“ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
อักษราภัคปฏิเสธเสียงดัง อยากให้มาคิลลุกหนีไปจากตัวเธอสักที เพราะเปลวไฟร้อนๆ ที่แผ่ซ่านมาจากเรือนกายกำยำกำลังล่ามเลียทั่วเรือนร่าง ปลุกให้อารมณ์ดำกฤษณาเดือดขึ้นทีละองศา
มาคิลยิ้มเยาะ แสร้งกดกายแข็งขึงให้สัมผัสหนักหน่วงกับเนินเนื้ออ่อนนุ่ม ลดใบหน้าลงต่ำกระซิบตอบเสียงห้วนชิดกับเรียวปากอิ่ม
“ถ้าคุณบอกว่าไม่รู้ หรือถ้าคุณแกล้งโง่ไม่รู้ว่า...ว่าที่เจ้าสาวของผมเป็นใคร ผมบอกให้ก็ได้ว่าเธอคนนั้นกำลังนอนอยู่ใต้ร่างของผมในตอนนี้ แต่เธอ ‘ตาย’ ไปจากหัวใจของผมนับตั้งแต่วินาทีแรก ที่เธอปฏิเสธคำขอแต่งงานของผมในคืนวันนั้นแล้ว”
อักษราภัคถึงกับขอบตาร้อนผะผ่าว หลับตานิ่งเพื่อไม่ให้หยาดน้ำตาอุ่นหลั่งรินออกมาเพราะความเจ็บปวดใจ มาคิลไม่ได้ตอกย้ำความเจ็บปวดให้กับเธอแค่เพียงถ้อยคำที่เน้นหนักเท่านั้น แต่มาคิลได้เผยความเกลียดชังให้เห็นผ่านดวงตาคมกริบทั้งสองดวงด้วย
“ถ้า...ถ้าหากฉันบอก
