Samara’s POV
Nang ako na ang umakyat sa stage ay tinapangan ko na ng todo ang loob ko. Pag-akyat ko sa stage ay natuwa pa ako dahil halos wala akong makita sa audience dahil sa mga spotlight na nakatapat sa akin. Hindi na ako nahiya dahil puro liwanag lang ang nakikita ko ngayon.
Isa-isang sumagi sa isip ko ang mga turo ni Coah Merbella. Diretsyo lang ang tingin at dapat ay seryoso ang mukha. Kahit isa, huwag dapat matatapilok. Huwag ding pagewang-gewang ang lakad. Sa bawat paghakbang ko ay tinotodo ko ang tapak sa stage para hindi ako madulas.
Napakunot nga lang ako ng saglit ng noo dahil walang reaction ang mga tao habang nag-uumpisa na akong maglakad. Tahimik lang sila bigla. Pakiramdam ko tuloy ay maling stage ang napasukan ko. Pakiramdam ko tuloy ay parang walang tayo sa paligid.
