บทที่ 9
1175 Words
“คงต้องพูดว่า ‘เสียใจ’ ด้วยนะคะคุณมาคิล เพราะทั้งโรงพยาบาล มีฉันคนเดียวที่เป็นนักกายภาพบำบัดที่เก่งที่สุด ซึ่งฉันมั่นใจว่าคุณมาคิลก็รู้ในเรื่องนี้ดี เพราะครั้งหนึ่งคุณเองก็เคยเป็นคนไข้ของฉันมาแล้ว”
ในเมื่อมาคิลไม่ลังเลที่จะสร้างความเจ็บปวดใจให้กับอักษราภัค หญิงสาวก็ไม่ลังเลที่จะตอกกลับให้เจ้าแห่งทะเลทรายผู้นี้ต้องเจ็บปวดไม่แพ้กัน
“ใช่! ผมไม่เถียงว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นคนไข้ของคุณ และเพราะหลงละเมอไปกับการแสดงละครในบทนางเอกแสนดีของคุณ จึงทำให้ผมต้องเผ่นกลับบ้านแทบไม่ทัน”
มาคิลกัดฟันดังกรอด สืบเท้าช้าๆ ทว่าเต็มไปด้วยความมั่นคงไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าอักษราภัค มือใหญ่เอื้อมไปจับปลายคางมนบีบไว้แน่น ไม่ให้เจ้าของใบหน้างามเบือนหน้านี้ ลดใบหน้าคมเข้มบึ้งตึงลงต่ำ จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารินรดกันและกัน ก่อนจะเค้นเสียงเยาะหยันห้วนจัด
“หากรู้สักนิดว่าคุณเล่นละครได้เก่ง ได้เนียนจนกระทั่งดาราฮอลลีวูดยังอาย สาบานได้เลยว่าผมยอมเน่าตายอยู่ในโรงพยาบาล ดีกว่าให้คนตอแหลอย่างคุณมาคอยพยาบาลผม”
อักษราภัคกัดเม้มเนื้อด้านในริมฝีปากจนห้อเลือด เจ็บปวดกับถ้อยคำเชือดเฉือนของมาคิล ขณะเดียวกันก็พยายามเบือนหน้าหนีให้พ้นจากลมหายใจอุ่นๆ ที่ส่งให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเร็วไม่เป็นส่ำ
“เช่นเดียวกันค่ะคุณมาคิล ถ้ารู้สักนิดว่าถ้อยคำที่หลุดออกมาจากปากของคุณ ล้วนเป็นคำลวงทั้งสิ้น ฉันสาบานได้เลยว่าจะไม่ยอม ‘เฉียด’ เข้าไปใกล้คุณแม้แต่นิดเดียว ปล่อยให้คุณเป็น ‘ผี’ เฝ้าอยู่ในโรงพยาบาลนั่นแหละดีแล้ว”
“นรก! ยังปากจัดเหมือนเดิมนะอักษรา แบบนี้ต้องสั่งสอนเอาหมาออกจากปากของคุณบ้างแล้ว”
มาคิลมีวิธีการลงทัณฑ์ตามแบบฉบับของเขา สิ้นคำคาดโทษ ริมฝีปากร้อนผะผ่าวฉกวูบกระแทกจุมพิตลงไปบนเรียวปากอิ่ม ไม่มีความหวานฉ่ำกับการบดขยี้ริมฝีปากลงไปบนเรียวปากคู่นี้ ชายหนุ่มต้องการสั่งสอนคนปากจัดให้หลาบจำ หยุดพ่นถ้อยคำทำร้ายหัวใจของเขาให้กลัดนอง
“ปล่อยฉัน...ฉันเจ็บ...”
อักษราภัคเจ็บระบมทั่วเรียวปากจนน้ำตาแทบร่วง มาคิลตั้งใจลงทัณฑ์เธอจริงๆ ริมฝีปากร้อนผะผ่าวที่กดกระแทกจุมพิตลงมานั้น บดขยี้หนักหน่วงไร้ความปรานี จนหญิงสาวรับรู้ได้ถึงความเค็มของรสเลือด ที่ไหลซึมออกมาจากการถูกลงโทษในครั้งนี้
“ผมเกลียดคุณ อักษรา”
มาคิลผละริมฝีปากออกเพียงเล็กน้อย เพียงเพื่อสร้างความเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้กับอักษราภัค
ก่อนอักษราภัคจะทันได้ปัดป้องตัวเอง มาคิลก็บดขยี้จุมพิตลงมาอีกครั้ง และจากที่ตั้งใจจะลงทัณฑ์ให้หญิงสาวหลาบจำ กลับกลายเป็นว่าเจ้าแห่งทะเลทรายผู้นี้ ลุ่มหลงอยู่ในภวังค์ของความวาบหวามเสียเอง เมื่อสอดแทรกปลายลิ้นร้อนๆ เข้าไปชอนไชภายในโพรงปากจนกระทั่งสัมผัสได้ถึงความหวานฉ่ำ ไม่ว่าวันเวลาจะผันผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด แต่เขาก็ไม่เคยลืมรสเสน่หาจากอักษราภัคแม้แต่วินาทีเดียว
อักษราภัคถึงกับน้ำตาคลอเบ้า เจ็บซ่านไปทั่วทั้งหัวใจกับน้ำคำที่มาคิลลั่นออกมา เขาไม่จำเป็นต้องบอกให้เธอรับรู้ว่าเขาเกลียดเธอมากเพียงใด เพราะแค่เพียงเห็นสายตาที่ทอดมองมา เพียงเท่านี้หญิงสาวก็เห็นถึงความชิงชังที่อยู่เต็มหัวใจของเขาแล้ว
“คุณมาคิล...ปล่อยฉัน...”
อักษราภัคครางประท้วงเสียงอู้อี้ มือเล็กพยายามยกขึ้นผลักร่างใหญ่ให้ถอยออกห่าง แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อร่างใหญ่ไม่ต่างจากกำแพงหนาไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย
“ปล่อยฉัน”
หญิงสาวตะโกนร้องหาอิสระ สั่งร่างกายตัวเองไม่ให้ลุ่มหลงไปกับรสจุมพิตอันเร่าร้อน บอกหัวใจไม่ให้พ่ายแพ้ ไม่ให้สยบตัวเจ้าแห่งทะเลทรายผู้นี้อีกครั้ง
มาคิลไม่ฟังเสียงร้องประท้วงจากคนในอ้อมแขน พอสัมผัสได้ถึงความหวานฉ่ำที่ตนเองเฝ้าคะนึงหาทุกวี่วัน พอได้แตะต้องเรือนร่างอรชรนุ่มเนียนมือ ก็ทำท่าจะหยุดไม่ลง ลืมทุกอย่างเสียสิ้น อยากทำตามที่ใจต้องการ ด้วยการพร่ำสอนบทเรียนรักให้กับอักษราภัค
‘หยุด...เราต้องหยุดเขาให้ได้’
อักษราภัครวบรวมเรี่ยวแรงที่อยู่ ยกมือผลักแผงอกกว้าง เท่านั้นยังไม่พอ ยังกระทืบเท้าลงไปบนเท้าใหญ่เต็มแรง ซึ่งคราวนี้ได้ผลชะงัก เมื่อมาคิลตะโกนร้องเสียงหลง พร้อมกับผลักร่างเล็กให้ถอยออกห่างจากตนเองในทันที
“โอ๊ย! บ้าชะมัด! อักษรา”
เพียงเท่านี้ยังไม่สาแก่ใจของอักษราภัค หลังจากถูกมาคิลผลักเต็มแรงจนผงะถอยไปข้างหลัง หญิงสาวก็ตั้งหลักใหม่ กระโจนเข้าหาร่างใหญ่ล่ำสัน พร้อมกับสะบัดมือเล็กซัดไปบนหน้าคมเข้มเต็มแรง
เพียะ!!!
เสียงฝ่ามือเล็กกระทบกับใบหน้าหล่อเหลาดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงสบถดังลั่นของมาคิล
“นรก! อักษรา!”
“อย่าแตะต้องฉันอีก”
อักษราภัคเค้นเสียงสั่งลอดไรฟัน ใบหน้างามแดงซ่านเพราะความโกรธจัด เรียวปากอิ่มบวมเป่งเพราะพิษจุมพิตอันเร่าร้อนของคนตรงหน้า
มาคิลกัดฟันดังกรอดๆ เค้นถามเสียงห้วนอยู่ในลำคอ ดวงตาคมกริบแข็งกร้าว โชนไฟโทสะ ขณะจ้องมองอักษราภัคไม่วางตา
“คุณมาที่นี่ทำไม อักษรา ทำไมไม่ไปให้พ้นๆ หน้าผมสักที”
อักษราภัคซ่อนความเจ็บปวดไว้ข้างใน ใบหน้างามเชิดขึ้น เค้นตอบเสียงแข็ง “ไม่ต้องไล่หรอกค่ะ หมดหน้าที่ของฉันเมื่อไร ฉันจะตีตั๋วออกไปจากรัฐอัลคาราในทันที”
“บ้าฉิบ! ทำไมต้องส่งคุณมาด้วย”
มาคิลเต็มไปด้วยความโกรธจัด มือใหญ่ยกขึ้นเสยผมตัวเองให้วุ่นไปหมด ใจหนึ่งอยากจับคนที่ทำร้ายหัวใจของเขาไม่มีหยุดหย่อน โยนออกไปให้พ้นบ้านเขา แต่อีกใจหนึ่งก็อยากกักขังหญิงสาวไว้ เพื่อลงทัณฑ์หญิงสาวโทษฐานที่กลับมาเปิดบาดแผลในหัวใจของเขาให้เลือดอาบอีกครั้ง
‘นั่นนะสิ ทำไม...ทำไมต้องเป็นฉันด้วย’
อักษราภัคร้องถามอยู่ในใจด้วยความเสียใจ ทำไมต้องเป็นเธอ ที่เกิดมาเพื่อเป็นเครื่องมือของคนที่เธอเรียกว่าพ่อ ทำไมต้องเป็นเธอ ที่เกิดมาเพื่อถูกมาคิลทำร้ายหัวใจครั้งแล้วครั้งเล่า ในขณะหัวใจร่ำร้องเอ่ยถามเช่นนั้น แต่พอลั่นวาจาออกมากลับเป็นไปในทางตรงกันข้าม
- Writer
