มาคิลปล่อยเสียงหัวเราะร่วนไปกับอากัปกิริยาของหญิงสาว พลางเอ่ยถามกลั้วเสียงหัวเราะ
“คุณกลัวมันหรือครับ”
“กลัวสิค่ะ”
อักษราภัครับคำ พลางชี้ไปยังตัวนกเหยี่ยวขณะเอ่ยบอกถึงความหวาดกลัวของตนเอง
“คุณดูปากและเล็บมันสิคะ ทั้งยาว ทั้งแหลมคม ฉันกลัวมันจิกเนื้อฉันนะคะ”
“ไว้ใจได้ครับ ผมฝึกพวกมันมาดี เหยี่ยวพวกนี้ไม่ทำร้ายคุณแน่นอนครับ เดี๋ยวผมจะให้คุณดูวิธีล่าเหยื่อของพวกมันนะครับ”
มาคิลชูแขนขึ้นสูง พร้อมกับผิวปากส่งสัญญาณให้นกเหยี่ยว หลังจากนั้นนกเหยี่ยวที่เกาะอยู่บนต้นแขนของเขาก็โผบินสู่ท้องฟ้าในทันที
“อีกไม่เกินสิบนาที มันจะจับเหยื่อมาอวดพวกเราครับ”
มาคิลหันมาเอ่ยบอก พร้อมกันนั้นได้วิ่งขึ้นไปบนเนินทะเลทราย เพื่อดูนกเหยี่ยวของตนเองให้ชัดๆ ปล่อยให้อักษราภัคอยู่กับอัซลีน่า ซึ่งนั่งนิ่งเงียบไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ตั้งแต่มาคิลเข็นรถวิลแชร์มาถึงทะเลทรายแล้ว
อักษราภัคละสายตาจากมาคิล แล้ว
