ฮองเฮาเขย่าบัลลังก์

ตอนที่ 5 ข้าไม่ได้อยากแต่ง

“ใครใช้ให้เจ้าเปิดผ้าคลุมเอง สติไม่ดีแล้วหรืออย่างไรไป๋หลีี่ฮวา แล้วนั่นมันที่นอนข้า”

ฮ่องเต้รีบไปดึงร่างสตรีไร้ยางอายที่อาจหาญเปิดผ้าคลุมเจ้าสาวเอง นางกำลังท้าทายอำนาจพระองค์อยู่หรืออย่างไรกัน ไหนเหลากงกงว่านางกิริยางดงามเพียบพร้อมเป็นฮองเฮาแต่นี่มันคือสิ่งใดกัน พระองค์ทำพระทัยรับนางมิได้

“หลี่เอ๋อร์ เสด็จพี่ต้องเรียกหม่อมฉันว่าหลี่เอ๋อร์แบบที่ ท่านพ่อท่านแม่เรียกเพราะเราแต่งงานกันแล้ว มิเช่นนั้นหม่อมฉันจะเรียกว่าเสด็จลุงตามเดิม”

แขนเล็กกอดไว้ได้อกเต่งตึงขนาดใหญ่กว่าสตรีทั่วไป จนฮ่องเต้อดลอบมองก้อนกลมกลึงที่เบียดชิดเป็นร่องไม่ได้ แต่ก็ต้องรีบสะบัดไล่ความคิดเหล่านั้นทิ้งไป

“จำใจแต่ง”

สุรเสียงคล้ายรำคาญตรัสออกมาสั้น ๆ แต่หาได้อยู่ในความสนใจของไป๋หลี่ฮวาไม่ สมองนางตอนนี้คิดเพียงแต่เรื่องหลับเท่านั้น

“จำใจไม่จำใจก็แต่งไปแล้วนะเพคะ เช่นนั้นเรามาทำให้มันเสร็จพิธีดีหรือไม่เพคะ”

ฮองเฮาตัวน้อยยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อหาวิธีจัดการกับฮ่องเต้สามีได้ ร่างงามกระโดดไปกอดร่างสูงสง่าในชุดสีแดงลายมังกรพร้อมกับแนบใบหน้าลงบนซอกคอนั้น

“เจ้า! เหตุใดกล้ากล่าววาจาเช่นนี้ แล้วนี่คิดทำสิ่งใดอีก ไร้ยางอายนัก”

แม้นจะต่อว่าแต่กลับไม่ผลักไสร่างงามเลยแม้แต่นิด

“ทำไมละเพคะ หม่อมฉันพูดความจริงเราแต่งกันแล้ว เหตุใดต้องรั้งรอเสด็จพี่เองก็อายุมากแล้วนะเพคะ มิสู้มาช่วยกัน ทำลูกดีกว่าหรือเพคะ”

เสียงหวานกระเส่าระคนอ้อนกระซิบชิดริมฝีปากฮ่องเต้ ขี้โมโหด้วยท่าทางล่อแหลม

ฮองเฮาถอยออกมายิ้มให้ฮ่องเต้ที่กริ้วจนใบหน้าแดงก่ำ ยืนชี้หน้านางเป็นแต่แก่นึกคำด่าไม่ออกอยู่นานสองนาน

“ไป๋หลี่ฮวา!!!”

คำว่าแก่เรียกเลือดในกายให้ร้อนฉ่าจนอยากจะฆ่านาง เสียจริง ๆ

“ขาาาาา นึกคำด่าหม่อมฉันออกค่อยเรียกก็ได้เพคะ”

นางยิ้มหวานประจบราวกับสิ่งที่ตนเอ่ยนั้นเป็นเรื่องปกติ

“หึย ข้าจะหาคำใดมาเปรียบเจ้าดี”

“ก็ไม่ต้องหาสิเพคะ เสด็จพี่จะได้ไม่ต้องปวดหัว นอนกันเถอะนะเพคะมันดึกมากแล้ว ยิ่งแก่ เอ้ย ยิ่งทรงงานหนักควรพักผ่อนนะเพคะ”

ดรุณีน้อยแอบลอบยิ้มเมื่อแกล้งหลอกว่าสามีตนเอง ได้สำเร็จ แม้จะถูกถลึงตาใส่อยู่บ้างแต่มีหรือนางจะต้องหวาดกลัว สามีภรรยาก็เปรียบเสมือนคนคนเดียวกัน ขนาดท่านแม่แกล้ง ท่านพ่อแรงกว่านี้ยังไม่เป็นไรเลย ฮองเฮาคิดอย่างไม่รู้ประสานัก คิดเพียงว่ากราบไหว้ฟ้าดินแล้วก็คงเป็นเช่นท่านพ่อท่านแม่

“ฟังข้านะ ข้าไม่ได้อยากแต่งกับเจ้าที่ทำก็เพราะสัญญากับแม่เจ้าเอาไว้ ขอร้องเจ้าอยู่ในตำแหน่งฮองเฮานี้อย่างสงบเถิด ข้าไม่อยากปวดหัวหากต้องมีเมียเช่นเจ้า”

ให้พระองค์ร่วมหอกับนางมีหวังจะต้องปั่นป่วนกันทั้งวังหลวงเป็นแน่ นางร้ายกาจเช่นไรพระองค์จดจำได้ขึ้นพระทัยดี รู้เช่นนี้คงไม่รับปากมารดานางแต่แรก ยอมผิดใจกับคนที่รัก ดุจน้องสาวเสียดีกว่า