องถอยห่าง เธอพยายามแข็งใจปล่อยให้เด็กชายอาละวาดเต็มที่ หากเข้าไปปลอบอีก คงไม่เป็นผลดี
ช่วงเวลานั้นลินจันทร์ม
