เหลี่ยมพรางรัก

เสียน้ำตา

ลินจันทร์ไม่รอให้รหัทลงมารับ หล่อนร้อนใจจนต้องตรงดิ่งไปเคาะประตูห้องพักของเขา พอประตูเปิด หล่อนก็จับพิรุธได้ว่ารหัทมีความลับซุกซ่อน

“ลูกจันทร์จะเอาของไปวางในห้อง...ถอยสิเฮีย”หล่อนสืบเท้าชิดร่างที่ฟุ้งด้วยกลิ่นน้ำหอม

“ให้สุภาพบุรุษดูแลดีกว่า คุณผู้หญิงไปรอที่รถเถอะ...”เขายื่นกุญแจรถให้ลินจันทร์

“ไม่...ลูกจันทร์ไม่ไปไหนทั้งนั้นคะ คืนนี้จะอยู่กับเฮีย”หล่อนยืนยันความตั้งใจของตน

“จริงเหรอคะ แต่...เฮียอยากนั่งรถเล่นมากกว่า แหะๆ”เอ่ยจบเขาก็บังคับให้หญิงสาวหมุนตัว

“...ลูกจันทร์จะเข้าห้องน้ำ”สิ้นเสียงหล่อนก็เบี่ยงร่างบอบบางสืบเท้าเข้าไปในห้อง ภายในนั้นมีหญิงสาวนั่งแปรงผมหน้ากระจก เธอมีแค่ผ้าขนหนูผืนเล็กพันตัวไว้อย่างหลวมๆ

ผู้หญิงคนนี้คือใคร? ลินจันทร์แทบจะกรี๊ดสุดเสียงเมื่อเห็นภาพนั้นเต็มสองตา

“อุ๊ย ใครมาคะเฮีย...”พริ้ตตี้สาวเบ้ปากเหยียดๆ เมื่อเห็นลินจันทร์โผล่เข้าไปในห้อง

ลำคอลินจันทร์ตีบตันขึ้นมาเสียดื้อๆ อยากป่าวประกาศให้ผู้หญิงคนนี้รับรู้ว่าตนอยู่ในฐานะแฟนของรหัท และถ้าหล่อนคือแฟนเขา แล้วคนที่นั่งอยู่ตรงนี้อยู่ในฐานะอะไร!?! นางบำเรออย่างนั้นหรือ ก็คงใช่เพราะลินจันทร์ไม่เคยถวายตัวให้ผู้ชายหน้าไหนอยู่แล้ว

“โอ๊ย หน้าบางจริ้ง...ของพรรค์นี้อย่ามาทำเหนียมเลย เฮียจ้างมาสวิงกิ้งเท่าไหร่ละ ฮิๆ”หญิงสาวหัวเราะคิกคัก จริตเหลือร้ายจนลินจันทร์อยากพุ่งเข้าไปตบให้หน้าหงายสักฉาด

“ขอโทษ...ฉันไม่ต่ำพอจะไปเสวนากับเธอ”ลินจันทร์ทิ้งของลงบนพื้นห้อง แล้วแผดเสียงกราดเกรี้ยวขึ้น

“...ไม่เคยคิดเลยนะว่าจะต้องมาเจอเรื่องอุบาทว์ๆ อย่างนี้เลวที่สุด”หล่อนทุบที่หน้าอกรหัทเต็มแรง

“ลูกจันทร์!”รหัทรวบคว้าข้อมือหล่อนด้วยมือเดียว แล้วสวมกอดหล่อนทันที “ไม่เอานะคะ เรื่องแค่นี้เอง อย่าทะเลาะกันเลย”

“ขนาดมีอะไรกันแล้ว เฮียยังมีหน้าบอกว่าเรื่องแค่นี้...”หมดแล้วสิ่งที่ฝันร่วมกันรหัททำให้หล่อนสิ้นความไว้เนื้อเชื่อใจ

“ทำไม ไม่คิดถึงหัวอกลูกจันทร์บ้าง ลูกจันทร์ให้เกียรติเฮียแค่ไหน...เฮียยังทำเรื่องบัดสีแบบนี้อีก ผู้ชายมันก็หาความซื่อสัตย์ไม่ได้ทั้งโลกจริงๆไอ้คนทุเรศ!”หล่อนถอยห่างจากอ้อมกอดเขา ขยะแขยงเต็มทนเมื่อครู่คงสุขสมใจกับผู้หญิงคนนั้น ในสิ่งที่หล่อนพยายามปฏิเสธตลอดมา ใช่สิหล่อนไม่ได้ง่ายยอมนอนเพื่อแลกกับความรักที่เขาพร่ำเพ้อรหัทจึงต้องระบายตัณหากับผู้หญิงไม่เลือกหน้า เกลือกกลั้วของคาวๆ พอหน้ามืดก็คว้าได้ทุกอย่าง แค่คลำดูแล้วไม่มีหางเป็นใช้ได้!

“...อย่าทำให้คืนนี้ มันแย่ไปกว่านี้เลย เฮียอยากฉลองปีใหม่ออกไปหาอะไรทำให้มันหายเครียดกันเถอะ”

“เฮียไปกับยายคนนั้นสิ อย่ามายุ่งกับลูกจันทร์เลย”หล่อนมองเขาอย่างรังเกียจ

“ทำไม...เฮียเลวมากรึไงที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะลูกจันทร์นั่นแหละ เฮียทั้งรักทั้งหลงแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยเชื่อใจ...ถามหน่อยเถอะลูกจันทร์กลัวอะไรถึงพยายามหนีความรู้สึกตัวเอง เรื่องธรรมชาติใครเขาก็ทำกัน มันยุคไหนแล้ว...ลูกจันทร์!”เขาประท้วง

นานแค่ไหนแล้วที่เขาต้องอดกลั้นความรู้สึกตัวเองในยามที่อยู่ด้วยกัน

รหัทถวิลหาความสุขจากเรือนกายหล่อน แต่หญิงสาวกลับปฏิเสธทุกครั้งกระทั่งกลายเป็นความกดดันลึกๆ ถึงจะรักเพียงใดแต่หล่อนก็ไม่เคยตอบสนองเขา หลายครั้งเข้า รหัทก็เหนื่อยใจเจียนจะหลุดปากขอเลิก

“ถ้าการเชื่อใจ คือการที่ลูกจันทร์ต้องง่าย ยอมนอนกับเฮีย ลูกจันทร์ขอขึ้นคานไปจนตายดีกว่า ลูกจันทร์เจ็บมาก ตั้งแต่เรื่อง พ่อ พี่เขย และต้องมาเจ็บที่สุดก็คือเฮียเชน!”ดวงหน้าสวยอาบด้วยน้ำตา

ความฝันอันสวยงามจบสิ้นแล้ว สาแก่ใจจริงๆ หวังอยากได้ทรัพย์สมบัติเขา คิดว่าสักวันรหัทจะฉุดหล่อนขึ้นจากโคลนตมไปอยู่บนกองเงินกองทอง สุดท้ายหนูนาก็ตกสวรรค์ !

“นิ่งนะคนดี ขี้แยแล้วไม่สวยเลย”เขายื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้หล่อน แต่ทว่าหล่อนกลับปัดมือเขาออก

“...ลูกจันทร์ไม่อยากได้ความสงสารจากเฮีย ลูกจันทร์โง่เองที่คิดว่าเฮียอยากช่วยเหลือ”

“เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว เอาล่ะเฮียขอโทษ เรามาดีกันเหมือนเดิมนะ”เขายื่นนิ้วก้อยให้ทำประหนึ่งแค่เกี่ยวก้อยแล้วทุกอย่างจะหาย แผลในใจที่ปวดปร่า มันรักษาได้ง่ายดายเพียงนั้น

“เห็นไหมเฮียไม่เคยเข้าใจลูกจันทร์เลย”หล่อนแทบจะทรุดฮวบลงไปบนพื้น นานเท่าไหร่แล้วที่แกล้งโง่ ยอมให้ชีวิตผูกพันกับผู้ชายซึ่งมองโลกแง่ดีไม่เคยมีเรื่องใดที่จะทำให้รหัทเป็นทุกข์ได้ โลกของเขาเนรมิตขึ้นจากเงิน เงินที่ซื้อได้ทุกอย่างแม้กระทั่งหัวใจลินจันทร์

ทั้งคู่สบตากับอยู่นาน ลินจันทร์เจ็บจนไม่อาจเอ่ยคำใด เขายังเป็นผู้ชายน่ารักคนเดิมที่พร้อมจะเข้าใจหล่อน แต่การเข้าใจของเขาอยู่บนพื้นฐานของความเห็นแก่ตัว

รหัทยิ้มกว้าง เขายื่นมือมากุมมือหล่อนไว้

“ปล่อยมือลูกจันทร์เถอะ ปล่อย! ”หล่อนปลดมือเขาออก ความรู้สึกช่างน่ากลัวเหลือเกิน เมื่อต้องไร้ที่พึ่งพิง “ใจเย็นนะลูกจันทร์ เดี๋ยวเฮียโทร.บอกคุณน้ำตาลมารับก็ได้ “เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงกดเบอร์โทรหาพี่สาวหล่อน จังหวะนั้นเองลินจันทร์รีบจ้ำอ้าวเดินจากไป

ลินจันทร์ออกวิ่งอย่างเร็ว ตั้งใจหนีจากเจ้าชายที่จะช่วยฉุดซินเดอเรลล่าให้ขึ้นไปอยู่บนปราสาทแสนสวย หล่อนออกมายืนสูดอากาศนอกอาคาร ขณะนั้นเสียงร้องไชโยฉลองปีใหม่ดังกึกก้อง แสงระยิบระยับบนท้องฟ้าพร่างพราวด้วยพลุงดงาม

หล่อนทอดถอนใจปีเก่าที่กำลังจะก้าวผ่านไป ถึงเวลาต้องเบนเข็มชีวิตใหม่ สิ่งซึ่งเคยยึดเหนี่ยวไว้สูญสลายแล้ว หล่อนบอกกับตนเองว่าต่อแต่นี้ไปจะเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ฝากชีวิตไว้กับใคร หล่อนต้องหยัดยืนด้วยตัวเอง ก้าวไปข้างหน้าด้วยความเข็มแข็ง ลินจันทร์จะไม่ยอมเสียน้ำตาให้ผู้ชายหน้าไหนอีกแล้ว!