เหลี่ยมพรางรัก

รู้หน้า แต่ไม่รู้ใจ

“มันเปื้อนหมดแล้ว เดี๋ยวฉันซักให้ก็แล้วกัน”หล่อนขวยอายที่ทำผ้าเช็ดหน้าเขาชุ่มด้วยน้ำตา

“รับไว้เถอะ เอาไว้ดูต่างหน้าก็ได้ ไม่แน่มันอาจเป็น‘สื่อรัก’ทำให้เราได้เจอกันอีก”เขาเอ่ยอย่างแฝงความนัย แต่เพราะเสียงนุ่มๆ บวกกับความมีเสน่ห์ในตัวทำให้หล่อนยิ้มตอบเขาไป

ลินจันทร์คลายความอึดอัดลง บางทีคนแปลกหน้าก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด อย่างที่โบราณกล่าวไว้

‘รู้หน้าไม่รู้ใจ’ คนที่คิดว่ารู้จักกันมาหลายปีดีดัก กลับทำลายความเชื่อมั่นให้สูญสลายชั่วข้ามคืน

เขายิ้มกว้างอวดฟันสวยแล้วแนะนำตัวเองว่า

“เรียกผมยักษ์ก็ได้ แล้วคุณ...”เขายื่นมือให้หล่อนจับ

อ๊ะ...ยินดีที่จะไม่รู้จักดีกว่ามังคะ หล่อนพึมพำในใจ

ลินจันทร์ไม่ได้รังเกียจหรือไม่รู้จักธรรมเนียมตามสมัยนิยม แต่กระดายอายมากกว่าให้มาจับมือจับไม้กับผู้ชายที่พึ่งรู้จักกัน สาวสมัยใหม่อาจเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับลินจันทร์ไม่ใช่ หล่อนหวงเนื้อหวงตัวชนิดเรียกได้ว่า หากต้องตายไปพร้อมพรหมจรรย์ หล่อนคงตายตาหลับมากกว่าจะถูกผู้ชายหลอกแต๊ะอั๋ง

“ขอบคุณสำหรับผ้าเช็ดหน้าค่ะ คุณ...ยักษ์ “ยิ้มให้เขาแทนการจับมือ

“ไปเที่ยวไหนฮะไปถึงลาวหรือเปล่า ผมกำลังมีโปรแกรมไปดูงานที่นั่นพอดี”

“ปละ เปล่า”ปฏิเสธ พร้อมกับตัดโอกาสไม่ให้เขาซักต่อ แต่ผู้ชายคนนี้ดูจะเป็นคนช่างสังเกต ให้ความสนใจแม้แต่สิ่งเล็กๆ น้อยๆ กระทั่งหนังสือแนะนำการท่องเที่ยวที่ลินจันทร์วางไว้ข้างตัว

“อ๋อไปอุดรฯสงสัยเราต้องได้เจอกันอีกแน่ๆ พี่เป็นคนอุดรฮะ”เอ่ยจบก็เริ่มทำตัวราวกับเป็นไกด์นำทางเขาชวนคุยตั้งแต่เรื่องส่วนตัวก่อนก็จะวกมาถึงสถานะของหล่อน โสด หรือว่า มีเจ้าของจับจองหัวใจแล้ว

เฮ้อ...ลินจันทร์ได้แต่ส่ายหน้าพรืด หล่อนชะล่าใจเกินไป เดินทางด้วยรถไฟเพียงลำพังยังกลับทำใจดีสู้เสือ คุยกับเขาไปทั่ว ดีไม่ดี ผ้าเช็ดหน้าที่เขายื่นให้อาจมียาสลบหรืออยากระตุ้นเซ็กส์อย่างที่อ่านและเห็นในหน้าข่าวหนังสือพิมพ์ คราวนี้คงงามหน้าถูกทำมิดีมิร้ายพรหมจรรย์ซึ่งหวงแหนเท่าชีวิตคงถูกเขาปล้นสวาทด้วยความอ่อนต่อโลกอย่างที่พี่สาวพูดกรอกหู

เมื่อนึกถึงภัยใกล้ตัวมือเท้าก็เย็นจัด เสื้อซึ่งโชว์หน้าอกหน้าใจอันอวบอิ่มถูกกระชับให้เข้าที่ จนชายหนุ่มต้องขบกรามตึง กิริยาหล่อนบ่งบอกให้รู้ว่ากลัวเขา

ลินจันทร์ประหวั่นใจ คิดเลยเถิดจนถึงขั้นคนซึ่งนั่งข้างตัวเป็นผู้ชายบ้ากาม ภาพในหัวลอยไปไกลให้ ระลึกถึงเหตุการณ์ที่ผู้ชายคนนั้นแอบดูเนื้อสาวหล่อนเมื่อหลายปีก่อน

พอหล่อนตั้งท่าเตรียมลูกหนีเขาจึงทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่สบอารมณ์

“ถ้าอย่างนั้นผมไม่กวนละครับ”

เขาโค้งให้หล่อนน้อยๆ กระทั่งเขาหมุนตัวกลับนั่นแหละแจ็กพอตโป๊ะเชะเลย เขาหันไปโบกไม้โบกมือให้เพื่อนกลุ่มใหญ่ ซึ่งหล่อนไม่ทันได้สังเกตแต่แรกว่ามาด้วยกัน ดวงหน้านวลซีดเผือดหล่อนอยากจะกระโดดลงรถไฟในวินาทีนั้นทันที

ยายสมหวังสั่งเด็กหล้าสาวใช้ในบ้านเฝ้าน้องขนุนให้ดี ก่อนจะวิ่งหน้าตื่นไปตามทองภูมิ หญิงสูงวัยร้อนใจเหลือเกิน เมื่อคืนนั้นตามใจขนุนจนได้เรื่อง นางป้อนทั้งลูกชุบทั้งช็อกโกแลต ซึ่งแอบซื้อกันมาหลายชิ้น พอรุ่งเช้าเป็นได้เรื่อง ขนุนมีอาการไข้ขึ้นสูงและที่น่าสงสารจนนางต้องน้ำตาซึมก็คือการเพ้อหาแม่!

หญิงสูงวัยก้าวชิดก้าวไปหาทองภูมิซึ่งกำลังสั่งงานโทนี่คนสนิทเสียงเครียด ช่างใจอยู่ประเดี๋ยวนางก็เอ่ยเสียงสั่นขึ้นว่า

“พ่อทิก พ่อทูนหัว...ยายอยากให้ไปเบิ่งลูกขนุนหน่อย สงสัยเป็นไข้ตัวร้อนมากเลย”นางเลี่ยงหลบสายตากลัวพ่อเสือตวาดกลับ

พอได้ยินดังนั้นทองภูมิก็ถอนใจแรงๆไม่ได้มีท่าทางเปี่ยมด้วยอารมณ์โมโหร้ายอย่างที่ยายสมหวังนึกหวั่น ทองภูมิเหนื่อยใจมากกว่าเขารู้ว่าขนุนมักแสร้งทำเป็นปวดหัว ตัวร้อน มีเรื่องกระทบจิตใจเข้าหน่อยลูกชายมักมีอาการสารพัดโรค เรียกว่าแสร้งป่วยการเมืองก็คงไม่ผิดไปจากนี้

แต่จะให้คอยโอ๋กันบ่อยๆ ก็รังแต่ทำให้ได้ใจ ทองภูมิจำต้องใช้ไม้แข็งดัดไม้อ่อนก่อนที่ต้นไม้เล็กๆนี้จะเกิยวัยดัดให้สวยงาม เพราะรักและหวังอยากให้ลูกเป็นเด็กดี เมื่อคืนทองภูมิจึงลงไม้ลงมือหวดก้นไปหลายครั้ง หากเขาไม่ทันฉุกคิดว่าขนุนยังเยาว์วัยไม่อาจทนรับความเจ็บปวดได้

คิดแล้วก็ผิดต่อลูกชาย เขาเป็นพ่อประสาอะไรเลี้ยงลูกไม่เป็นเอาแต่เข้มงวดจนลูกชายต่อต้าน

‘ขนุนไม่รักพ่อ’ คำนั้นเคยออกจากปากเด็กชาย และสร้างความเจ็บปวดต่อเขาหลายครั้งหลายครา

เมื่อเดินมาถึงประตูห้องนอน ทองภูมิก็คำรามในลำคอสองสามครั้ง ตั้งใจส่งเสียงปลุกขนุน แต่พอผลักบานประตูเข้าไป เขาต้องรู้สึกผิด เสียงเล็กๆ ร้องโยเยไม่หยุด ขนุนนอนดิ้นปัดๆ บนเตียง พอเห็นพ่อก้าวเข้ามาในห้อง ขนุนยิ่งกรี๊ดลั่น

หัวใจคนเป็นพ่ออ่อนยวบ สงสารลูกน้อยพอๆ กับสมเพชตนเอง “แม่อร...ขนุนย่านพ่อทิก พ่อทิกใจร้าย ฮื่อๆ พ่อทิกตีเผียะๆ”เด็กชายกระถดกระถอยหนีสุดชีวิต

ทองภูมิหน้าแดงก่ำ หัวใจบีบรัด ‘แม่อรอย่างนั้นหรือ...’นานเท่าไหร่แล้วที่ขนุนไม่ได้เอ่ยชื่อผู้หญิงคนนี้

“ไม่! อิพ่อผีบ้าหนูย่านปล่อย!”ขนุนกลัวทองภูมิจับใจ ดวงหน้าอาบน้ำตา มืออวบอูมทั้งหยิกทั้งข่วนเมื่อเขา ก้าวเข้าไปสวมกอด

“เงียบ หนูจะงอแงทำไม เป็นผู้ชายต้องเข้มแข็งรู้ไหม”คนเป็นพ่อปรามเด็กชายซึ่งกำลังใจเสีย

“บ่ๆ แม่อร! แม่อรอยู่ไหน”เขาแผดเสียงลั่น น้ำตาไหลอาบแก้ม ครั้นดิ้นหลุดจากพันธนาการ ขนุนก็ฉวยเอาสิ่งของใกล้มือโยนใส่พ่อไม่ยั้ง

เด็กชายงอแง ไม่สบายใจ ภาพยามที่พ่อตีเขาทำให้ใจดวงน้อยหวั่นหวาด จึงมีอาการต่อต้านชัดแจ้ง

“โอ้ มาหาพ่อนะไอ้หนู พ่อจะพาไปหาหมอ พ่อไม่ตีแล้ว”เขาขยับเข้าใกล้ลูกชาย หากขนุนยังไม่ยอมอยู่นิ่ง ร่างอ้วนเจ้าเนื้อวิ่งหลบหน้าหลบหลัง หลุดออกไปจากห้องนอน

“พ่อผีบ้า ขนุนไม่ไป ขนุนจะหาแม่อรคนเดียว”คำประกาศเขาทำให้คนเป็นพ่อเดือดจัด

“บ้านนี้ไม่มีแม่ เข้าใจไหมขนุน บ้านนี้มีแต่พ่อ กับหนูเท่านั้น”ทองภูมิคุมสติตนไม่อยู่ เขาแผดเสียงลั่น

“ขนุนมาหาพ่อเดี๋ยวนี้!”ทองภูมิยืนจังก้าขวางเด็กชายไม่ให้วิ่งลงบันได

พอหมดหนทางหนีขนุนก็ตีบทเจ้าน้ำตา ทองภูมิไม่ฟังเสียงเข้าไปอุ้มขนุนอีกครั้ง ร่างเจ้าเนื้อก็แผงฤทธิ์ทันควันทั้งหยิกทั้งข่วน ถ่มน้ำลายใส่เขาไม่ยั้ง สุดท้ายทองภูมิเลยเผลอตีที่ต้นขาขนุนไปหนึ่งที

แรงมือของเขาสร้างความเจ็บปวดให้เด็กน้อยมากก็จริง แต่เทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บของคนเป็นพ่อ เพราะทองภูมิกำลังตายทั้งเป็น!